Δημιουργώντας τη νεφελοκοκκυγία μέσα από το θέατρο στην εκπαίδευση

Tweet Κατηγορία: ΆρθραΑρθρογράφος: Μαρίνα Μέργου

 

ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ ΤΗ ΝΕΦΕΛΟΚΟΚΚΥΓΙΑ
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Βία, Ρατσισμός, Εγκληματικότητα, Διαφθορά, Διάβρωση Ηθικών Αξιών είναι μόνο μερικά από τα ‘καυτά’ θέματα που επαναλαμβάνονται καθημερινά στα διεθνή και εγχώρια μέσα επικοινωνίας, όταν αναφέρονται στα φαινόμενα που μαστίζουν την Ελλάδα της κρίσης. Όλοι καταλογίζουν τα ανωτέρω φαινόμενα στο όνομα μιας «ελληνικής» νοοτροπίας. Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ από πού μπορεί να ξεκινάει μια τέτοια παραβατική συμπεριφορά και κυρίως ποιοι οι τρόποι ουσιαστικής αντιμετώπισης της, καθώς η βίαιη καταστολή κάθε είδους τείνει να αναπαράγει τα ανωτέρω φαινόμενα αντί να τα καταστέλλει; Θα μπορούσε η θεατρική αγωγή να συμβάλλει στην ουσιαστική αντιμετώπιση τους;
Παρακολουθώντας το μικρόκοσμο της ελληνικής κοινωνίας, το ελληνικό σχολείο, παρατηρούμε το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού, (γνωστό και ως bullying) να παίρνει τεράστιες διαστάσεις με τους μαθητές πολλές φορές σε εναλλασσόμενους ρόλους θύτη -θύματος. Μάλιστα σε έρευνα που διερεύνησε το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων την περσινή ακαδημαϊκή χρονιά προέκυψε πως η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών (πάνω από 90%) έχουν υπάρξει θύματα ή θύτες άμεσου και έμμεσου εκφοβισμού κατά τη διάρκεια της μαθητικής τους ζωής. Οι επιθετικές και παραβατικές συμπεριφορές πρωτοπαρουσιάζονται σε νεαρή ηλικία και οφείλονται σε ποικίλα αίτια (προσωπική ανασφάλεια, ξενοφοβία, ομοφοβία κ.ά.) και αν υπάρχει ένα μέρος όπου μπορούν να καταπολεμηθούν είναι εκεί που πρωτοπαρουσιάζονται: στο Σχολείο.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δουλεύουν μαζί με τα παιδιά και τους νέους και μέσα από ομαδοσυνεργατικές διαδικασίες και δημιουργικούς τρόπους εκμάθησης προσπαθούν να καταπολεμήσουν τα ανωτέρω φαινόμενα. Δυστυχώς όμως οι δράσεις τους δεν παρουσιάζονται συχνά στον παντοδύναμο κόσμο των «Αναπαραστάσεων». Το αποτέλεσμα είναι οι θεατρολόγοι/ θεατροπαιδαγωγοί που το γνωστικό τους αντικείμενο δεν άπτεται στο ν’ ανεβάζουν απλώς παραστάσεις στις σχολικές γιορτές ή να παίζουν λίγο με τα παιδιά, αλλά στο να δουλεύουν μέσα από συγκεκριμένες θεατρικές τεχνικές και παιδαγωγικές μεθόδους και να διδάσκουν με δημιουργικούς τρόπους στα παιδιά να κατανοούν το ένα το άλλο, να συνεργάζονται, να είναι ανεκτικά, να σέβονται τη διαφορετικότητα των συμμαθητών τους και πληθώρα άλλων ηθικών και δημοκρατικών αξιών. Καθώς, όμως, ζούμε στην εποχή της Εικόνας και στην κυριαρχία του Φαίνεσθαι, το σημαντικό έργο που τελούν στα σχολεία υπονομεύεται στο όνομα της αφάνειας και της οικονομικής κρίσης. Με αφορμή την πρόσφατη κατάργηση του μαθήματος της θεατρικής αγωγής απ’ όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, θα ήθελα να παρουσιάσω κάποιες δράσεις θεατρολόγων/ θεατροπαιδαγωγών που με πίστη και πείσμα βρίσκονται δίπλα στα παιδιά και στους νέους δουλεύοντας μαζί τους και πολεμώντας κατά μέτωπο φαινόμενα όπως ο ρατσισμός, η βία, ο εθισμός και η παθητικότητα, θέτοντας έτσι γερά θεμέλια για να επέλθουν ουσια