Κόκκινα φανάρια

του Θανάση Πάτρα

(αναδημοσίευση από το protagon.gr)

Tα «Κόκκινα Φανάρια» το 1963 ήταν υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Ο αξέχαστος Βασίλης Γεωργιάδης, σκηνοθέτης της ταινίας είχε καθοδηγήσει υποδειγματικά όλους τους σπουδαίους πρωταγωνιστές κάτω από τις μελωδίες του ανερχόμενου τότε Σταύρου Ξαρχάκου και έφτιαξε μια από τις σπουδαιότερες ελληνικές

ταινίες όλων των εποχών.

Σήμερα 40 χρόνια μετά τα κόκκινα φανάρια ξαναδιεκδικούν Όσκαρ .Όχι όμως καλύτερης ταινίας αλλά χειρότερης φάρσας. Ποια κόκκινα δηλαδή αλλά τα σβησμένα φανάρια. Κόκκινα, μεταφορικά φυσικά αφού το σύστημα είναι σε αναμονή με το κόκκινο φανάρι αναμμένο. Χωρίς μαρσάρισμα και χωρίς να βουίζει η ενοχλητική κόρνα, γιατί είναι προφανές ότι κανένας δεν βιάζεται να πάει πουθενά αφού το μόνο που τον περιμένει στη γωνία είναι το αδιέξοδο.

Στην Ελλάδα της νέας τάξης πραγμάτων και όχι της κρίσης όπως ακόμα λέμε τη νέα πραγματικότητα, όλοι καλούμαστε να κάνουμε τον τροχονόμο μόνοι μας. Όπως ακριβώς συμβαίνει εδώ και μέρες σε 39 πολυσύχναστους κόμβους της πρωτεύουσας και δεν ξέρω πόσες ακόμα διασταυρώσεις ανά την ελληνική επικράτεια.

Θυμάμαι πέρυσι τέτοιο καιρό, κατά τη διάρκεια της ραδιοφωνικής εκπομπής που έκανα, ζητούσα τηλεφωνικά από ανυποψίαστους ηλεκτρολόγους να έρθουν να φτιάξουν το χαλασμένο φανάρι που βρισκόταν κάτω από το σπίτι μου, πράγμα φυσικά αδύνατον, γιατί αυτή δεν είναι δουλειά του ηλεκτρολόγου της γειτονιάς αλλά εξειδικευμένου κλιμακίου.

Φυσικά χρήματα για ανταλλακτικά δεν υπάρχουν λόγω μνημονίου και δεδομένου του ακατανόητου επιμερισμού αρμοδιοτήτων και της ανεξέλεγκτης γραφειοκρατίας είμαστε πάλι θεατές στο ίδιο έργο, παρακολουθώντας τον περιφερειάρχη Αττικής Γιάννη Σγουρό να καταλογίζει ευθύνες στο υπουργείο το οποίο ως δημόσιος κακοπληρωτής, προσπαθεί να μεταβιβάσει στην περιφέρεια χρέος 225 εκ ευρώ.

Δεν γνωρίζω ποιός έχει δίκιο και ειλικρινά δεν νομίζω να αφορά όποιον σπαταλάει την πολύτιμη βενζίνη του 1.78 ευρώ στο μποτιλιάρισμα πηγαίνοντας στη δουλειά του.

Βλέπω ξανά ότι η μπάλα δεν είναι στο γήπεδο αλλά στην εξέδρα. Αυτή τη φορά δεν με ενδιαφέρουν ούτε οι ευθύνες, εξάλλου δεν θα μάθουμε ποτέ όταν θα πάψει να αποτελεί θέμα του βραδινού δελτίου, ούτε ποιος έχει περισσότερο δίκιο απ' τον άλλον. Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι πραγματική διαρθρωτική αλλαγή δεν είναι να φορολογείς και να προσπαθείς να δημιουργήσεις πρωτογενές πλεόνασμα θεωρώντας ότι έτσι θα κερδίσεις το στοίχημα και θα επανακάμψεις. Η μεγίστη διαρθρωτική αλλαγή είναι να αλλάξεις τον κρατικό μηχανισμό κάνοντάς τον λειτουργικό.

Διαρθρωτική αλλαγή είναι να επιμερίσεις αρμοδιότητες και το δικαιολογώ λέγοντας το εξής απλό: όταν το δεξί πεζοδρόμιο ανήκει στον Δήμο, το αριστερό πεζοδρόμιο στην περιφέρεια το αριστερό φανάρι στο ΠΕΧΩΔΕ, το δεξί φανάρι στο Μεταφορών και το διάζωμα με το παρτέρι στο Υπουργείο Γεωργίας αυτομάτως δημιουργείς και παράγεις  παθογένεια. Όταν το καθεστώς που ισχύει τόσα χρόνια είνα