Μέτωπο με τις χώρες του Νότου τώρα!

Σε μια πρωτοφανή δήλωση διπλωματικού ρεαλισμού (διαβάζεται εναλλακτικά και ΄΄φτύσιμο’’), ο κ. Σόιμπλε, ο πολύς Γερμανός υπουργός οικονομικών, ισχυρίστηκε ότι η αξιοπιστία της Ελλάδας μπορεί να πάει μόνο προς τα πάνω (θεωρώντας ότι βρίσκεται στο κατώτατο επίπεδο).

Δεν θα είχα καμία αντίρρηση να συμφωνήσω με τον κ. Σόιμπλε, αν και η ελληνική μου παιδεία θα με ανάγκαζε σε προσεκτικότερες

διατυπώσεις, στη βάση του αλληλοσεβασμού μεταξύ εταίρων.  Είναι άλλωστε γνωστό ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν έδρεψε δάφνες αξιοπιστίας, από την εποχή της αναθεώρησης του ελλείμματος, μέχρι την παρωδία του δημοψηφίσματος και οι Ευρωπαίοι έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται εξαπατημένοι.

Αυτό όμως που με ανησυχεί ιδιαίτερα ως πολίτη της ευρωπαϊκής ένωσης είναι όχι τόσο η πληγωμένη αξιοπιστία της οικονομικά αδύναμης Ελλάδας, αλλά η τρωθείσα αξιοπιστία σύσσωμης της πολιτικής ηγεσίας των ισχυρών κρατών, που τελευταία επιθυμούν ένα ρόλο πιο κοντά στην Αθηναϊκή ηγεμονία του χρυσού αιώνα, μακριά από τα οριζόμενα εκ των ιδρυτικών συνθηκών της Ε.Ε..  Και δεν βλέπω στον ορίζοντα κανέναν Παρθενώνα.  Μόνο τους τριάκοντα να επελαύνουν.

Ακούγοντας ακόμα μια διάψευση για το προφανές, δηλαδή την επικείμενη διάλυση της ευρωζώνης, θυμήθηκα όλες τις προηγούμενες κατηγορηματικές διαψεύσεις.  Πρώτα ήταν ότι το ΔΝΤ δεν θα μπει ποτέ στην ευρωζώνη, μετά ότι δεν θα επιτραπεί καμία αναδιάρθρωση χρέους, τέλος ότι σε κάθε επόμενη σύνοδο έρχεται και μια τελική λύση η οποία θα διαλύσει τις υστερόβουλες αγορές.

Φαίνεται ότι οι πολιτικοί – δεινόσαυροι στις Βρυξέλλες και στα Παρίσια, έχουν μείνει στην εποχή του Κλάουζεβιτς και του Μακιαβέλι.  Εντάξει, κατανοούμε ότι κάποια πράγματα δεν είναι εύκολο να λέγονται, για να μην σπείρουμε τον πανικό στον κόσμο, αλλά και αυτή η στυλιζαρισμένη αταραξία μάλλον αγχώνει, παρά ηρεμεί την κοινή γνώμη.  Γιατί πόση αξία άραγε έχουν οι ευρωπαϊκές διαψεύσεις έπειτα από τόσα στραπάτσα της αξιοπιστίας τους;

Τώρα τελευταία τους έχει πιάσει ο πόνος για την Ιταλία.  Η πρώτη αλήθεια είναι ότι, αν και πολλοί αναλυτές είχαν προβλέψει λίαν εγκαίρως τα Ιταλικά σκατά, οι ταγοί μας πιάστηκαν για ακόμη μια φορά σε έναν μακάριο ύπνο και η Ιταλική κρίση χρέους τους βρήκε με τις πυτζάμες.  Και πολύ φοβάμαι ότι στο τέλος της θα τους (μας) βρει με κατεβασμένα σώβρακα.  Η δεύτερη (φαρμακερή) αλήθεια είναι ότι αν ανακοινωθεί η Ιταλική κρίση στο πραγματικό της μέγεθος, οι αντιδράσεις μπορεί να είναι ασύμμετρες και το game over να εμφανιστεί νωρίτερα του προβλεπομένου (12 έως 24 μήνες).

12 έως 24 μήνες είναι ο εκτιμώμενος και ο ανώτερος χρόνος μέσα στον οποίο η Ευρώπη θα μπορεί να αναβάλει την επίσημη χρεοκοπία της Ιταλίας, χρόνο μέσα στον οποίο θα πρέπει να έχει αποφασίσει πώς θα μετασχηματίσει τον πυρήνα της και τι θα πράξει με την αμαρτωλή περιφέρεια. Γιατί μια Ιταλική στάση πληρωμών θα σημάνει και τη διάλυση της ζώνης του ευρώ σχεδόν αυτόματα. Αρκεί να το γράψουν οι ιστοσελίδες και οι χαρτογιακάδες θα εγκαταλείπουν τα κτίρια των Βρυξελλών με τις κούτ