Από τη στήριξη του Αραφάτ στην «αγκαλιά» του Ισραήλ!

Οι πολιτικές ισορροπίες της Ελλάδας στη Μέση Ανατολή από τα χρόνια του Εμφυλίου έως και σήμερα! Πώς φτάσαμε στην… αλλαγή

Του Κυριάκου Δημάγγελου

Τον Δεκέμβριο του 1981 η Αθήνα είχε μετατραπεί σε… πρωτεύουσα των μυστικών υπηρεσιών του κόσμου. Αμερικανοί, Ισραηλινοί και Ευρωπαίοι κατάσκοποι είχαν στρατοπεδεύσει στην πρωτεύουσα, καθώς οι πληροφορίες πως ο Γιασέρ Αραφάτ θα έφτανε στην Αθήνα

για να συναντηθεί με τον νέο πρωθυπουργό της χώρας Ανδρέα Παπανδρέου έδιναν κι έπαιρναν. Στις 15 Δεκεμβρίου οι πληροφορίες επιβεβαιώθηκαν και ο Παλαιστίνιος ηγέτης έφτανε στην Ελλάδα μέσα σε κλίμα ενθουσιασμού στις τάξεις του ΠΑΣΟΚ, καθώς ο Παλαιστίνιος ηγέτης αποτελούσε το ζωντανό σύμβολο των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων της εποχής, ενώ η συνάντησή του με τον Ανδρέα Παπανδρέου το επιστέγασμα της «αλλαγής» που θα… σάρωνε την Ελλάδα.

Περίπου πενήντα χρόνια μετά τίποτα δεν θυμίζει το κλίμα εκείνης της εποχής. Οι δεσμοί μεταξύ Ελλάδας και Ισραήλ είναι πιο ισχυροί από ποτέ, η Αθήνα αναγνωρίζει στο Τελ Αβίβ το δικαίωμα στη νόμιμη άμυνα απέναντι στη Χαμάς, ο Κυριάκος Μητσοτάκης σφίγγει το χέρι του Μπενιαμίν Νετανιάχου λίγο πριν από τη χερσαία εισβολή στη Γάζα, ενώ συνολικά ο πολιτικός και μιντιακός κόσμος έχει επιλέξει πλευρά στο πολεμικό μέτωπο.

Στα ταραγμένα χρόνια του ελληνικού Εμφυλίου η κυβέρνηση του Θεμιστοκλή Σοφούλη αντιτάχθηκε σε όλη την Ευρώπη και αποτέλεσε τη μοναδική χώρα που αποφάσισε να καταψηφίσει την απόφαση των Ηνωμένων Εθνών για την ίδρυση του ισραηλινού κράτους, λόγω των παραδοσιακών δεσμών της με τον αραβικό κόσμο. Η επεισοδιακή αυτή εκκίνηση των σχέσεων μεταξύ Ελλάδας και Ισραήλ θα συνεχιζόταν και διατηρείτο για τουλάχιστον 40 χρόνια, καθώς καμία ελληνική κυβέρνηση έως το 1990 δεν τόλμησε να διαταράξει τη γραμμή υπέρ του παλαιστινιακού λαού.

Γιασέρ Αραφάτ: Ο φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου

Στο πρόσωπο του Γιασέρ Αραφάτ ο Αντρέας Παπανδρέου δεν σταμάτησε ποτέ να βλέπει τον χαμένο ριζοσπαστισμό του πάλαι ποτέ ΠΑΚ και του αντιδικτατορικού αγώνα. Ακόμα κι όταν ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έκανε τη στροφή προς τον πολιτικό ρεαλισμό, το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν σταμάτησε να στηρίζει με όλα τα μέσα που είχε τον αγώνα των Παλαιστινίων. Ο ίδιος έσωσε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή τον Αραφάτ από τα χέρια των Ισραηλινών στον Λίβανο μεταφέροντάς τον με ελληνικά πλοία μέσω Αθήνας στην Τύνιδα. Επίσης έφερνε σε κάθε ευκαιρία τον Παλαιστίνιο ηγέτη στην Αθήνα και φωτογραφίζονταν με σφιγμένες γροθιές μπροστά στα χιλιάδες μέλη του ΠΑΣΟΚ που φώναζαν συνθήματα υπέρ των Παλαιστινίων, ενώ, τέλος, ο ίδιος ο Αντρέας Παπανδρέου στήριζε με κάθε τρόπο τη λύση του Παλαιστινιακού σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς και φυσικά στα Ηνωμένα Έθνη.

