Τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να απαγορεύσει τις παρελάσεις

“Σε καλέσματα κοινωνικά και συλλογικά καλούμε τον κόσμο μας να συμμετάσχει“, είπε μεταξύ άλλων ο κ. Στρατούλης και παρατήρησε ότι “ο κόσμος θα κατέβει να διαδηλώσει έτσι κι αλλιώς. Εμείς, όπου διαδηλώνει κόσμος είμαστε εκεί“. Το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ τόνισε επίσης ότι “οι μούτζες και οι προπηλακισμοί δεν είναι σωστοί”.

“Καλά κάνει και διαδηλώνει ο κόσμος γιατί αυτή τη στιγμή υφίσταται μια μεγάλη αδικία” απάντησε ο κ. Μιχελάκης και....
επέμεινε στο ερώτημά του αν ο ΣΥΡΙΖΑ καλύπτει πολιτικά αυτούς που αμαυρώνουν τις διαδηλώσεις. “Γιατί δε λέτε ευθέως εμείς διαφωνούμε με τις παρελάσεις, δεν τις θέλουμε, δεν τις πιστεύουμε;” συνέχισε ο εκπρόσωπος της ΝΔ και εγκάλεσε το στέλεχος του Συνασπισμού επειδή ”άνθρωποι από το χώρο σας έφτασαν στο σημείο να λένε ότι η καταστροφή της Σμύρνης ήταν ατύχημα…”.

Επειδή λοιπόν η υποκρισία περίσσεψε και απαιτείται τουλάχιστον πολιτικό θράσος χιλίων (αριστερών) καρδιναλίων για να το παίζουν ορισμένοι αντιμνημονιακοί στις παρελάσεις θυμίζουμε τις γινόταν μόλις πριν από δυο χρόνια στις παρελάσεις:

Πλην Λακεδαιμονίων (δημοσιεύθηκε στις 26/03/2010)

Έτυχε να είμαι στην παρέλαση των μαθητών της Ραφήνας… Και να περιμένω την κόρη μου να παρελάσει. Μαζί τα άλλα δύο παιδιά μου. Ο μικρός κουνούσε ενθουσιασμένος μια μικρή σημαιούλα. Η ατμόσφαιρα γιορτινή… Πρώτοι-πρώτοι πέρασαν μερικοί υπερήλικες. Απομεινάρια της θρυλικής εκείνης Εθνικής Αντίστασης 1941-44. Ένας από αυτούς κρατούσε μια από εκείνες τις παλιές σημαίες με το μεγάλο σταυρό στη μέση (τη λέγαμε κάποτε «η σημαία της στεριάς»)…Μετά ακολούθησαν τα παιδιά…

Και κάπου εκεί θυμήθηκα τις βλακώδεις απόπειρες των ΣΥΡΙΖΑίων να σταματήσουν τις παρελάσεις της 25ης Μαρτίου. Και με έπιασε νευρικό γέλιο με τις διάφορες θεωρητικούρες περί «εθνικισμού»…

Οι του ΣΥΡΙΖΑ, οπαδοί του άκρατου ατομικισμού, της απόλυτης εξατομίκευσης και της μοναδικής απολυτότητας τους. Οπαδοί της άποψης πως το εγώ είναι το παν και το εμείς είναι τίποτα….

Στη συνέχεια το γέλιο έγινε καγχασμός όταν άκουσα τους περισσότερους γύρω μου να λένε για τις πατρίδες των παππούδων τους μια τέτοια μέρα. Μέσα στις σκόρπιες κουβέντες των Μικρασιατών γύρω μου θυμήθηκα την απίθανη κ. Ρεπούση, που είχε γράψει για «το συνωστισμό της Σμύρνης». Σκέψου σε αυτούς εδώ (όλοι Μικρασιάτες αυτοί που εποίκισαν τη Ραφήνα) να τους έλεγε κανείς για τον «συνωστισμό» της Ρεπούση. Θα αγρίευαν άσχημα και ίσως επαναστατούσαν, μέρα που είναι…

Κι όμως, εκεί που τώρα υπάρχει η «έρημος» του ΣΥΡΙΖΑ και η «ξεραΐλα» της Ρεπούση υπήρχε κάποτε μια ζωντανή διανόηση. Βέβαια την εποχή εκείνοι πολλοί αριστεροί διάβαζαν. Και αρκετοί είχαν υπόψη τους και λίγο τον …Μαρξ!!! Μερικοί εξ αυτών μάλιστα διάβαζαν συστηματικά και ήξεραν και περί συλλογικής συνείδησης, και περί συλλογικής μνήμης, και περί του «εμείς» και περί του «ανήκειν»…

Όμως τα χρόνια πέρασαν και μαζί τους και οι ιδεολογίες που δεν ανανεώθηκαν. Και κάποια στιγμή φτάσαμε στη Ρεπούση. Και τότε έγινε