Χειρότερα δεν γίνεται για τον Παναθηναϊκό...

Υπάρχουν και τέτοια παιχνίδια σαν το αποψινό του Παναθηναϊκού με τη Λαμία. Παιχνίδια που ακόμη και ασυνείδητα το ζύγι τους για το φαβορί υστερεί τόσο σε σχέση με όσα προηγήθηκαν όσο και με αυτά που ακολουθούν. Παιχνίδια που ο αντίπαλος, κακά τα ψέματα, δεν τρομάζει. Κακώς.

Οι Φθιωτοί πήγαν στη Λεωφόρο στην καλύτερη κατάσταση της ιστορίας τους, "τρέχοντας" το μεγαλύτερο νικηφόρο σερί του πρωταθλήματος, με τέσσερις διαδοχικές

Παιχνίδια που η σιγουριά, είτε έτσι η αλλιώς, με κάποιον τρόπο, πως με κάθε τρόπο η δουλειά θα γίνει, ξεχειλίζει. Αλλά (εννοείται πως) καθησυχάζει κιόλας. Κοιμίζει. Χαμηλώνει, ασυνείδητα, εντάσεις. Παιχνίδια που το μυαλό είναι αυτό που παίζει τα χειρότερα. Ειδικά όταν οι συγκυρίες το ενισχύουν.

Πολύ δεν θέλει άλλωστε. Δυο τραυματισμοί στο πρώτο εικοσάλεπτο, απορρύθμιση στη μια πλευρά του γηπέδου, εκνευρισμός για την αλλοίωση ενός συνολικού πλάνου, όχι μόνο για το σαββατιάτικο ενενηντάλεπτο, μα (κυρίως) και γι’ αυτό που ακολουθεί μεσοβδόμαδα.

Με ρυθμό, άρρυθμο. Που δεν ξεβολεύει, που ναρκώνει, σε χορτάρι και εξέδρα. Με εναλλαγές συναισθημάτων και σκέψεων που μόνο χρησιμότητα δεν προσφέρουν στον δυνατό. Από τη νωθρότητα, στη βεβαιότητα, μια (από)φάση δρόμος. 0-0 με 11vs11, 0-0 με 11vs10. Άγχος. 0-1. "Καπάκι" απελευθέρωση, 1-1.

Ξέσπασε ο Αλαφούζος: "Είναι ντροπή αυτό που συμβαίνει, υπάρχουν θυγατρικές ομάδες, οι διαιτητές φοβούνται, έχουμε ένα άχρηστο υπουργείο"

Και μετά, πάλι ασφάλεια. Ένα ημίχρονο, εντός έδρας, με +1 στο γήπεδο, +1 γκολ θα βρεθεί. Και βρέθηκε. Γρήγορα στο ξεκίνημα του δεύτερου. Και πάλι όμως, η αίσθηση της βεβαιότητας, πως η δουλειά, έτσι, έγινε, δεν βοήθησε.

Αντίθετα, τέτοια συναισθηματικά… ρόλερ-κόστερ, πάντα, προσφέρουν στον "μικρό". Μηδέν άγχος. Από την αρχή ως το τέλος. Ό,τι και να γίνει. Όπως και να είναι τα πράγματα, όπως και να κυλάνε. Πλήρης απενεχοποίηση του οτιδήποτε. Αν κάτσει, έκατσε.

Έκατσε. Δίκαια. Δεν μπορεί να μην είναι για μια οποιαδήποτε ομάδα, η οποία παίζει για πάνω από μια ώρα με παίκτη λιγότερο σε σπίτι θεριού, προηγείται και ισοφαρίζει με αυτή τη συνθήκη, έχοντας και μια αδιανόητη ευκαιρία, πριν το σφυροκόπημα του φινάλε να κάνει ακόμη περισσότερο θόρυβο, να προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερη ζημιά.

Η Λαμία απέδειξε πως είναι ομάδα play off στη Λεωφόρο. Με τον μοναδικό ποδοσφαιριστή του πρωταθλήματος που μετατρέπει σε one man show τα παιχνίδια της ομάδας του. Ο Καρλίτος, με το καθηλωτικό αποψινό γκολ του έφτασε τα 10 στη σεζόν. Παίζοντας στη Λαμία. Σε ομάδα κορυφής δεν υπάρχει κανείς με διψήφιο αριθμό γκολ στο πρωτάθλημα.

Με τον εξαιρετικά προσαρμοστικό σε οποιαδήποτε συνθήκη Λεωνίδα Βόκολο. Δεν κρίνεται απόψε, όχι (ούτε με την έμπνευσή του να ρίξει στο γήπεδο τον Τόσιτς ακριβώς στην εκτέλεση της μοναδικής στατικής φάσης της ομάδας του στο δεύτερο ημίχρονο, από την οποία και προέκυψε η ισοφάριση).

