Τα ίδια ακούω πάλι

Με τη χώρα να κρέμεται από μια κλωστή, αντί οι πολιτικοί να ασχολούνται με τη σωτηρία της, δίνουν την εντύπωση ότι απλά κάνουν τα πάντα για την καρέκλα.

Από τον Φροίξο Φυντανίδη

Κάθε πρωί που ξυπνάω, το τελευταίο διάστημα, κάθομαι μαζί με έναν καφέ και ακούω ραδιόφωνο. Όχι μουσικές εκπομπές, αλλά πολιτικές. Όχι επειδή είμαι μαζοχιστής (καλά, ίσως λίγο), αλλά μάλλον επειδή θέλω να ξέρω τι γίνεται σε αυτή την κοινωνία. Τι λένε, τι πιστεύουν, τι θα γίνει τελικά. Και να σας πω την αλήθεια, πλέον βαρέθηκα. Βαρέθηκα με όλα αυτά που ακούω…

Πριν από κάτι μήνες νόμιζα (όπως πολλοί άλλωστε)

ότι η δημιουργία αυτής της κυβέρνησης συνεργασίας θα είχε ως στόχο τη σωτηρία της χώρας και των πολιτών της. Νόμιζα ότι πλέον θα άφηναν τα συμφέροντά τους στην άκρη και για πρώτη φορά θα κοιτούσαν το καλό όλων. Και όμως, έχω σταματήσει να το νομίζω αυτό, με αυτά που ακούω. Βλέπεις κάθε πρωί βγαίνουν σε διάφορες ραδιοφωνικές εκπομπές βουλευτές, υπουργοί, πρώην βουλευτές, πρώην υπουργοί, μελλοντικοί αρχηγοί. Και το μόνο που κάνουν (ακόμα και τώρα) είναι να μιλάνε με “θα”, να στηρίζουν τον αρχηγό τους και τον εαυτό τους και να προσπαθούν να μαζέψουν ψήφους για τις εκλογές – όταν έρθουν αυτές. “Ο Αντώνης Σαμαράς κέρδισε χρόνο για τη χώρα”, “ο Βενιζέλος ξέρει πως να μιλάει στους Ευρωπαίους”, “όταν θα είμαστε κυβέρνηση θα τα αλλάξουμε όλα, παρά το γεγονός ότι είπαμε σε όλα ναι!” και άλλα τέτοια ωραία ακούγονται. Ακόμα και τώρα που ο περισσότερος κόσμος έχει ξυπνήσει και δεν πιστεύει σε αυτά τα “θα”. Και ναι, σας θεωρούσα υποκριτές τόσα χρόνια, αλλά πλέον δεν σας αντέχω καθόλου. Πάλι για την καρέκλα παλεύεται, αλλά σας ρωτάω: τι να την κάνεις την καρέκλα στη μέση του πουθενά; Γιατί αυτό θα είναι η Ελλάδα σε λίγο καιρό αν συνεχίσουν όλα έτσι: η μέση του πουθενά…

Διαβάστε ακόμα:

* Μήπως ξεχάσαμε κάτι;

* Σκέψεις και απορίες μετά…

* Λίγες λέξεις, πολύ νόημα