Η ΚΥΠΡΟΣ, Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΤΟΥ ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ

Ο πατριωτισμός δεν έχει καμία σχέση με τον υπερεθνικισμό. Έχει αποδειχτεί στην πράξη πως όσοι από τους συνεργάτες των Γερμανών, από τους κουκουλοφόρους, από τους μαυραγορίτες κλπ παραπέμφθηκαν στα αρμόδια δικαστήρια δωσίλογων, αθωώθηκαν (πλην ελαχίστων) με το καινοφανές επιχείρημα πως ό,τι έκαναν το έκαναν για να προετοιμάσουν τον τόπο να....
αντισταθεί κατά του κομμουνιστικού κινδύνου!! Δηλαδή οι άνθρωποι (κατά τις αποφάσεις των δικαστηρίων) συνεργάστηκαν με τις αρχές κατοχής και τις υπηρέτησαν προδίδοντας την πατρίδα και συμμετέχοντας στο μακελειό του λαού μας από πατριωτισμό! Κάτι ανάλογο αλλά χειρότερο έκαναν οι διάδοχοί τους νεοδωσίλογοι στην Κύπρο το 1974 με το πραξικόπημα, παρέχοντας την ευκαιρία στους Τούρκους να εισβάλλουν. Και τούτο ανεξάρτητα από όποιες ευθύνες έχουν και «άλλοι» από τον πολιτικό κόσμο για τη συνέχεια της συμφοράς. Δικαστήρια δεν λειτούργησαν ποτέ γι’ αυτά, δυστυχώς!

Να θυμίσουμε στους τυχόν νοσταλγούς της δικτατορίας και του πατριωτισμού της χούντας, πως πεποίθηση κάποιων, τότε που την εκφράσανε και δημόσια, ήταν ότι, «από τους Τούρκους μπορεί κάποτε να απαλλαγεί η Κύπρος ενώ από τους Ρώσους και τον Κομμουνισμό που θα φέρει ο Μακάριος, ποτέ», επομένως προτιμούσαν την κατοχή και ιδού η συμφορά από τον υπερεθνικισμό. Ο Ιωαννίδης και οι οπαδοί του αποδέχονταν τη διπλή ένωση με κινητήρια δύναμη όχι την πρακτορίστικη σχέση με τους Τούρκους, και τη CIA, αλλά μια στρεβλή άποψη περί πατριωτισμού. Έτσι διευκόλυναν και ανέχτηκαν την εισβολή, ιδιαίτερα στην εκδήλωσή της!! Έχοντας ενημερωθεί και συμφωνήσει νωρίτερα το κατάλληλα σερβιρισμένο σχέδιο των Αμερικανών για τη διχοτόμηση (άρα τη διπλή ένωση), πίσω από την οποία βέβαια κρυβόταν η οριστική και αμετάκλητη ένταξη της μεγαλονήσου στη Δύση με την ενθυλάκωσή της στο ΝΑΤΟ. Κανείς σήμερα δεν αμφισβητεί αυτήν την ερμηνεία. Κανείς, εκτός από κάποιους υπερεθνικιστές που δέχονται το δεύτερο σκέλος περί Δύσης, αλλά κλείνουν τ’ αυτιά τους στο πρώτο περί των υπόγειων συμφωνιών. Αυτά όμως έγιναν, είναι πολύ πιο ωφέλιμο να το πάρουμε όλοι απόφαση πως έγιναν ακριβώς έτσι. Γι’ αυτό και δε λειτούργησαν δικαστικές διερευνήσεις και διώξεις. Η ιστορία όμως δεν έβαλε τελεία και παύλα ακόμα σ’ αυτά.

Ναι, είμαστε ένα με τους Ελληνοκύπριους..., και θα είμαστε ένα..., η γλώσσα, η θρησκεία, τα ήθη και τα έθιμά τους, τα τραγούδια τους... είναι ελληνικά, οι αγώνες τους..., μακάρι να ανήκε και στο ελληνικό κράτος η Κύπρος, αλλά δεν ανήκει και σ’ αυτό συνυπεύθυνος είναι ο υπερεθνικισμός με το θανάσιμο αγκάλιασμά του. Η Κύπρος είναι χωριστό κράτος μέλος του ΟΗΕ και προς το παρόν αυτό δεν αλλάζει. Εκεί ζουν και οι Τουρκοκύπριοι, δεν είναι αθέατοι για να παριστάνουμε πως δεν κατοικούν στο νησί. Με τους Ελληνοκύπριους δεν είχαν, και απ’ ότι φαίνεται δεν έχουν, πρόβλημα, όσο δεν τσιγκλάνε αμφότερους οι υπερεθνικιστές εκατέρωθεν.

Όσον αφορά τα Σκόπια με τις βλέψεις τους και στο τμήμα της αρχαίας Μακεδονίας που ανήκει σήμερα στην Ελλάδα, καθώς και την έωλη και αν