Είμαστε βαθιά διαταραγμέ​νος λαός…

Είναι λες και ξαφνικά όλα τα θετικά στοιχεία αυτής εδώ της φυλής τα χει τραβήξει ένας κακός μαγνήτης και τα κρατάει κολλημένα για πάντα στον πάτο ενός πηγαδιού. Δεν εξηγείται αλλιώς. Κάποιος Θεός της αρχαιότητας μας καταράστηκε, και μας ανάγκασε σε αιώνιο πολιτισμικό σκότος, μετά τη λάμψη των «Ακροπολοπαρθενώνων».

Πήρε το ραβδάκι του και μας έκανε όλους- αν όχι τους περισσότερους- Gollum. Ξέρετε, αυτό το πανάθλιο τερατάκι του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», που σα να το τρώει η μοίρα του να κυνηγάει αιωνίως ένα

χρυσό δαχτυλίδι, σύμβολο εξουσίας και παντοδυναμίας. Που τα γαλάζια μάτια του φωτίζουν κάθε φορά που είναι σε απόσταση βολής από το περίφημο δαχτυλίδι –που κανονικά θα πρεπε να καεί στην κόλαση της Μόρντορ κατά τας γραφάς…- και του δίνουν νόημα να συνεχίσει.

Αυτό είμαστε. Ο Smeagol, το Gollum. Που κάποτε ήταν άνθρωπος κι αυτός. Και, μάλιστα, καλός. Κάπου, όμως, στη μεταμόρφωση χάθηκε και κάθε καλή πρόθεση. Γιατί σίγουρα κι εμείς, κάποτε, σα λαός είχαμε καλές προθέσεις. Ίσως γι αυτό στρώσαμε τόσο εύκολα το δρόμο μας προς τη σημερινή κόλαση…

Κι εκτός από καλός, ήταν και ευγενικός. Ευγένεια…
Τι ωραία λέξη. Όχι στους τύπους. Δεν εννοώ την κατά “Ζαμπούνην” ευγένεια. Προς Θεού. Την άλλη λέω. Γιατί, αν μια ποιότητα χάθηκε από το –ένδοξο και ηρωικό ομολογουμένως- DNA μας, αυτή είναι αναμφισβήτητα η ευγένεια.

Και η Επιστήμη, ευτυχώς, είναι με το μέρος μας. Υπάρχει μια θεωρία από αρχαιοτάτων χρόνων –στο βιβλίο της ζούγκλας μάλλον- που λέει πως κάθε άνθρωπος έχει ένα τετραγωνικό μέτρο ευγένειας που του αντιστοιχεί. Κάτι σαν προστατευτική ακτίνα, φανταστείτε, που φροντίζει να διατηρείται η ισορροπία και να μη διασαλεύεται η τάξη. Ε, λοιπόν, το πρόβλημα πρακτικά είναι, πως αυτό το τ.μ. έχει μικρύνει τόσο πολύ που αγγίζει το μέγεθος νετρονίου, το οποίο γυρίζει γύρω μας, και δε μας αφήνει να “θρώσκουμε προς τα άνω”, αλλά μας ζαλίζει και πέφτουμε.

Τα –αναρίθμητα- παραδείγματα, είναι και πάλι στην υπηρεσία της Επιστήμης: Είσαι στο δρόμο κι έχεις σταθεί στο φανάρι με αριστερή κατεύθυνση; Μην ανησυχείς. Με μαθηματική ακρίβεια θα έρθει κάποιος πολύ πιο έξυπνος από σένα να πιάσει τη μισή θέση που παρεμβάλλεται ανάμεσα στο φανάρι και τον πρώτο στη σειρά οδηγό, και θα φύγει πρώτος, γιατί είναι πιο μάγκας. Αν ήταν δεύτερος στη σειρά, πιθανότατα θα σου κόρναρε με μανία για να ξεκινήσεις πριν ανάψει το πράσινο, ενώ αν ήταν πρώτος και ξεχνιόταν, θα άφηνε το φανάρι να χαθεί, μόνο και μόνο για να γυρίσει και να σε φοβερίσει.

Είσαι στο σινεμά και κάνεις το λάθος να νομίσεις ότι οι κανόνες ευγένειας ισχύουν μόνο για σένα; Στατιστικά μιλώντας, 8 στις 10 φορές θα βρεθεί κάποιος να έχει αφήσει το κινητό του στη μη αθόρυβη λειτουργία, παρά την ειδοποίηση του ηχογραφημένου μηνύματος, γιατί “αυτά δεν τα λέει για μας, άραξε δικέ μου”.

Tο 90% από αυτούς θα το σηκώσουν κιόλας, για να πουν με το στόμα μισογεμάτο από πατατάκια –με τυρί, να τα λέμε αυτά!- ότι είναι στο σινεμά, ότι δε μπορούν να μιλήσουν, ότι βλέπουν ταινία, ποια ταινία βλ