Οι Γερμανοί της Μέρκελ, ίδιοι με τους Γερμανούς του Γουλιέλμου

Η στήλη, από την αρχή της εμφάνισή της στη voria.gr, έχει συγκεκριμένα δεδομένα για τις αναλύσεις της και επ’ αυτών έχουν γραφεί ανάλογα άρθρα. Ότι το πρόβλημά μας δεν είναι οικονομικό αλλά πολιτικό, ότι δεν θέλουν οι δανειστές μας χρήματα αλλά κυριαρχία (τα χρήματα έρχονται μετά), ότι άρχισαν από μας διότι οι πολιτικές ηγεσίες μας είναι οι πιο πρόθυμες, ότι την Ευρώπη θα....
διαλύσουν οι Τραπεζίτες ενώ τις άλλες χώρες οι στρατιωτικοί και άλλα με ανάλογο περιεχόμενο.
Η εξουσία περιήλθε στα μεγάλα χρηματοπιστωτικά κέντρα που την διανέμουν σε έμπιστους, κι αυτοί με τη σειρά τους επιλέγουν πρόθυμους, με λίγες ικανότητες ή με ευάλωτη προσωπική ζωή ως διαχειριστές της εξουσίας. Μπορεί όλα αυτά να φαίνονται σε μερικούς αιρετικά, διότι ξεφεύγουν από τη συμβατική πολιτική ανάλυση, δυστυχώς όμως, μέρα με τη μέρα επαληθεύονται.
Στο σημερινό σημείωμα, θα αντιγράψω απλώς μερικώς αποσπάσματα από το βιβλίο του καθηγητή Α. Ανδρεάδη «Εθνικά Δάνεια και Ελληνική Δημόσια Οικονομία», έκδοσης του 1925. Ο καθηγητής Ανδρεάδης, κάθε άλλο παρά τυχαίος ήταν. Θα παρακαλούσα να μελετηθούν με προσοχή, διότι επιβεβαιώνεται πως οι Γερμανοί του Βίσμαρκ μας ενέπλεξαν στον πόλεμο του «Μαύρου ’97» με την Τουρκία, απλώς και μόνον για να εξασθενήσουμε τόσο, ώστε να αποκτήσουν τον πλήρη έλεγχο στη χώρα μας.
Γράφει ο Α Ανδρεάδης: «Οι Γερμανοί ομολογιούχοι (…) διεδραμάτισαν πρωτεύον πρόσωπον εν τη ιστορία του δημοσίου ημών χρέους, συνεπενεγκόντες και το ναυάγιον των διαπραγματεύσεων του 1896, τέλος δ’ ωθήσαντες την Κυβέρνησίν των εις το να επιβάλη ημίν Έλεγχον μετά πόλεμον ου η κήρυξις υπό της Τουρκίας οφείλεται εις εισηγήσεις της, ανάγκη να ερευνήσωμεν τα κατ’ αυτούς:
» Οι Γερμανοί κεφαλαιούχοι, μη κάτοχοι ουδέ του δεκάτου του εξωτερικού ημών χρέους, εφαίνοντο έχοντες ολιγωτέρους λόγους δυσαρεσκείας των εν τούτοις δεικνυομένων ηπιωτέρων Άγγλων και Γάλλων συναδέλφων των, αλλά προσφάτως επιδοθέντες εις εξωτερικά δάνεια ήσαν ήττον ειθισμένοι αυτών εις εκ πτωχεύσεων απωλείας.
» Ήδη, από του 1892-5 υπέστησαν ζημίας εν Πορτογαλλία, εν Ελλάδι και ακόμη εν Σερβία. Μη προσδοκώντες δε ότι θα ευρίσκοντο και αυτοί μίαν ημέραν εις το έλεος ξένων δανειστών, εξανίσταντο βλέποντες την μικράν Ελλάδα «τολμώσαν να εμπαίζη» τας ισχυροτέρας των Δυνάμεων. Δια τούτο απετάθησαν αμέσως εις την κυβέρνησίν των και, παρά τους αρχικούς δισταγμούς ταύτης, επέμενον ζητούντες επέμβασιν. Η δ’ επιμονή των εξηγείται δια δύο λόγων:

» α) η Γερμανική Κυβέρνησις υπήρξε μία εκ των πρώτων αίτινες εσκέφθησαν να μεταχειρισθώσι την εθνικήν αποταμίευσιν ως όπλον εξωτερικής πολιτικής^ τούτο δ’ όμως πράττουσα είχεν αναλάβη ηθικήν υποχρέωσιν απέναντι των υπηκόων της. β) υπήρχεν ιστορικόν προηγούμενον: κατά τας παραμονάς της εκχωρήσεως της Θεσσαλίας, ο Βίσμαρκ μας είχεν αναγκάση να κανονίσωμεν το προηγηθέν του συντάγματος του 1843 προς την Βαυαρίαν χρέος
» δεν εχρειάζετο δε μεγάλη μαντική δύναμις ίνα διοραθή ότι εν τη ηφαιστειογενεί βαλκανική χερσονήσω θάττον ή βράδιον θα παρουσιάζετο περιπλο