Μπεγλίτη....Χέστηκε η φοράδα στο αλώνι...

Ο Μεγλίτης χαρακτηρισε, κάπου στην κρατική τηλεοραση, το κόμμα του Καρατζαφέρη σαν ακροδεξιά και χέστηκε η φοράδα στο αλώνι. Δεν μπορεί να καταλάβει το ανθρωπάκι ότι οι λέξεις ακροδεξιά ή δεξιά ακόμη και φασισμός δεν τρομάζουν πλέον κανέναν, δεν φοβίζουν κανέναν. Ο φόβος να αυτοχαρακτηρίζεσαι δεξιός ή ακροδεξιός δημιουργήθηκε και....
διατηρήθηκε "επιστημονικά" από ομάδες καλό-ταϊσμένες και έμπειρες στην διασπορά μύθων που ενοχοποιούν και ανικανοποιούν, μία φτηνή προπαγάνδα χωρίς αντίλογο.
Μετά από 36+1 χρόνια απο την αποφράδα 24 Ιουλίου 1974 που επέβαλε στους Ελληνες την δικτατορία της αριστερόστροφης προοδευτικάντζας του Da Capo και του Φίλιον οι Ελληνες απελευθερώθηκαν.
Μετά από 36+1 χρόνια που η προπαγάνδα της αριστεράς, ας την ονομάζουμε ΑΗΔια (Αριστερή Ηθική Διαπαιδαγώγηση), είχε επιβάλει να καθορίζει σαν μόνες "δημοκρατικές" τις ιδέες που αντιλαμβάνονται την δημοκρατία υπό την μορφή μιας θεσμοθετημένης άδειας ασυδοσίας στις επαναστατικές επιχειρήσεις της αριστεράς. Αυτό τελείωσε.
Η δικτατορία της αριστεράς σκέψης και διανόησης που επέβαλε ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει παραδεκτό αν δεν είναι δεμένο μαζί της πήρε τέλος. Η Αριστερά είναι οι πολλοί, ένα τσούρμο στρατολογημένο σε υπόγεια καπηλειά, εκεί που συναντώνται οι πιό αδίστακτες φιλοδοξίες και τα παρακολουθήματα τους η χθαμαλότητα, η ιταμότητα, “του πλούτου αχορταγιά και τση δόξας πείνα”. Υπό μίαν έννοια, η ποιότητα των ανθρώπων καθορίζει και την ποιότητα των φιλοδοξιών. Η Δεξιά είναι οι άριστοι, οι μοναδικοί, οι ευγενείς. Στους αρίστους, στους μοναδικούς, στους ευγενείς ανθρώπους οι φιλοδοξίες, όσο και αν είναι μεγάλες, είναι πάντοτε υψηλές, όχι βέβαια, επειδή “χτυπούν” ψηλά, αλλά επειδή αναφερονται σε στόχους που δεν έχουν επίκεντρο το άτομο που τις τρέφει. Από την μία πλευρά έχουμε την φιλοδοξία της αριστεράς που σημαίνει απλά κοινωνικό ανελκυστήρα, ένα σπίτι η μία επαυλη…και απο την άλλη την φιλοδοξία της Δεξιάς, αυτή που σημαίνει ετοιμότητα θυσίας και προσφοράς. Η δεξιά με καθαρές ιδέες αρνείται τις "αλήθειες" της μεταπρατικής αριστεράς και να τις αντιπαρατάξει με τις πιο δυνατές δικές. Ο δρόμος ήταν μακρύς και δύσκολος. Η δεξιά διακηρύσεει αυτό που είναι. Αναγνωρίζει τον κυριότερο εχθρό της, τον ισοπεδωτισμό, αρνητή και μειωτή της διαφοροποιήσεως του κόσμο και το κυριότερο ότι τίποτα δεν είναι ουδέτερο στην ύπαρξη και ότι σε κάθε θέμα πρέπει να έχει τον λόγο της.
Η σιωπή της Δεξιάς πήρε τέλος. Η πολιτική μέχρι σήμερα σήμερα μας προσέφερε το καταπληκτικό θέαμα μιας δεξιάς που δεν μπορούσε να αυτοδιακηρυχθεί δεξιά χωρίς να κατηγορηθεί για "φασισμό" και μιάς αριστεράς που μπορούσε, οποιαδήποτε στιγμή να αυτοαποκαλείται "σοσιαλιστική, κομμουνιστική, μαρξιστική", ισχυριζόμενη ότι τα δόγματα της δεν έχουν καμία σχέση με τον Λένιν, τον Στάλιν, τον Μάο ή τον Πολ Ποτ. Αλλά αν οι οπαδοί των διαφόρων παραλλαγών της αριστεράς δεν αισθάνονται εκτεθειμένοι από το αρχιπέλαγος των Γκούλαγκ και τα Killing Fields, δεν βλέπω τον λόγο γιατί η σύγχρονη δεξιά, που απωθε