ΑΘΙΚΤΟΙ

Intouchables. Των Ερίκ Τολεντανό και Ολιβιέ Νακάς με τους Φρανσουά Κλουζέ, Ομάρ Σι, Οντρέ Φλερό.

Είναι μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς και σίγουρα μια από τις απολαυστικότερες κωμωδίες της δεκαετίας. Είναι αστεία, συγκινητική και χαριτωμένη. Είναι τολμηρή και ευαίσθητη, γρήγορη και ζωντανή, με πανέξυπνο σενάριο, ντελικάτη σκηνοθεσία και δηλητηριώδεις ατάκες.

Και το κυριότερο: κάθε πλάνο, κάθε κίνηση και κάθε αστείο της έχει σχεδιαστεί με μοναδική χάρη κι έχει τοποθετηθεί ακριβώς στο σωστό σημείο.

Το σενάριο βασίζεται σε μια πραγματική ιστορία: ένας δισεκατομμυριούχος

Γάλλος αριστοκράτης, ο οποίος ήταν καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι μετά από ένα ατύχημα με αλεξίπτωτο, επέλεξε για βοηθό του τον πιο απρόσμενο και ακατάλληλο υποψήφιο. Αυτόν με τα λιγότερα προσόντα. Στην πραγματικότητα ο βοηθός αυτός ήταν αραβικής καταγωγής, στην ταινία όμως είναι μαύρος από τα προάστια του Παρισιού και πρώην τρόφιμος των φυλακών.

Αυτή η ιστορία λοιπόν, που θα μπορούσε να δώσει ένα τυπικό μελόδραμα, έγινε στα χέρια των Τολεντανό και Νακάς, μια καταπληκτική κωμωδία. Πώς όμως μπορείς να κάνεις πλάκα με ένα ανάπηρο άνθρωπο; Μα εδώ είναι η ουσία της ταινίας. Η χοντρή πλάκα και τα πειράγματα που δέχεται ο ανάπηρος κεντρικός χαρακτήρας από τον χοντροκομμένο βοηθό του, ακυρώνει την αναπηρία του. Καθώς ο μαύρος χλευάζει τις ταξικές και πολιτισμικές τους διαφορές, ο εκατομμυριούχος υποχρεώνεται να συνειδητοποιήσει ότι η ζωή δεν είναι παρά μια αδιάκοπη πλάκα.

Το ενδιαφέρον επίσης είναι ότι έτσι ακριβώς έγινε στην πραγματικότητα, ενώ ο αληθινός ανάπηρος εκατομμυριούχος δέχτηκε να γίνει η ζωή του ταινία, μόνο όταν τον διαβεβαίωσαν ότι αυτή θα είναι κωμωδία.

Ιδού λοιπόν πως γίνεται να θες να κλάψεις και την ίδια ώρα να ξεσπάς σε γέλια. Ιδού πως οι δυο αυτοί άνθρωποι ενσαρκώνουν την ίδια την αγάπη για τη ζωή.

Το βασικό αυτού της ταινίας όμως είναι τα κλισέ. Αυτά ακριβώς που έχουν καταστρέψει πολλές παρόμοιες ταινίες, εδώ χρησιμοποιούνται με ένα τρόπο σχεδόν μαγικό. Στην πραγματικότητα οι «Αθικτοι» ξεχειλίζουν από κλισέ. Οι σκηνοθέτες όμως δεν φοβούνται να τα εξαντλήσουν, να καταφύγουν στην υπερβολική τους χρήση, να χτίσουν τους χαρακτήρες, τις καταστάσεις, την πλοκή, όλες τις λεπτομέρειες της ταινίας τους πάνω σε αυτά. Κι έτσι τα κλισέ εξαφανίζονται μέσα στην απόλυτη φυσικότητα. Στο τέλος όχι μόνο δεν τα βλέπεις, αλλά και παθιάζεσαι μαζί τους.

Η χρήση των κλισέ, εξάλλου, δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Το μυστικό είναι οι σωστές δόσεις και ο τρόπος ενσωμάτωσής τους στην πλοκή. Έχουμε δει ταινίες με λίγα κλισέ που όμως «βγάζουν μάτι» και ταινίες με αμέτρητα κλισέ που λειτουργούν τέλεια επειδή δεν τα φοβούνται- όπως για παράδειγμα το «Pretty Woman».

Θα έλεγε μάλιστα κανείς ότι οι «Αθικτοι» ακολουθούν (με πιο ευρωπαϊκό και ντελικάτο τρόπο) την δομή του «Pretty Woman»: ένας πλούσιος, μορφωμένος λάτρης της υψηλής τέχνης, απέναντι σε ένα φτωχό και αμόρφωτο που χλευάζει την τέχνη. Όταν δείτε την ταινία θα διαπιστώσετε κι