Περί Αξιοπιστίας

Οι Τράπεζες και οι πολιτικοί έχουν ένα κοινό. Την αξιοπιστία. Αν τη χάσουν εξαφανίζονται. Αν την κερδίσουν επιβάλλουν την παρουσία τους.

Πόσο αξιόπιστος είναι ο Αντώνης Σαμαράς; Ας φρεσκάρουμε την μνήμη μας.

Ήταν χειμώνας του 2010, όταν ο πρώην Πρωθυπουργός και οι κηπουροί του μιλούσαν για Τιτανικό στην ελληνική οικονομία, για διεφθαρμένους συλλήβδην ως το κόκκαλο

Έλληνες, για νοσηρή οικονομική ζωή. Ο Σαμαράς αρνούνταν το συλλογικό αυτομαστίγωμα και ζητούσε αναθεώρηση του φορολογικού συστήματος, καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής και στοχευμένες παρεμβάσεις στο Δημόσιο και τις κρατικές δαπάνες. Αλλά για το κατεστημένο στη χώρα και τους αλαζόνες Ευρωπαίους, ήταν ένας άγνωστος πρώην ευρωβουλευτής που έγινε πρόσφατα αρχηγός ενός διαλυμένου από βαριά ήττα κόμματος. Ποιος τον λογάριαζε; Σήμερα όμως όλοι αναγνωρίζουν ότι είχαν υποτιμήσει το ελληνικό πρόβλημα, έδωσαν λιγότερη προσοχή από ότι έπρεπε, έκαναν λάθος στην εκτίμησή τους και προσέφεραν μια θανατηφόρα συνταγή. Αυτό είναι αξιοπιστία.

Ήταν Μάιος του 2010 όταν ο Στοχαστής της Quadriga μας οδηγούσε στη χρεοκοπία και στις «δάνειες δυνάμεις» παραδεχόμενος ότι είμαστε το πειραματόζωο. Η αλήθεια που πρέσβευε το Μνημόνιο ήταν η μοναδική και άπαντες, μέχρι τον τελευταίο υπαλληλίσκο των Βρυξελλών ήταν σίγουροι για την επιτυχία. Ο Σαμαράς διαχώρισε τη θέση του και με τα δεδομένα της εποχής ζήτησε άλλη λύση, ευρωπαϊκή, χωρίς παρέμβαση του ΔΝΤ στα ευρωπαϊκά πράγματα διαβλέποντας την αποτυχία του εγχειρήματος. Αλλά τότε ήταν ένας γραφικός συντηρητικός πολιτικός που ο λόγος του ήταν κυρίως αντιπολιτευτικός και δεν αντιλαμβανόταν το κάλεσμα των καιρών. Σήμερα όλοι παραδέχονται ότι η εμπλοκή του ΔΝΤ ήταν κερκόπορτα στα ευρωπαϊκά πράγματα και το κυριότερο, το πρόγραμμα που ετοιμάστηκε για την Ελλάδα ήταν πολιτικά ανεφάρμοστο. Αυτό είναι αξιοπιστία.

Ήταν καλοκαίρι του 2010, όταν μέσα στην ευφορία ότι θα έχουμε μισθούς και συντάξεις και σύντομα, μέχρι το 2012, θα ξαναβγούμε στις αγορές, ο Σαμαράς παρουσίασε στο Ζάππειο Ι την πρόταση του για έξοδο της χώρας από τη μέγγενη των μνημονίων, τολμώντας να μιλήσει πρώτος και για αξιοποίηση της λιμνάζουσας δημόσιας περιουσίας. Τολμηρή πρόταση την χαρακτήρισαν λίγοι, ανεφάρμοστη, ανεδαφική, οι περισσότεροι. “Ο Χάρρυ Πότερ της συντηρητικής παράταξης”, τον χλεύαζαν. Και όμως, ένα χρόνο αργότερα διάφορες προτάσεις του μεταξύ των οποίων και αυτή για αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας αποτέλεσε δέσμευση της χώρας στο επικαιροποιημένο μνημόνιο, έστω και αν στην πορεία, κατακρεουργήθηκε νοηματικά και διαδικαστικά από τους εδώ μαθητευομένους μάγους της διαχείρισης κρίσεων που θέλανε να ονομάζονται Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Αυτό είναι αξιοπιστία.

Ήταν Σεπτέμβρης του 2010, όταν στην ΔΕΘ ανέλυσε τις διαφορές του με την ακολουθούμενη πολιτική, προέβλεψε την μη έξοδο της χώρας στις αγορές το 2012, μίλησε για βαθειά ύφεση που φέρνουν τα μέτρα, μάντεψε την αποτυχία του προγράμματος. Βέβαια τότε έκανε μια τυπική ομιλία πολιτικού της Αντιπολίτευσης, χωρ