Το μέτρο της επιτυχίας

Το να αραδιάσω κι εγώ από τη μεριά μου τα νούμερα του χθεσινού αγώνα, το θεωρώ ανούσιο. Άλλωστε, υπάρχει η καταγραφή των πεπραγμένων στην περιγραφή του αγώνα. Τα 6μ75 και τα 19 χαμένα αμυντικά ριμπάουντ (ήτοι περίπου μια ανανέωση επίθεσης κάθε δύο λεπτά) συνιστούν το μέτρο της αγωνιστικής "αποτυχίας".

Το είδαμε όλοι (και δεν αναφέρομαι στα σφυρίγματα, στην προστασία των "μπλαουγκράνα" από τους διαιτητές, στον εκνευρισμό που έφεραν τα γρήγορα φάουλ του Διαμαντίδη, κτλ.). Αυτό που πρέπει να αναζητήσουμε είναι αν υπάρχει και… επιτυχία μέσα στην αποτυχία.

Το γεγονός ότι θεωρείται "αποτυχία"

(δεν είναι σε καμία των περιπτώσεων) ο αποκλεισμός με 3-2 από την Μπαρτσελόνα, είναι το μέτρο της επιτυχίας του φετινού Παναθηναϊκού.

Χρειάζεται, άραγε, να θυμίσουμε πως ξεκίνησαν τη χρονιά οι "πράσινοι"; Το ότι άλλαξαν… δέρμα, το ότι ήρθαν 12 νέοι παίκτες, το ότι το καλοκαίρι κάποιοι προέβλεπαν διάλυση και καταστροφή, το ότι πλην ελαχίστων οι υπόλοιποι που σήμερα στελεχώνουν το "τριφύλλι" έβλεπαν από τις τηλεοράσεις τους τα πλέι οφ της Ευρωλίγκας;

Ο Παναθηναϊκός έβαλε τις βάσεις. Κι αυτές μοιάζουν να είναι πολύ γερές. Με συνέπεια στο πίσω μέρος του γηπέδου (δεν είναι μικρό πράγμα να μην μπορεί η Μπαρτσελόνα να φτάσει στους 70 πόντους), με παίκτες που παλεύουν κάθε παιχνίδι, με φιλοσοφία επιθετική ακόμα κι όταν οι επιλογές ήταν περιορισμένες, ο Αργύρης Πεδουλάκης έχει δημιουργήσει ένα εξόχως ανταγωνιστικό σύνολο.

Ο Παναθηναϊκός έχει ήδη πολλά να κρατήσει, πριν ακόμα ολοκληρωθεί η σεζόν και αρκετά καλά να μεταφέρει για την επόμενη. Έχει βάλει τη βάση και πλέον βλέπει πού πονάει. Γιατί θα ήταν ανόητος όποιος δεν έβλεπε πως η ομάδα "φωνάζει" ότι χρειάζεται ένα 4άρι με σουτ κι ένα (τουλάχιστον) αξιόπιστο γκαρντ, πίσω από Διαμαντίδη και Ούκιτς.

Αν υπήρχαν αυτά θα ήταν διαφορετική η εικόνα των αγώνων, αλλά με τα "αν" δεν γράφεται ιστορία. Κι η γεύση της πίκρας είναι ιστορικής αξίας, για μια ομάδα που λογικά έπρεπε να είναι ικανοποιημένη που πέρασε στους "16" και να στήνει… πάρτι που μπήκε στους "8". Όχι τόσο βαθιά που έφτασε.

Γιατί μπορεί ο Παναθηναϊκός να είναι εξάστερος, αλλά ταυτόχρονα στηρίχθηκε σε παιδιά που ούτε την εμπειρία τέτοιων αγώνων είχαν, ούτε είναι το… απόλυτο σύνολο. Μια σύγκριση με το ρόστερ του 2009, του 2007, ακόμα και του 2002, θα σας πείσει.

Μπορεί να μην δώσει το παρών στο Λονδίνο, όμως έχει πολλά να περηφανεύεται. Πάλεψε όλα τα παιχνίδια, δεν παραδόθηκε, δεν λύγισε ακόμα κι όταν το σύμπαν έμοιαζε να συνωμοτεί εναντίον του, έχει παίκτες που είναι από 30-100% βελτιωμένοι.

Το σημαντικότερο είναι πως συντελέστηκε μια εκ βάθρων αλλαγή του έμψυχου δυναμικού, χωρίς να υπάρξει αγωνιστικό κενό. Γιατί, ακόμα κι αν δεν είχαν γίνει όλα αυτά που περιγράψαμε, το να χάσει κανείς την πρόκριση από την Μπαρτσελόνα στο πέμπτο ματς της σειράς, μόνο αποτυχία δεν είναι.

[email protected]