5 σημάδια που σε κάνουν να συνειδητοποιείς πως είσαι πατέρας

Πολλοί από εμάς έχουμε σκεφτεί λίγο- πολύ το συναίσθημα που θα νιώσουμε όταν γίνουμε πατεράδες. Έχουμε κάνει όλοι μεγαλεπήβολα σχέδια για το παιδί μας, και μάλιστα καταφέραμε πολλές φορές να μπούμε «στο πετσί του πατρικού ρόλου», σκεπτόμενοι απλά και μόνο το συναίσθημα που θα νιώσουμε όταν πάρουμε αγκαλιά για πρώτη φορά το παιδί μας.

Πόσοι δεν έχουμε πει «Α, εμένα το παιδί μου θα είναι έτσι...», «Καλά, σιγά μη γίνει το παιδί μου αλλιώς», πόσοι δεν έχουμε -έστω και για μια φορά- πλάσει την εικόνα του ενήλικου παιδιού μας στο μυαλό μας; Ελάτε, όλοι το έχουμε κάνει. Σχεσάκηδες και

Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, όμως. Η φαντασία, τα μεγάλα λόγια, οι (ακόμα μεγαλύτερες) προσδοκίες... δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Το να είσαι πατέρας απέχει πάρα πολύ από ό, τι μπορεί κάποιος να φανταστεί, όχι μόνο πριν αποκτήσει παιδί, αλλά και μετά.

Διότι, μεταξύ μας, πατέρας γίνεσαι. Και μάλιστα (αν θες) πάρα πολύ καλός. Αλλά γίνεσαι μαζί με το παιδί. Για να είμαι πιο σαφής... πατέρας γίνεσαι όσο ζεις το «μεγάλωμα» του παιδιού σου.

Θα λέγαμε, μάλιστα, πως αυτό που λέμε «πατρότητα» είναι κάτι που το καταλαβαίνεις μια ωραία πρωία. Ξυπνάς, σηκώνεσαι από το κρεβάτι, κάνεις μια μικρή ανασκόπηση της ζωής σου απ' όταν γεννήθηκε το παιδί σου κι εντοπίζεις αυτά τα πέντε πραγματάκια. Όχι πολλά. Πέντε.

Κι εκεί, λοιπόν, είναι που καταλαβαίνεις πως, ναι, «έγινα πατέρας».

1) Πανικός παντού, πάντα, για τα πάντα

Ωραία, το παιδί γεννήθηκε, ήρθε σπίτι, μια χαρά. Και ένα βράδυ από εκείνα τα ωραία που σε ξυπνάει με το κλάμα του, βλέπεις πως έχει πυρετό. Η αλήθεια είναι πως τα βρέφη έχουν πολύ συχνά πυρετούς, κάτι που αποτελεί ένδειξη υγείας, αφού «αρχίζει να προσαρμόζεται ο οργανισμός, να τίθεται σε λειτουργία το ανοσοποιητικό σύστημα... μπλα, μπλα, μπλα». Δεν έχει σημασία. Το ΔΙΚΟ ΣΟΥ παιδί έχει πυρετό. Και πανικοβάλλεσαι. Κι ας ξέρεις ότι είναι φυσιολογικό και -κυρίως- σωστό. Το ξεπερνάς. Πανικοβάλλεσαι όμως κι όταν κλαίει και δεν ξέρεις το λόγο που κλαίει. Πανικοβάλλεσαι όταν δεν κλαίει. Πανικοβάλλεσαι όταν το βλέπεις όλο καμάρι να κάνει το πρώτο του δειλό βήμα, παραπατάει και πέφτει κάτω. Πανικοβάλλεσαι την πρώτη φορά στην παιδική χαρά, αν το χάσεις για δύο κλάσματα του δευτερολέπτου από τα μάτια σου. Τί θέλω να πω; Όταν είσαι πατέρας, ο πανικός είναι μέρος της ζωής σου. Μαθαίνεις να ζεις με αυτόν.

2) «Το δικό μου το παιδί είναι το καλύτερο» (Ή αλλιώς το «Σύνδρομο της κουκουβάγιας»)

