Η χαμένη τιμή των …διαπραγματεύσεων

Το Manneken Pis στις Βρυξέλλες

Ο TopGunz έγραψε πρόσφατα ένα πολύ καλό άρθρο εδώ στο Antinews, για την «επαναδιαπραγμάτευση» (Εγχειρίδιο ρεαλισμού)

Γενικά, όλοι γνωρίζουμε πόση λάσπη έχει πέσει στο θέμα αυτό. Πόση προσπάθεια έχει καταβληθεί, ώστε να απαξιωθεί στη συνείδηση του κόσμου κάθε προσπάθεια προτού καν αυτή αρχίσει.

Θα επιχειρήσω να ενημερώσω για μια άλλη διάσταση σήμερα, ξακαθαρίζοντας κάποια πράγματα αρχικά:

Ακόμα και αν υποτεθεί πως η επαναδιαπραγμάτευση της οικονομικής

πολιτικής, γιατί για αυτό μιλάμε, είναι πιθανό να απορριφθεί από τους εταίρους μας ή το ΔΝΤ, δεν καταλαβαίνω γιατί είναι δουλειά των κυρίων αυτών να το αποδείξουν. Η κ. Μέρκελ νομικούς έχει, οικονομολόγους έχει, και δεν χρήζουν τα συμφέροντά της, υπεράσπισης από κανέναν άλλον.

Είναι σαφές για μένα πως μία στο δισεκατομμύριο πιθανότητα να είχαμε να ξαναδούμε τα κιτάπια με τους εταίρους, θα έπρεπε όλοι οι Έλληνες να τη στηρίζουμε!

Η προσπάθεια επαναδιαπραγμάτευσης θα συνδύαζε το «ξεπληρώνω στους δανειστές μου», με το «παίρνω εντός μια ανάσα και ταυτόχρονα δημιουργώ τις προϋποθέσεις να βγω μια μέρα από όλα αυτά».

Αυτό θεωρητικά θα διασφάλιζε τόσο τους δανειστές μας, όσο και εμάς. Γιαυτό πρακτικά είναι δύσκολο να μην αποδεχθούν ούτε τη συζήτηση.

Άλλωστε αποδείχθηκε ήδη πως όσο μονάχα «ξεπληρώνουμε», τόσο πιθανότερο είναι να γίνει το επαπειλούμενο ‘μπαμ’ (για όλους). Αυτό το επιχείρημα κραδαίνει εμμέσως ο Σαμαράς, πολύ πιο κομψά από την αριστερά, αλλά γιαυτό και -σε αντίθεση με την αριστερά- κανείς δεν ζητά την ‘παράδοση’ αυτών, αλλά εκείνου.

Επομένως, ‘πόρτα’ θα έτρωγε ο Σαμαράς, μόνο αν οι δανειστές μας έχουν άλλα σκοτεινότερα σχέδια με τις εμπράγματες εγγυήσεις κ.ο.κ. Δηλαδή αν θέλουν να αξιοποιήσουν την προσημείωση και να μας το «πάρουν το σπίτι». Στην οποία περίπτωση όμως, θα πρέπει ακριβώς να «ξεκαρφωθούν». Και τότε οι κοινές γνώμες πολλών λαών (κ.Παπαδήμο), θα είχαν να πουν το κατιτί τους. Και αρκετοί θα έτρεχαν να κρυφτούν…

Έτσι λοιπόν δεν είναι δυνατό κατά τη γνώμη μου να αρνηθούν τη συζήτηση στο Σαμαρά ως επόμενο Πρωθυπουργό, παρά το ότι έφτασε να υποστηρίζεται ακόμα και αυτό. Παραδέχομαι από την άλλη πλευρά, πως γενικώς έγινε και γίνεται κάθε προσπάθεια ο Σαμαράς να μη μείνει με επιχείρημα, ή διάθεση από την άλλη πλευρά. Δηλαδή να φτάσουμε να έχουν εξοργιστεί τόσο (βολικά) οι εταίροι από τη συμπεριφορά της αλλοπρόσαλλης Ελλάδας, να έχουν αντίστοιχα εξαγριωθεί οι κοινές γνώμες των Ευρωπαϊκών λαών και η κάθε πόρτα σιγά-σιγά να κλείνει. Our way, or the highway. Ήδη το είπαν, το μάζεψαν, το ξαναείπαν.

Επί των διαπραγματεύσεων λοιπόν, θα χρησιμοποιήσω απλουστεύσεις, αλλά το κυρίως θέμα ελπίζω πως είναι σαφές. Είπε λοιπόν ο Μιχελάκης, πως η διαπραγμάτευση γίνεται συνέχεια στην Ευρώπη.

Έτσι είναι. 27 Κράτη-Μέλη της ΕΕ διαπραγματεύονται καθημερινά. Όχι τώρα. Ανέκαθεν.

Το καταρχήν μέσο λέγεται Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο στην ανώτατη σύνθεσή του εκπροσωπεί