Σι Τζιν Πινγκ: Ο άνθρωπος που θα αλλάξει (;) την Κίνα

Την προσεχή Πέμπτη,  ο Σι Τζινπίνγκ εκλέγεται γενικός γραμματέας του κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος, κατά το 18ο συνέδριό του. Αναλαμβάνει δηλαδή τη διακυβέρνηση της μεγαλύτερης σε πληθυσμό χώρας και δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας του κόσμου. Και όπως όλοι συμφωνούν, θα πρέπει να σπάσει τα δεσμά του παρελθόντος.

Τον Μάρτιο, ο Σι Τζινπίνγκ θα αναλάβει επίσης και το ρόλο του προέδρου. Δίπλα του θα είναι τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ. Τα χαμόγελα θα παγώσουν, δεδομένης της θυελλώδους αβεβαιότητας που διέπει την πραγματικότητα.
Ως ηγέτης της νέας οικονομικής

δύναμης στον κόσμο, ο Σι θα ακολουθήσει τους προκατόχους του, προσπαθώντας να συνδυάσει την οικονομική ανάπτυξη με την πολιτική σταθερότητα. Ωστόσο, το έργο αυτό αποδεικνύεται όλο και πιο δύσκολο. Η επιβράδυνση της οικονομίας, η διαφθοράς και ατέλειωτα κοινωνικά προβλήματα απογοητεύουν τους Κινέζους και προκαλούν ανησυχία στην ηγεσία τους. Για να αντιμετωπίσει αυτές τις εντάσεις, ο Σι είτε θα συνεχίσει να καταστέλλει την δυσαρέσκεια, είτε θα αρχίσει να χαλαρώνει τον έλεγχο του κόμματος. Το μέλλον της Κίνας θα καθοριστεί από την απάντηση στο ερώτημα αυτό: έχει ο Σι το θάρρος και το όραμα που χρειάζονται για να σπάσει τα δεσμά με το παρελθόν και να διασφαλίσει την ευημερία και τη σταθερότητα της χώρας του;

Ποιος είναι ο Σι

Για τον πλούσιο κόσμο, μπορεί να φαίνεται παράλογο να δουλεύεις κάτω από το χρέος και την πολιτική δυσλειτουργία. Η επανέναρξη των οικονομικών μεταρρυθμίσεων το 1992 από τον Ντενγκ Ξιαοπίνγκ έχει οδηγήσει σε δύο δεκαετίες εξαιρετικής ανάπτυξης. Κατά τα τελευταία δέκα χρόνια ηγεσία του σημερινού ηγέτη Χου Ζιντάο, η οικονομία έχει τετραπλασιαστεί, με όρους δολαρίου. Ένα νέο (αν και υποτυπώδες) κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας καλύπτει το 95% του συνόλου των Κινέζων στο θέμα υγείας, από μόλις 15% το 2000.

Μέχρι πρόσφατα, οι Κινέζοι είχαν άλλα θέματα να ασχοληθούν εκτός από τη διακυβέρνηση τους. Σήμερα όμως η κατάσταση είναι οριακή. Οι φτωχοί εκνευρίζονται με την ανισότητα, τη διαφθορά, την περιβαλλοντική καταστροφή και τη λεηλασία των κρατικών υπαλλήλων. Η μεσαία τάξη ενοχλείται από τα μολυσμένα τρόφιμα και πολλοί προστατεύουν τις αποταμιεύσεις τους με καταθέσεις στο και ξένα διαβατήρια.  Οι πλούσιοι και ισχυροί αγωνίζονται για τον τεράστιο πλούτο της οικονομίας. Ακόμα και ο απερχόμενος πρόεδρος Γουέν Τζιαμπάο έχει αποκαλέσει επανειλημμένα της ανάπτυξη της Κίνας «μη ισορροπημένη, μη συντονισμένη και μη βιώσιμη».

Ο Σι παρουσιάζει τον εαυτό του ως έναν άνθρωπο του λαού και το κόμμα εξακολουθεί να λέει ότι εκπροσωπεί τις μάζες, αλλά δεν είναι η αξιοκρατία που τον χαρακτηρίζει. Όσοι δεν έχουν διασυνδέσεις, συχνά κολλάνε στο κάτω μέρος του σωρού. Έχοντας από καιρό χαθεί η ιδεολογική νομιμοποίηση και με πιο αργή ανάπτυξη όσον αφορά την οικονομική νομιμότητα, το κόμμα χρειάζεται ένα νέο αίτημα για να πείσει τους πολίτες της Κίνας.

Ο Σι θα μπορούσε να αρχίσει δίνοντας λίγη περισσότερη δύναμη στους ανθρώπους της Κίνας: ιδιωτικ