Όσα φέρνει... ο Φερέιρα

Ακόμη και για την Ελλάδα, όπου κανείς δεν αποδέχεται την αυθεντία ουδενός άλλου εκτός από… τη δική του, για οποιοδήποτε θέμα, η υπόθεση «προπονητής» είναι τραβηγμένα παρεξηγημένη. Κι αυτό επειδή συνδυάζει δύο αντιφατικά στοιχεία.

Απ’ τη μία, όλοι… ξέρουν καλύτερα από (όποιον) κι αν είναι προπονητής και «αν αναλάμβαναν ένα μήνα την ομάδα, θα πετούσε». Κι απ’ την άλλη, ενίοτε και την ίδια στιγμή, άπαντες –ή σχεδόν άπαντες- θεωρούν ότι… όλες οι ομάδες μπορούν άνετα να μεγαλουργήσουν και χωρίς καθόλου προπονητή!

Φυσικά

(όπως και το ίδιο το οξύμωρο που περιγράφουμε επάνω, άλλωστε), ούτε το ένα ισχύει ούτε το άλλο. Εάν ο μέσος προπονητής της κερκίδας αναλάβει ομάδα, θα την φουντάρει σε χρόνο dt! Και ούτε μία ομάδα δεν μπορεί να βγάλει πέρα έστω και έναν αμυδρώς σοβαρό αγώνα χωρίς προπονητή –πόσο μάλλον να μεγαλουργήσει καθ’ οιονδήποτε τρόπο. Να πάρει νίκες, σε δύσκολες έδρες, ΜΕ καλό ποδόσφαιρο και σωστή νοοτροπία στο γήπεδο (αγωνιστική και «συνόλου»).

Βλέποντας τον Παναθηναϊκό του Φερέϊρα (που ασφαλώς και δεν είναι αλάνθαστος, όπως και κανείς μας άλλωστε και ασφαλώς θα βρεθεί και σε κακή μέρα κάποια στιγμή –επίσης όπως όλοι μας), μπορεί εύκολα να καταλάβει, έστω και εκ των υστέρων πόσο ακριβώς διαφέρει μια ομάδα που διαθέτει έτοιμο και έμπειρο προπονητή, από μια ομάδα που… δεν έχει –και ας το αφήσουμε εδώ.

Ο Πορτογάλος ήρθε σε μια πολύ δύσκολη στιγμή στον Παναθηναϊκό και όσοι δεν είχαν παρωπίδες στα μάτια έβλεπαν από τότε ήδη ότι λίγα πράγματα θα μπορούσε να κάνει στη διάρκεια της υπολειπόμενης περσινής σεζόν για μια ομάδα που είχε μεν τον Σισέ, όμως ούτε καν τρόπο να τον εκμεταλλευτεί πλήρως είχε βρει! Και, πέρα απ’ αυτό είχε σοβαρά και φανερά ελλείμματα σε όλους τους υπόλοιπους τομείς όπου διαπιστώνεται η πραγματική προπονητική δουλειά: αυτοματισμούς, πειθαρχία, πνεύμα συνεργασίας, ατομική υπέρβαση, εμπιστοσύνη στις εντολές του πάγκου, πίστη στην τακτική…

Και το καλοκαίρι, με όλα όσα έγιναν, ε, δεν στρώθηκε και κάποιο κόκκινο (πράσινο εν προκειμένω…) χαλί στα πόδια του για να φτιάξει ό,τι ακριβώς θα είχε, ενδεχομένως, στο μυαλό του. Όμως, ούτε γκρίνιαξε, ούτε άλλοθι αναζήτησε. Με όσα εργαλεία είχε –ή κατέστη δυνατόν να έλθουν- στα χέρια του, προσπάθησε να συνθέσει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Και (εδώ είναι η ειδοποιός διαφορά), το καταφέρνει όπως φαίνεται! Και φαίνεται σε όλους.

Κι αυτό, είναι το μεγαλύτερο εύσημο για έναν προπονητή –ειδικά στην Ελλάδα όπου, το είπαμε, λίγο πολύ… όλοι είμαστε τέτοιοι: να μπορεί άνετα να καταλάβει ακόμη και ο… Σερ Άλεξ Μουρίνιο της κερκίδας ή του καφενείου ότι κάτι συμβαίνει στην ομάδα που… ακόμη κι εκείνος ο ίδιος πιστεύει πως μάλλον δεν θα το κατάφερνε…

Να συμφωνήσω, δε, εδώ και με τον «Τσάρλι» και αυτό που έγραψε χθες στο onsports: η τελευταία φορά που δικαίως ή αδίκως ο κόσμος του Παναθηναϊκού αισθάνεται κάτι τέτοιο, (αδίκως, για μένα, διότι και ο Τεν Κάτε έδειξε έργο, απλώς δεν ήταν ήρεμος και υπομονετικός όπως ο Φερέϊρα και έκανε και αντιπάθειες εκτός από συμπάθει