Dark Knight Falls – Γιατί θα μου λείψει ο Κρίστιαν Μπέιλ

Dark Knight Falls - Γιατί θα μου λείψει ο Κρίστιαν Μπέιλ

Ο διάσημος ηθοποιός δήλωσε ότι δεν θα φορέσει την κάπα του μασκοφόρου εκδικητή για την ταινία Justice League, αφήνοντας τον Νόλαν και το πιστό του κοινό με το στόμα ανοιχτό. Ο Κρίστιαν Μπέιλ υπήρξε ο καλύτερος Batman, απλούστατα επειδή κατάφερε να τον σώσει…

Από τον Κώστα Χρήστου

Ήταν Ιούνιος του 2005 όταν έμπαινα στην κινηματογραφική

αίθουσα για να δω το Batman Begins, την πρώτη ταινία ενός σκηνοθέτη του οποίου γνώριζα λίγες δουλειές, όπως το Memento και το Insomnia.

Ήμουν αρκετά προκατειλημμένος όταν περίμενα να τελειώσουν οι διαφημίσεις για να ξεκινήσει η ταινία. Μετά την τελευταία μου κινηματογραφική επαφή με τον Μπάτμαν, είχα ορκιστεί ότι δεν θα ξαναέβλεπα ταινία μου . Υπεύθυνοι για αυτή μου την απόφαση, ήταν οι Τζορτζ Κλούνι και Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ. Πιο πριν και ο Βαλ Κίλμερ. Και όποιος εκτιμούσε τον μασκοφόρο εκδικητή και είχε μεγαλώσει με Μάικλ Κίτον (τον Γουεστ τον προλάβαμε στις επαναλήψεις), καταλαβαίνει ακριβώς τι εννοώ.

Το μυαλό μου γύρισε σε ταχύτητα φωτός πίσω στο 1989 όταν ο Μάικλ Κίτον πρωταγωνιστούσε στο φιλμ του Τιμ Μπάρτον. Σαν παιδί, οι εχθροί του Μπάτμαν ήταν πάντα για πιο ενήλικο κοινό από τους υπόλοιπους. Οπότε αν είχες μεγαλώσει με τον άνθρωπο-νυχτερίδα, έμπαινες αναγκαστικά σε ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης και έβλεπες το σκοτεινό concept με άλλα μάτια. Ακόμη και αν πολύ μικρός και δεν έπιανες όλα τα μηνύματα, καταλάβαινες ένα πράγμα: Ο Μπάτμαν δεν είχε έρθει για να ρίχνει ιστούς, ούτε να το παίξει ανίκητος πετώντας. Ήταν μια σκοτεινή φυσιογνωμία που είχε πολύ δύσκολο έργο και πολύ σοβαρούς αντιπάλους, όπου οι περισσότεροι ήταν ψυχασθενείς.

Ο Κίτον μέχρι και σήμερα, υπήρξε ένας μοναδικός Batman γιατί από πίσω υπήρξε και ένας μοναδικός Μπάρτον. Μετά το Batman & Robin, βεβαιώθηκα πως μετά το δίδυμο Μπάρτον-Κίτον, υπάρχει μόνο το χάος. Και κάπου εκεί είναι που ήρθε ο Κρίστιαν Μπέιλ και έφερε το πραγματικό σκοτάδι του Μπάτμαν.

Ο Φράνκο Τζεφιρέλι είχε αναφέρει σε μια συνέντευξη του ότι δεν έχει σχέση πόσο γνωστός είναι ο ηθοποιός που δουλεύεις, αρκεί να υπάρχει χημεία με τον σκηνοθέτη. Στην ουσία, όταν παίρνεις έναν άνθρωπο για ένα ρόλο, ιδιαίτερα τον πρωταγωνιστικό, δεν αρκεί να του πάει η στολή, να ξέρει τα λόγια του, να είναι γαμάτος και να κινείται σωστά. Πρέπει να έχει και την ικανότητα να βαδίσει στα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού του ανθρώπου αυτού, που στο μυαλό του έχει ένα όραμα, μια οπτασία, μια ιδέα που θέλει να την μετατρέψει σε άνθρωπο. Εκεί ήταν που ο Μπέιλ κατάφερε να επηρεάσει τον Νόλαν στο μέγιστο και όχι το αντίθετο.

Το Batman Begins ήταν το έτος 0 για τον Μπάτμαν, μια ευκαιρία για εξέλιξη, για πραγματική προβολή. Ο Νόλαν ήξερε πώς να προσεγγίσει τον ήρωα, αλλά και τον ίδιο τον Μπέιλ. Είπε απλά ξέχνα ότι είσαι ήρωας γιατί δεν είσαι. Είσαι ένας θνητός που μέσα στο χάος της δικής του ζωής, βρήκε δύναμη για τον υπόλοιπο κόσμο ώστε να βοηθήσει και τον εαυτό του. Αυτή η πιο ανθρώπινη προσέγγιση του Νόλαν, σε συνδυασμό ότι ακολούθησε πιο πιστά το πραγματικό στόρι, ήταν που έφερε τον Μπάτμαν πίσω στο προσκήνιο. Που τον έσωσε.

Έφτιαξε ένα αληθινά σκοτεινό σκηνικό, μέσα από το οποίο ο Μπάτμαν έφυγε από τη θεατρική παρουσίαση της σχολής Μπάρτον και έγινε ο πραγματικός Σκοτεινός Ιππότης. Το ίδιο έγινε και στη δεύτερη ταινία με τον Τζόκερ, όπου ο Χιθ Λέτζερ έκανε τον χαρακτήρα από τρελό σε μοναδικά παράφρονα.

Ο Μπέιλ όμως δεν είναι απλά ηθοποιός. Είναι ένας επαγγελματίας. Έδιωξε τα κόμπλεξ του ρόλου και του image και ανέφερε σε συνέντευξη του, ότι χαίρεται που θα παραδώσει τη σκυτάλη σε έναν άλλο ηθοποιό που θα δώσει κάτι το διαφορετικό. Ίσως όχι τέλειο, αλλά σίγουρα διαφορετικό.

Το μεγάλο κληροδότημα του Μπέιλ, είναι ότι έφερε τον Μπάτμαν ξανά στο προσκήνιο, από εκεί που οι Βαλ Κίλμερ και Τζορτζ Κλούνι τον έκαναν περίγελο και παλιάτσο. Είναι σπουδαίοι ηθοποιοί. Απλά συμμετείχαν σε κάτι το οποίο προφανώς δεν γνώριζαν αρκετά και με ανθρώπους που πρόβαλλαν έναν ήρωα με τον πιο λανθασμένο τρόπο.

Αυτή τη φορά ο Μπάτμαν, εάν και εφόσον υπάρξει συνέχεια στην ιστορία του, θα ξεκινήσει από το ψηλότερο βάθρο. Αυτό που του άξιζε πάντα.