Κάθε πέρσι και καλύτερα

Ρίχνεις μια ματιά στο αθλητικό 2011 και σε πιάνει κατάθλιψη, βλέποντας όλα τα στραβά που συμβαίνουν. Και το χειρότερο από όλα είναι πως δεν βλέπεις λύση.

Από τον Πέτρο Κωστόπουλο

Πιάσαμε χριστουγεννιάτικα το κουβεντολόι με κάτι φίλους όχι μόνο περί μπάλας, αλλά γενικότερα περί αθλητισμού. Έπειτα από ένα γεμάτο δίωρο, όπου “ξεψαχνίσαμε” όλα όσα είδαν τα ματάκια μας σε χορτάρι και παρκέ το 2011 -συν τέσσερα κιλά “παϊδάκια”- καταλήξαμε στο εξής συμπέρασμα: τα στραβά και φέτος ήταν περισσότερα. Σε βαθμό μάλιστα που μας γέμισε

θλίψη. Τι να πρωτοθυμηθείς… Τα στημένα; Τους ατέλειωτους τσαμπουκάδες στην κερκίδα; Τους κατά τόπους τραμπουκισμούς; Το οριστικό θάνατο του ερασιτεχνικού αθλητισμού; Τις εικόνες ντροπής; Τη γενικότερη φτώχεια σε αθλητική κουλτούρα;

Για να πω τη μαύρη αλήθεια, προσωπικά, με ενοχλεί κάτι ακόμα. Η εμφανής έλλειψη ιδεών σε όλα τα επίπεδα. Έβλεπα τις προάλλες το “Moneyball”, αυτή την καινούρια ταινία του Μπραντ Πιτ και έλεγα από μέσα μου «Κοίτα ρε συ να δεις τι μπορεί να καταφέρει ένας άνθρωπος όταν διαθέτει σχέδιο και πίστη σε αυτό». Δεν συγκρίνω σε καμία περίπτωση τον αμερικανικό αθλητισμό με το ταλαίπωρο δικό μας, απλώς αναφέρω την ιστορία ως παράδειγμα –μιας και πρόκειται για πραγματική, based on true story που λένε και στην αντίπερα όχθη. Ο τύπος με μπάτζετ που δεν φτούραγε για πρωταθλητισμό πέτυχε το ακατόρθωτο. Και μάλιστα έχοντας στο ρόστερ παίκτες που οι «πολύπειροι» σκάουτερ του Όκλαντ θεωρούσαν τελειωμένους.

Ο ελληνικός αθλητισμός, βέβαια, δεν χρειάζεται στατιστικολόγους απόφοιτους του Γέιλ, χρειάζεται μια κάποια οργάνωση, θέληση, πραγματική αγάπη για το εκάστοτε σπορ, όχι περαστικούς που αποσκοπούν στην προσωπική προβολή και τη ρεμούλα. Με δεδομένη την οικονομική κατάσταση, εκτιμώ ότι αν δεν αλλάξουν σύντομα τα  μυαλά τους οι Έλληνες παράγοντες, τότε τα αθλήματα που “υπηρετούν” θα πεθάνουν μαζί τους. Και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στους επαγγελματίες του χώρου, κοινώς  Σούπερ Λιγκ και Α1 -που βασικά και αυτοί  φυτοζωούν- αναφέρομαι στον πραγματικό αιμοδότη των ελληνικών σπορ: τα ερασιτεχνικά σωματεία. Για αυτούς λοιπόν, η αλλαγή είναι μονόδρομος. Η φρέσκια ιδέα, η διαφορετική προσέγγιση, η εναλλακτική ματιά. Και φυσικά η πίστη. Μαζί με την ελπίδα. Δεν μας έχουν μείνει πολλά πια σε αυτή τη χώρα. Ο αθλητισμός παραμένει η πιο υγιής μορφή εκτόνωσης. Ας έχουμε λιγότερα μετάλλια στις τροπαιοθήκες, αλλά περισσότερα παιδιά στα στάδια…

Διαβάστε ακόμα:

* Μητσάρα εις το επανιδείν…

* Happy Xmas χούλιγκανς

* The Vlassis Tsakas Show