Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Ίσως είναι η ειρωνεία της τύχης που στις 26 του Οκτώβρη, ρίχτηκαν τα ζάρια της φημολογούμενης διευθέτησης του «ελληνικού» προβλήματος. Λίγο πριν την εθνική μας επέτειο, ανήμερα της εορτής του Αγίου Δημητρίου.

Δεν θα μιλήσω για τα οικονομικά. Θα έχουμε δρόμο μπροστά μας για αυτά.

Θέλω να πω για την 28η Οκτωβρίου. Εκεί που θα κορυφωθούν οι εορτασμοί για την επέτειο του ΟΧΙ με την Δοξολογία και τη μεγάλη στρατιωτική παρέλαση στη Θεσσαλονίκη.

Μεγάλη βέβαια πλέον, μόνο κατ’ ευφημισμό, αφού ήδη τα τελευταία δύο χρόνια, για λόγους οικονομίας έχουν γίνει περικοπές και εδώ. Δεν παρελαύνουν πλέον οι μηχανοκίνητοι σχηματισμοί του παρελθόντος.

Παρελαύνουν όμως άνδρες και γυναίκες των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας της χώρας μας. Οι πραγματικές ασπίδες και τα δόρατα της Ελλάδας. «Αντιπαραγωγικοί» ένστολοι όλοι τους, που άλλοι, απόμαχοι πια, χλευάζονται από αστράτευτους πολιτικούς προϊσταμένους με εμμονές, άλλοι ασπρίζουν πρόωρα στο πιλοτήριο ενός μαχητικού, άλλοι καίγονται ζωντανοί στη μάχη με την πύρινη λαίλαπα, άλλοι εκτελούνται σαν τα σκυλιά στο κατόπι κοινών εγκληματιών και άλλοι χρησιμοποιούνται ως άβουλοι σάκοι του μποξ ή δύναμη κρατικής καταστολής σε μια μάχη οπισθοφυλακών ενός κατ’ επίφαση δημοκρατικού καθεστώτος.

Άνθρωποι σαν και εμάς και αυτοί. Με οικογένειες, γυναίκες, παιδιά, που σε πείσμα των καιρών και δαγκώνοντας τη γλώσσα από πίκρα για την κατάντια της πατρίδας, για άλλη μια φορά, περήφανα, αγέρωχα, θα φορέσουν στολές που έχουν τιμηθεί με το αίμα ηρώων πριν από αυτούς.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από το να φοράς μια δοξασμένη στολή. Την ξεπερνά ίσως μόνο ο θάνατος για την Πατρίδα. Εκεί, που αυτό το κομμάτι ύφασμα που φορούν, θα είναι και το τελευταίο νεκρικό σάβανο που θα τυλίξει το διαλυμένο σώμα τους.

Όσο όμως ζουν, νιώθουν τιμή όχι μόνο για αυτό που κάνουν, αυτό που συμβολίζουν, παρελαύνοντας. Αλλά κυρίως για αυτά τα μικρά, ανθρώπινα πράγματα που κάθε έναν από αυτούς τους αγνώστους σε εμάς, ανθρώπους, τους γεμίζει με υπερηφάνεια καμάρι, κουράγιο και δύναμη να συνεχίσουν να φυλάσσουν Θερμοπύλες.

Είναι τα ερευνητικά, καρφωμένα επάνω τους, βλέμματα χιλιάδων πιτσιρικάδων, που με δέος βλέπουν αποφασισμένους άνδρες να κάνουν το έδαφος να τρίζει κάτω από τα πόδια τους, όταν περνούν μπροστά από τα παιδικά τους ματάκια, σε άψογους σχηματισμούς.

Είναι ο γλυκός φθόνος που διαχέεται στην ατμόσφαιρα από χιλιάδες υπάρξεις, που θέλουν να τους μοιάσουν, να γίνουν όπως αυτοί, να πουν και για αυτούς στην οικογένεια, ότι να, στάθηκαν αντάξιοι των αδερφών τους.

Είναι η αίσθηση ότι ακούν πατεράδες και μανάδες να αλλάζουν συχνότητα και ένταση στην αναπνοή τους, από συγκίνηση, ένα κόμπιασμα στον λαιμό, όταν βλέπουν τα παιδιά τους να περνούν από μπροστά τους, ντυμένοι στο χακί, αγέρωχοι φρουροί των ιερών της Φυλής

Είναι η αγάπη που νιώθουν να ξεχειλίζει από χιλιάδες καρδιές, η γλυκιά μυρωδιά κα