Ο νέος βασιλιάς και η εκδίκηση του Βασίλη!

Από τον Πέτρο Κωστόπουλο

Ο Βασίλης Σπανούλης πέρασε ένα πολύ δύσκολο καλοκαίρι όταν αποφάσισε να φύγει από τα Βόρεια Προάστια και να κατέβει στο Πειραιά. Άκουσε τα πάντα. Αυτή η φορά, όμως, δεν ήταν όπως οι άλλες περιπτώσεις, που ένας σπουδαίος παίκτης φεύγει από μια μεγάλη ομάδα και πηγαίνοντας σε μια άλλη, αντιμετωπίζεται σαν προδότης. Ο Σπανούλης λοιδωρήθηκε, οι περισσότεροι πίστεψαν ότι πήγε σε μια loser

ομάδα για να γίνει loser κι αυτός. Πέρασε άσχημα τον πρώτο χρόνο, ειδικά όταν ο star-οδειδής περίγυρός του πέρυσι έχασε και μάλιστα εύκολα το πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό. Ο Ομπράντοβιτς που έχει δηλώσει ότι αν τον δει κάπου, δεν θα τον χαιρετήσει, φαινόταν να του το κρατάει μανιάτικο. Στα ντέρμπι, όλη η άμυνα του Παναθηναϊκού, δυο και τρεις παίκτες κυνηγούσαν τον Σπανούλη ακόμα και όταν πήγαινε να κατουρήσει. Τις περισσότερες φορές ο Ζοτς τα κατάφερνε. Οι Παναθηναϊκοί χάρηκαν ακόμα περισσότερο, όταν μετά τη δική τους περσινή κατάκτηση του Ευρωπαϊκό, είδαν τον Ολυμπιακό να διώχνει τα αστέρια του και να παίρνει ένα κάρο πιτσιρικάδες.

Μέχρι τα Χριστούγεννα ήταν να τον λυπάσαι τον Βασίλη, βλέποντας την ομάδα που έπαιζε. Στα περισσότερα ματς, την κρατούσε όρθια μόνος του. Αλλά και αυτή η προπάθεια έδειχνει τσάμπα και βαρεσέ. Δεν φαινόταν να έχει καμιά gloriοus κατάληξη. Βέβαια, με τον Βασίλη πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Ο Ολυμπιακός κατά τον Φλεβάρη άρχισε να παίζει καλύτερο μπάσκετ, μέχρι που έφτασε και η άνοιξη των πιτσιρικάδων που άνθισαν. Πρίντεζης, Παπανικολάου, αλλά και οι Μάντζαρης, Σλούκας άρχισαν να παίζουν ένα άλλο μπάσκετ. Με απίστευτη άμυνα και πυραυλοκίνητη επίθεση. Έτσι, εκεί που τους είχαν out of the picture στην Ευρώπη, κατάφεραν να τα φέρουν όλα τούμπα κατακτώντας μέχρι και την Ευρωλίγκα. Εδώ, βέβαια, το “πρόβλημα” παρέμενε. Ο Παναθηναϊκός ήταν ολοζώντανος σαν ένας δεινόσαυρος που δεν πεθαίνει.

Στη διάρκεια της σειράς, ο Σπανούλης μια φορά ξέφυγε από τις δαγκάνες του Παναθηναϊκού παρότι καθοδηγούσε μια ομάδα που έδειχνε σαφώς καλύτερη από τον “αιώνιο” αντίπαλό της. Σήμερα που τα κάστανα έκαιγαν πιο πολύ από ποτέ ήρθε η ώρα του Βασίλη. Για να δείξει, πρώτον, ότι είναι ο καλύτερος παίκτης στην Ελλάδα, δεύτερον ότι τα πρωτάθληματα κερδίζονται από παίκτες εγωιστές και γεννημένους πρωταθλητές και όχι από ονόματα και τρίτον για να αποδείξει ότι δεν έφυγε για τα λεφτά, αλλά γιατί ήθελε να είναι το πρώτο βιολί σε μια νέα μεγάλη ομάδα. Και φυσικά ο αγαπημένος της κερκίδας.

Ο Παναθηναϊκός, παρότι βρέθηκε να χάνει με 16 πόντους, έδειξε και πάλι τη μεγάλη του ψυχή. Από το -16 έφτασε στον -4 και θα μπορούσε με τον ερχόμενο από το πουθενά στα προηγούμενα ματς και άφαντο γενικά, Καλάθη να βρεθεί και στον έναν πόντο. Όμως, η ιστορία δεν γράφεται με “αν”. Ο Ολυμπιακός στο πρώτο ημίχρονο είχε 1/9 τρίποντα και μάλιστα από ελεύθερες θέσεις, αν ήταν λίγο πιο εύστοχος η διαφορά θα μπορούσε κάλλιστα να είχε πάει και στους 25 πόντους.

Στον αθλητισμό πιστεύω ότι είναι ωραίο να εναλάσσονται οι πρωταθλητές. Ο Παναθηναϊκός