Από το Μιλάνο στο Ελλάντα…

Ο Μάκης Δρόσος γράφει για τον πρώτο τελικό στο ΟΑΚΑ και συγκρίνει το Ρεάλ-Μακάμπι με το ΠΑΟ-Ολυμπιακός.

Την περασμένη εβδομάδα, όχι πολλές μέρες πιο πριν ήμουν στο Μιλάνο, για το Φάιναλ Φορ. Που ως γνωστό είναι νοκ άουτ παιχνίδια και σε δυο

ματς κρίνεται ένας τίτλος. Ένα τίτλο τον οποίο τον πήρε η Μακάμπι, το αουτσάιντερ, η έκπληξη κόντρα στα προγνωστικά, η ομάδα με το μικρότερο μπάτζετ, με το πιο μικρό βάθος στον πάγκο και η ομάδα με την λιγότερη ποιότητα από όλες όσες πήραν μέρος… Όλα αυτά είναι γνωστά, όπως είναι γνωστό ότι η Μακάμπι το πήρε χάρις στην προπονητική επιρροή και το σχέδιο του Μπλατ στην άμυνα να περιορίσει τα ατού της Ρεάλ. Αλλά ακόμα και η Μακάμπι δεν έπαιξε απλά για να καταστρέψει το παιχνίδι, αλλά βοήθησε τον εαυτό της για να πάρει τον τίτλο.

Στο σημερινό ματς, το μόνο που έχουμε να πούμε είναι πιο είναι ο λιγότερο κακός. Μα είναι δυνατό να παίζουν οι δύο ομάδες που έχουν κατακτήσει τις 3 από τις τελευταίες 4 ευρωλίγκες και για ένα ακόμα μεταξύ τους παιχνίδι, να μας προσφέρουν τόσο κακό θέαμα; Ναι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα που λέει και το ρητό, αλλά αυτό το θέαμα μπορεί να το αγιάσει μόνο ο θεός.

Νευρικές ομάδες έχω δει, αλλά μπορεί αυτός ο Παναθηναϊκός να έχει μόνο 1 στα 20 τρίποντα; Ο Ολυμπιακός από την άλλη που θέλει να σπάσει την έδρα, είναι δυνατό να σουτάρει κάπου στο 25% στις βολές, ούτε στους παμπαίδες δεν κερδίζεις σε τέτοιο παιχνίδι. Με τέτοια ποσοστά δεν μπορεί να σταθούμε και σε πολλά. Ακόμα δεν έχω καταλάβει αν ήταν απόρροια των αμυνών ή ψυχολογικό, μάλλον το δεύτερο ή κάτι άλλο, αφού στις βολές είσαι εσύ με το καλάθι και εκατέρωθεν και από την μεριά του Παναθηναϊκού, πολλά από τα τρίποντα, ήταν αμαρκάριστα.

Από τον Ολυμπιακό περίμενα να πάει περισσότερο το παιχνίδι μέσα στο καλάθι και να προσπαθήσει να τρέξει περισσότερο. Περίμενα αν μην τι άλλο μία τακτική και νέες ιδέες για να σπάσει την έδρα και ειδικά σήμερα που το ΟΑΚΑ θύμιζε εκκλησία σε σχέση με άλλα παιχνίδια, αφού αυτό που έκανε εντύπωση είναι ότι δεν γέμισε και ειδικά στο πρώτο ημίχρονο τα κενά καθίσματα ήταν κάτι παραπάνω από αρκετά. Αν ο Σερμαντίνι είναι αργός για την Ευρωλίγκα, αλλά καλύτερος τους Μπέγκιτς, γιατί έπαιξε μηδέν για παράδειγμα, όχι ότι εκεί κρίθηκε το ματς, αλλά σαν παρατήρηση. Και αφού με τον Σπανούλη συνήθως στα παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό να είναι νευρικός και άστοχος, πιο είναι το plan B σε περίπτωση που ο φυσικός ηγέτης της ομάδας ήταν για ένα ακόμα ματς κόντρα στην πρώην του ομάδα αρνητικός.

