Τι τις θέλουμε τις εκλογές;

Από τον Πέτρο Κωστόπουλο

Μια χαρά ήρεμα δεν πάμε τελευταία, τι τις θέλουμε τις εκλογές; Εντάξει, μια ιδέα ρίχνω. Την ιδέα να μην πιεστούμε πριν τελειώσει η θητεία αυτής της Βουλής. Εκτός,  βέβαια, κι αν γίνουν τίποτα τραγελαφικές ιστορίες πάλι ή ανεπανόρθωτα λάθη. Αυτή τη στιγμή πάντως είμαστε πιο ήρεμοι, η κοινωνία κούλαρε κάπως, παρότι τραβάει των παθών της τον τάραχο. Η βία, οι συγκρούσεις, οι διαδηλώσεις πήραν και πάλι ανθρώπινο

χαρακτήρα. Σταματήσαμε να πρωταγωνιστούμε στα δελτία ειδήσεων των ξένων χωρών ως οι χούλιγκανς του πλανήτη. Κούλαραν και οι Ευρωπαίοι και μας αντιμετωπίζουν με πιο ήρεμο στυλ. Πολλοί λένε μάλιστα ότι το μνημόνιο μας οδήγησε στην ύφεση και στις χειρότερες εξελίξεις.

Οκ, πλακώνονται διάφοροι υπουργοί τώρα -κι εδώ και έξω- αλλά αυτά τα βλέπω σαν παρωνυχίδες μπροστά στη μεγάλη υπόθεση της σωτηρίας μας. Γιατί πριν οι ΠΑΣΟΚοι δεν πλακώνονταν μεταξύ τους; Εδώ ο Λουκάς Παπασδήμος αναγκάζεται πολλές φορές να κάνει τον «παιδονόμο» ανάμεσα σε χαζοχαρούμενους πολιτικάντηδες που θέλουν να βάλουν τη τους σφραγίδα -όχι σε κυβερνητικές πολιτικές- αλλά στην προσέλκυση ψήφων στις επερχόμενες εκλογές.

Ειλικρινά πιστεύω ότι πρέπει να πάμε σε ένα στυλ Βελγίου αυτή την εποχή. Ήρεμα με καθαρό μυαλό και με συντονισμένες πρωτοβουλίες ώστε επιτευχτεί ο μεγάλος  στόχος. Και αυτός δεν είναι μνημόνιο και οι δόσεις, αλλά η ανάκαμψη της οικονομίας. Γι’ αυτό και από τον Παπαδήμο κανείς δεν ζητάει να παραστήσει τίποτα άλλο, πέρα από αυτό που είναι. Ένας σοβαρός άνθρωπος με ανεξαρτησία σκέψης,  χαμηλό προφίλ και  γνώση των ευρωπαϊκών θεμάτων.

Δεν πάει για αρχηγός κόμματος ο άνθρωπος, αν και εφόσον εξελιχθεί καλά η θητεία του πιστεύω ότι παίζει να υπάρξει και λαϊκή απαίτηση. Γιατί ο κόσμος ζητάει, τι ζητάει δηλαδή, απαιτεί να αλλάξει κάτι στο πολιτικό σκηνικό. Να ακόμα εγώ παραδείγματος χάρη που βαριέμαι ανυπόφορα την αρνητικότητα και τον ανέξοδο τσαμπουκά ενός κομματιού της αριστεράς, βλέπω με πολύ θετική ματιά τώρα  τελευταία τη Δημοκρατική Συμμαχία και τον Φώτη Κουβέλη.

Έχω πήξει, ρε παιδιά, στις κραυγές και στις μαγκιές όλων των κομμάτων. Έχω  σκυλοβαρεθεί την ανυπόφορη άρνηση απέναντι σε οποιαδήποτε κυβερνητική πρωτοβουλία. Ο Κουβέλης θα μου πεις είναι υποτονικός στην έκφραση, όμως κερδίζει γιατί βλέπεις ότι λέει λογικά πράγματα ακόμα και όταν διαφωνεί με τον άλλον.

Τέλος πάντων, αφήνω τον άνθρωπο στην ησυχία του και επιστρέφω στην πρωταρχική μου σκέψη: Πιστεύω, λοιπόν, ότι είναι καλύτερο να αφήσουμε αυτή την κυβέρνηση εθνικής ενότητας να κάνει τη δουλειά της για περισσότερο καιρό μας παίρνει. Και μετά βλέπουμε. Έτσι και αλλιώς πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά τους θα ‘ναι. Των κομμάτων. Παρότι δεν το εύχομαι και δεν το θέλω καθόλου…

Διαβάστε ακόμα:

* Αντρικό κοστούμι: Still got the blue

* Τι θα κάνουμε χωρίς τον Σλίβιο;

* Και τώρα υπομονή