Αμ, δεν ήταν μόνο η κουκουβάγια που έβλεπε το παιδί της το ωραιότερο και το εξυπνότερο απ' όλα. Είσαι κι εσύ. Ναι, ναι! Το παιδί σου είναι ένας Ντέιβιντ Μπέκαμ ή (ή Ζιζέλ Μπούντχεν, ανάλογα με το αν έχεις γιο ή κόρη), με μυαλό Αϊνστάιν, επιχειρηματικό δαιμόνιο Στιβ Τζομπς, ποδοσφαιρικές ικανότητες Πελέ, ταχύτητα στο τρέξιμο του Μπολτ κλπ κλπ. Και δεν είναι μόνο ότι όντως το πιστεύεις (και καλά κάνεις), αλλά πιάνεις τον εαυτό σου να το σκέφτεται συνέχεια και πολύ περισσότερο να το λες και συνέχεια, όπου σταθείς κι όπου βρεθείς. Καμαρώνεις σαν παγόνι για την πρώτη λέξη του παιδιού σου, διηγείσαι παντού (ξανά και ξανά) την ιστορία με την αταξία που έκανε εκείνο το βράδυ, αλλά που δείχνει πόσο έξυπνο είναι, την πρώτη φορά μου μπουσούλησε, που έφτυσε, που μασούλησε, που χάλασε το τηλεκοντρόλ. Και να ξέρεις: Δε διηγείσαι μόνο την πρώτη φορά που έκανε κάτι, αλλά και όλες τις επόμενες.

3) Κρίνεις όλους τους άλλους πατεράδες

Ναι, το κάνεις ακόμα κι εσύ. Είσαι στο πάρκο με το παιδί σου. Απέναντι βλέπεις έναν πατέρα να προσπαθεί να νουθετήσει το δικό του. Δε σου αρέσει ο τρόπος του. Εσύ θα το έκανες καλύτερα. Και το κάνεις καλύτερα. Βάζεις αυτόματα, αυθόρμητα και αντανακλαστικά τον εαυτό σου στη θέση του. Πλάθεις την εικόνα. Ναι, εσύ το κάνεις σωστά. Ο δικός σου τρόπος είναι και αποτελεσματικός και παιδαγωγικά ορθός. Εξάλλου, έχεις διαβάσει παιδαγωγικά εγχειρίδια, βιβλία ψυχολογίας του βρέφους/ νηπίου/ εφήβου και ξέρεις ποιες είναι οι σωστές πρακτικές: Οι δικές σου. Όχι, βέβαια, ότι πιστεύεις πως τα χρειαζόσουν όλα αυτά, μιας και ανακάλυψες πως το ταλέντο της πατρότητας ήταν έμφυτο μέσα σου.

4) Έχεις αποκτήσει πλήρη ανοσία

Όταν έχεις αλλάξει πάνες τόσες πολλές φορές, όταν έχεις λερωθεί άλλες τόσες, φτάνεις σε ένα κορυφαίο επίπεδο ανοσίας. Όταν, λοιπόν, αυτό γίνει για σένα συνηθισμένο (αναπόσπαστο θα έλεγα) κομμάτι της καθημερινότητάς σου... τότε, ναι, είσαι πατέρας.

5) «Επειδή το λέω εγώ!»

Ήσουν ένα αντιδραστικό, ατίθασο παιδί, που όποτε άκουγε την ίδια φράση από τον πατέρα του, πέταγε καντήλες. Μεγαλώνοντας την άκουσες τόσες χιλιάδες φορές, που καταγράφηκε στο υποσυνείδητό σου, την έβλεπες στον ύπνο σου (εφιάλτης προφανώς!), μέχρι που υποσχέθηκες στον εαυτό σου πως, αν ποτέ κάνεις παιδιά, δεν πρόκειται να την ξεστομίσεις ποτέ. Μέχρι που έρχεται εκείνη η μέρα που το βλαστάρι σου σού έχει κάνει τα νεύρα κρόσια. Ό, τι και να του λες, δεν ακούσει, θέλει να κάνει το δικό του. Εκεί σου ξεφεύγει ένα απότομο «Σταμάτα!». «Μα γιατίίίί;» λέει παραπονεμένα εκείνο. Και τότε... αβίαστα, χωρίς καν να το σκεφτείς, βγαίνει από τα χείλη σου η μαγική φράση: «Επειδή το λέω εγώ!». Είσαι επίσημα πατέρας.-

Υ.Γ. Θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μιλάμε για την πατρότητα και να μην αναφέρουμε και την τεράστια σημασία που παίζουν όλες οι «Π-» στιγμές με το παιδί: Πρώτο δόντι, πρώτη λέξη, πρώτο γέλιο, πρώτο χαμόγελο, πρώτο βήμα, πρώτη μέρα στο σχολείο, πρώτο ποδήλατο, πρώτο μπάνιο. Απλά η πατρότητα δεν είναι μόνο αυτά, δεν είναι μια σχέση που ξεκινά συγκεκριμένη ημερομηνία ή στιγμή. Είναι ένα οικοδόμημα που καταλαβαίνεις ότι έχει χτιστεί αφού έχουν μπει τα θεμέλια, αφού έχεις φτάσει στον πρώτο όροφο, αφού κάποιες «Π-» στιγμές πέρασαν.

Απλά καταλαβαίνεις πόσο δυνατή είναι όταν για εσένα ήταν εξίσου σημαντικές και όλες οι υπόλοιπες.