Κρίνεται συνολικά από τον χρόνο που βρίσκεται στον πάγκο. Πέρυσι, τέτοια εποχή ανέλαβε και άπαντες προεξοφλούσαν αποστολή καμικάζι, αδυνατώντας να δουν τρόπο που η Λαμία θα απέφυγε τον υποβιβασμό.

Έγινε. Πανηγυρικά. Και φέτος, με μπάτζετ στην καλύτερη εφάμιλλο (πιθανότατα χαμηλότερο) των όσων διεκδικούν παραμονή, βρίσκεται τρία παιχνίδια πριν επιβραβευτεί με εισιτήριο στο έξτρα αγωνιστικό πάρτι των πρώτων πέντε της κατάταξης.

Κι ο Παναθηναϊκός; Ναι, υπάρχουν και τέτοια παιχνίδια, η ύπαρξή τους όμως δεν αναιρεί και τις ευθύνες. Ίσα ίσα, που αναδεικνύει έλλειμμα διαχείρισης μιας πνευματικής συνθήκης που συχνά πυκνά προκύπτει. Αλλά και αγωνιστικής. Είτε ανασταλτικά – 2 τελικές on target είχε η Λαμία, με το γκολ για παράδειγμα του Καρλίτος να προκύπτει από κλάση, αλλά να εκθέτει σύσσωμη μια πενταμελή στη φάση αμυντική γραμμή – είτε επιθετικά.

Τίποτα ορθολογικό. Πανωσηκώματα χτίστηκαν με τις αλλεπάλληλες σέντρες. 63 γεμίσματα έγραψε η στατιστική. 63 σε 103 λεπτά παιχνιδιού. Ένα ανά ενάμιση λεπτό. Προσδιορίζει ουσιαστικά τη μονόπαντη, αναποτελεσματική (23 μόλις ήταν τα επιτυχημένα έτσι κι αλλιώς) και αναχρονιστική επιθετική προσέγγιση των "πράσινων".

Ακόμη μια πίστωση στη Λαμία που το πήγε ακριβώς εκεί που ήθελε ώστε να "καθαρίσει" τα πάντα στην άμυνά της, ακόμη μια απόδειξη πως το μυαλό, στο κάθε τι και στον κάθε έναν, σε πάγκο και αγωνιστικό χώρο, δεν υπήρχε απόψε στον Παναθηναϊκό.

Και ούτε οι φάσεις που νομοτελειακά προέκυψαν, δύο, στο τέλος – με την προβολή του Σπόραρ που απομάκρυνε στην γραμμή ο Τζανετόπουλος και το δοκάρι του Κώτσιρα – αναιρούν τη συνολική εικόνα. Κάθε άλλο. Μάλλον την υπογραμμίζουν.

Στη σούμα, εννοείται πως η ζημιά είναι μεγάλη για τους "πράσινους". Ειδικά στο συγκεκριμένο σημείο που ήρθε. Μετά από τα καλύτερα παιχνίδια και αποτελέσματα επί Τερίμ, με την επιστροφή του κόσμου στις εξέδρες – κόσμος που στηρίζει, αλλά χωρίς να ξεχνάει -, με ευκαιρία για έστω έναν σαββατιάτικο ύπνο στην κορυφή και κυρίως τη διατήρηση μομέντουμ και αύρας ως την Τετάρτη και τη ρεβάνς με τον ΠΑΟΚ.

Πέρυσι, μια τέτοια ζημιά για τον Παναθηναϊκό έγινε στη δεύτερη αγωνιστική των πλέι οφ, στο 0-0 με τον Βόλο, αποτέλεσμα που εκμηδένισε την τότε διαφορά του "τριφυλλιού" από την ΑΕΚ μπαίνοντας στο βιράζ της ολοκλήρωσης του πρωταθλήματος. Αυτό το αποτέλεσμα, λογιστικά, ίσως να ήταν η πιο κομβική στην εξέλιξη της σεζόν.

Φέτος, ήρθε νωρίτερα. Η λογική λέει πως στο φινάλε της αγωνιστικής ο Παναθηναϊκός θα βρίσκεται στην 3η θέση και στο χειρότερο γι’ αυτόν σενάριο στο -3 από την κορυφή. Μια νίκη απόσταση, μια γκέλα απόσταση. Δεν μοιάζει βουνό, εννοείται. Το χειρότερο για τους "πράσινους" είναι πως ιδία ευθύνη δημιούργησαν ένα επιστρέφοντας ακριβώς εκεί που βρίσκονταν μετά την ήττα στην Τούμπα πριν δύο εβδομάδες.

Στην πίεση λοιπόν, ξανά. Στην πρέσα. Και κακά τα ψέματα, οι πρόσφατες – όχι μόνο εβδομάδων και μηνών αλλά ακόμη ακόμη και ωρών… – αποφάσεις και ενέργειες συνολικά του οργανισμού, ομάδας, επιτελείου, διοίκησης, δεν αποπνέουν σιγουριά ως προς τη διαχείρισή της.