Είναι διάσωση ή απλή αναβολή της εκτέλεσης;

Με αφορμή σειρά άρθρων στο διεθνή Τύπο για τη διάσωση της χώρας μας, μέσω του δεύτερου πακέτου στήριξης που αποφασίστηκε στις Βρυξέλλες, καλό θα ήταν μετά τους πανηγυρισμούς γα τη μεγάλη επιτυχία που οδηγεί στη μείωση του ελληνικού χρέους στο μισό, να δούμε μερικές προϋποθέσεις που έχουν τεθεί για να λήξει θετικά αυτή η διάσωση.

Η Ελλάδα, όπως άλλωστε είχε πει ο Γιώργος Παπανδρέου,

κατάφερε όντως να πάρει το μεγαλύτερο δάνειο στην ιστορία, μόνο που σε αντίθεση με το τι πιστεύει ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αυτό δεν είναι κάτι καλό… καθιστά την Ελλάδα μία υπερχρεωμένη χώρα για πολλές ακόμα δεκαετίες.

Η Ελλάδα προχωρά αυτές τις ημέρες στο μεγαλύτερο «κούρεμα» χρέους της ιστορίας, που ενδέχεται να ξεπεράσει ακόμα και τα 100 δισ. ευρώ με δραματικές, κατά την άποψή μου, συνέπειες για την αξιοπιστία της χώρας – όταν με το καλό ξαναβγεί στις αγορές.

Το πραγματικά θετικό από τη «διάσωση» των Βρυξελλών είναι ότι η Ελλάδα κέρδισε χρόνο για να ανασυνταχθεί. Βέβαια, το πόσο εύκολο είναι να γίνει κάτι τέτοιο όταν δεν κατάφερε να ανασυνταχθεί με το «Μνημόνιο 1» που ήταν πολύ πιο βατό από το δεύτερο, ουδείς γνωρίζει, αλλά ας ελπίσουμε.

Το πρόβλημα όμως είναι αυτή καθεαυτή η δεύτερη «διάσωση», η οποία περιέχει προϋποθέσεις που για να μην πούμε αδύνατο, είναι σίγουρα εξαιρετικά δύσκολο να επαληθευτούν.

Η νέα δανειακή σύμβαση για να πετύχει προβλέπει εξοργιστικά υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης για χώρα που βρίσκεται σε βαθιά ύφεση εδώ και μία πενταετία και που, λογικά, με το πρόγραμμα λιτότητας που πρόκειται να εφαρμοστεί όχι δε θα πάει σε ρυθμούς ανάπτυξης, αλλά το πιθανότερο είναι ότι θα δει την ανεργία να εξελίσσεται σε πραγματική μάστιγα, αν δεν είναι ήδη, καθώς ξεπερνά το 20%!

Η νέα δανειακή σύμβαση προβλέπει ενίσχυση της καταναλωτικής εμπιστοσύνης σε μία χώρα που κυριαρχεί η αβεβαιότητα και όπου τα εισοδήματα, ακόμη και αυτών που έχουν ακόμα δουλειά, έχουν συρρικνωθεί κατά 30%.

Η νέα δανειακή σύμβαση προβλέπει πρωτογενή πλεονάσματα σε μία εποχή κατά την οποία αυξάνεται η ανεργία, μειώνονται τα δημόσια έσοδα, ενώ αυξάνονται οι δαπάνες.

Η νέα δανειακή σύμβαση προβλέπει «εθελοντική» συμμετοχή των ιδιωτών στο κούρεμα του χρέους. Αν για όποιον λόγο η συμμετοχή γίνει υποχρεωτική (και μην το αποκλείετε αυτό ακόμα) τότε οι αλυσιδωτές συνέπειες σε όλη την Ευρωζώνη θα είναι απρόβλεπτες.

Η νέα δανειακή σύμβαση προβλέπει χρήματα απλά για να σταθούν στα πόδια τους οι τράπεζες και όχι για να χρηματοδοτήσουν την πραγματική οικονομία.

Και θα δεχτώ κάπου εδώ ότι οι Έλληνες θα κάνουμε κι άλλες θυσίες – που αμφιβάλλω αν υπάρχουν περιθώρια. Ακόμη και σε αυτή την περίπτωση το 2020 το χρέος θα αγγίζει το 120% του ΑΕΠ.

Για να είμαστε ειλικρινείς, το ποσοστό αυτό δεν είναι βιώσιμο. Με αυτό το ποσοστό ζητήσαμε τη διεθνή βοήθεια πριν από δύο χρόνια. Το ίδιο το Σύμφωνο Σταθερότητας της ΕΕ επιβάλει χρέος στο 70% του ΑΕΠ.

Να σημειώσουμε ότι το χρέος της Ελλάδας, όταν ξεκίνησε η περιπέτεια του Μνημονίου, δεν ξεπερνούσε τα 280 δ