Ο Μητσοτάκης και η αλλαγή σελίδας

Το 1990 ο κόσμος κλυδωνίζεται από τεκτονικές αλλαγές με την επικείμενη πτώση της ΕΣΣΔ, οι σχέσεις Ισραήλ – Παλαιστίνης δοκιμάζονται από την εξέγερση της πρώτης «Intifada» και η Ελλάδα ταλανίζεται από την ακυβερνησία. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ύστερα από αλλεπάλληλες εκλογικές μάχες κερδίζει και σχεδόν την επόμενη ημέρα της νίκης του αποφασίζει να επιφέρει μια σημαντική αλλαγή στην εξωτερική πολιτική της χώρας, προχωρώντας στην de jure αναγνώριση του ισραηλινού κράτους και αναπτύσσοντας παράλληλα διπλωματικές σχέσεις με την PLO και τους Παλαιστινίους.

Στη δήλωσή του ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού εξηγώντας το πνεύμα της απόφασης δήλωσε πως με αυτόν τον τρόπο η κυβέρνηση αποσκοπεί στην προώθηση του πνεύματος συνδιαλλαγής, που είναι απαραίτητο για την αποκατάσταση και εδραίωση της ειρήνης στην περιοχή, ξεκαθαρίζοντας ωστόσο πως η ελληνική κυβέρνηση δεν αναγνωρίζει την προσάρτηση ή την κατοχή εκ μέρους του Ισραήλ των αραβικών εδαφών που κατέλαβε το 1967. Δύο χρόνια αργότερα μάλιστα ο ίδιος θα γίνει ο πρώτος Έλληνας πρωθυπουργός που θα ταξιδέψει στο Ισραήλ, υπογράφοντας μάλιστα και συμφωνίες με την κυβέρνηση του Γιτζάκ Σαμίρ.

Η στροφή του Γιωργάκη

Αν ο Ανδρέας πιστώνεται τη στροφή της χώρας στο πλευρό των Παλαιστινίων, ο υιός του Γιώργος την πραγματική στροφή της χώρας προς το Ισραήλ. Ο Γιώργος Παπανδρέου αποτελεί τον πρώτο Έλληνα πρωθυπουργό που αντιμετώπισε τις σχέσεις των δύο χωρών όχι με έναν ευκαιριακό τρόπο, αλλά ως στρατηγικές για τα συμφέροντα της χώρας. Γι’ αυτόν τον λόγο μέσα στα δύο χρόνια που ο Γιώργος Παπανδρέου έμεινε στην κυβέρνηση πραγματοποίησε σειρά συναντήσεων με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό, ενώ πρώτη φορά οι δύο χώρες αποφάσισαν να συνεργαστούν όχι μόνο στο επίπεδο της ήπιας διπλωματίας αλλά ακόμα και στον σκληρό πυρήνα της άμυνας και της ασφάλειας. Επιστέγασμα αυτής της μεταστροφής ήταν η τριμερής αμυντική συνεργασία που υπογράφηκε μεταξύ Ελλάδας, Ισραήλ και Αιγύπτου, η οποία θέτει και το πλαίσιο των παρεμβάσεων της ελληνικής κυβέρνησης στο νέο ξέσπασμα βίας της περιοχής.

Το τρίγωνο της… αγάπης

Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να ανέβηκε στην εξουσία φορώντας παλαιστινιακή μαντίλα, όμως ως πρωθυπουργός της Ελλάδας αποδείχθηκε πραγματιστής, πετυχαίνοντας να κρατάει πάντα ισορροπίες μεταξύ του Ισραήλ και της Παλαιστίνης. Ο πρωθυπουργός της… πρώτη φορά Αριστεράς κατάφερε στα τέσσερα χρόνια που κυβέρνησε να εδραιώσει τις σχέσεις της χώρας με το Ισραήλ και προσωπικά με τον Μπενιαμίν Νετανιάχου, την ίδια ώρα που το ελληνικό Κοινοβούλιο, παρουσία του Μαχμούτ Αμπάς, αναγνώριζε το παλαιστινιακό κράτος -με ομόφωνη απόφαση- στη βάση των συνόρων του 1967.

Η πολιτική του Κυριάκου

Η σημερινή στάση του Κυριάκου Μητσοτάκη υπέρ του Ισραήλ δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά τον κανόνα. Για πολλούς η Ελλάδα παραμένει αταλάντευτα στο πλευρό του παλαιστινιακού αγώνα για ανεξαρτησία, όμως στην πράξη από το 1990 και έπειτα όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις στρέφονται σταθερά στο πλευρό του Ισραήλ, στηρίζοντας τα σχέδια του Τελ Αβίβ και μιλώντας με τρόπο σχεδόν τυπικό για τα συμφέροντα της Παλαιστίνης. Υπό αυτό το πρίσμα η στάση του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν μπορεί να εκλαμβάνεται ως «ασυνέχεια» αλλά ως «συνέχεια» της εξωτερικής πολιτικής της χώρας.

The post Από τη στήριξη του Αραφάτ στην «αγκαλιά» του Ισραήλ! appeared first on antinews.gr.