Για τον πρωταθλητή Παναθηναϊκό, δεν μπορεί κανείς να είναι πιο ικανοποιημένος, πέρα από το γεγονός ότι πήρε την νίκη και διατήρησε την έδρα. Αν πάει με την λογική ότι χάνουμε στο ΣΕΦ και κερδίζουμε στο επόμενο το ΟΑΚΑ με τέτοια εμφάνιση, μάλλον θα έχει μεγάλο πρόβλημα. Γιατί θα πρέπει να είναι πολύ κακός και πάλι ο Ολυμπιακός. Μία ομάδα σαν αυτόν, που παίζει και εξαρτά πολλά στο παιχνίδι του στο περιφερειακό σουτ, είναι θαύμα να κερδίζει με 1/20 τρίποντα. Κλειδί ήταν τα ριμπάουντ, ειδικά τα αμυντικά που πήρε και η τρομερή ευστοχία του στις βολές που είχε 22/24. Και στον Διαμαντίδη που μετά από καιρό, ίσως ήταν πιο ουσιώδης από κάθε άλλο ματς φέτος. Μπορεί να μην πήρε προσπάθειες, αλλά έδωσε ηρεμία στο παιχνίδι της ομάδας, έλεγξε το ρυθμό, μοίρασε την μπάλα και γενικά άνοιξε όσο μπορούσε το ματς του ΠΑΟ. Και έπαιξε έξυπνα τον Ολυμπιακό στην άμυνα, δεν άφησε τον Σπανούλη να τον τραβήξει ψηλά στην άμυνα, έδωσε βοήθειες στα ντράιβ των περιφερειακών του Ολυμπιακού, ο οποίος από την δική του μεριά, μόνο στο ξεκίνημα της 3ης περιόδου, ακούμπησε ως έπρεπε από την μεριά του την μπάλα στο ζωγραφιστό, όταν περιφερειακός του έβλεπε δεύτερο παίκτη πάνω του.

Από εκεί και πέρα οι ερυθρόλευκοι, δεν πρέπει να έστησαν ένα σκριν την προκοπής, όλα στον αέρα ήταν με αποτέλεσμα να μην δημιουργεί συνθήκες υπεροχής στο παιχνίδι του, αφού στο ένας εναντίον ενός, μόνο Περπέρογλου έκανε ότι μπορούσε. Και για ένα ακόμα παιχνίδι με τον Σπανούλη να μην είναι καλός και εγκλωβισμένος, όλοι οι υπόλοιποι περιφερειακοί κινήθηκαν στην μετριότητα. Όχι ότι ήταν σε καλύτερη μέρα η περιφέρεια του ΠΑΟ, αλλά είπαμε ο Διαμαντίδης ήταν σαφώς καλύτερος.

Επίσης κατά την άποψη μου με 1 ½ ψηλό ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να κερδίσει τον παναθηναϊκό, σε ορισμένα παιχνίδια ακολουθείς τον αντίπαλο, αλλά από την άλλη θα πρέπει να δημιουργείς και από την μεριά του και να αναγκάζεις τον αντίπαλο να σε ακολουθήσει και να αντιδράσει και αυτός. Αλλά και με αυτή την εικόνα από την περιφέρεια τι να περιμένει παραπάνω. Σλούκας στους 2 π., Μάντζαρης στο 0 και με ένα κρίσιμο λάθος στο κλέψιμο του Διαμαντίδη, Λοτζέσκι έβαλε ένα κρίσιμο τρίποντο, αλλά μόνο για αυτό μάλλον τον θυμόμαστε, ενώ πολύ καλός ο Κόλινς, αλλά πήγε ανεκμετάλλευτο το παιχνίδι του από τους ερυθρόλευκους και μόνο με τον Κόλινς, δεν μπορεί να ελπίζεις ότι θα κερδίσεις τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ.

Σε επίπεδο προπονητών, ο Αλβέρτης δείχνει να το πάλεψε και πάλι, από τον Μπαρτζώκα περίμενε κανείς να είναι πιο έτοιμος και πιο διαβασμένος, αυτή την φορά δεν υπήρχε ο Πεδουλάκης απέναντι του. Ο Αλβέρτης και το επιτελείο του, το προσπάθησαν περισσότερο παιχνίδι, ο Μπαρτζώκας, δεν είχε εμπνεύσεις και πάλι και άργησε να διορθώσει και να εντοπίσει, προβλήματα στο παιχνίδι και κενά που μπορούσε να χτυπήσει.

Για όσους είδαν τον τελικό στο Μιλάνο, το σημερινό παιχνίδι στάθηκε κατώτερο των προσδοκιών τους και τους απογοήτευσε. Και το πιο δυσάρεστο και στενάχωρο από όλα, είναι ότι με όσα έχουμε δει στα παιχνίδια ανάμεσα στις δύο ομάδες φέτος, δεν περιμένουμε και πολύ καλύτερο παιχνίδι στο ΣΕΦ την Δευτέρα. Μακάρι να διαψευστούμε…