Η μέρα που βρήκα τον Θησαυρό

Ναι, το ξέρω. Κανονικά θα πρεπε να σας γράψω κάτι για τις εκλογές, για τακτικές, μηχανορραφίες, υπολογισμούς και υστερικούς κουτοπόνηρους γραφειοκράτες.

Μα, τώρα Σάββατο μεσημέρι, την ώρα που γράφω σ αυτή τη λευκή σελίδα ενός word, με μισοτελειωμένο καφέ που έπεσε – ίσως κι επίτηδες, τελικά- πάνω σε τσαλακωμένους απλήρωτους λογαριασμούς, αποχαιρετώ σιωπηλά από μέσα μου μια γυναίκα που αγάπησα πραγματικά.

Η Ζωρζ Σαρρή ήρθε κάποτε στο σχολείο μου, εκεί που μετέφερα κάθε πρωί το μικρό σώμα μου με το ζόρι. Πολύ

συχνά μας έφερναν καλεσμένους, να μιλήσουν στα «παιδάκια» για θέματα σοβαρά, εκπαιδευτικά, επαγγελματικά. Οι καλεσμένοι στα σχολεία συνήθως φέρνουν μαζί τους κάτι από τη μιζέρια και το συσσωρευμένο βάρος της ενήλικης ζωής τους. Ή πιστεύουν πως αν μιλήσουν απλοϊκά, με γλυκερή φωνή που θυμίζει καρτούν, θα έχουν επιτελέσει το έργο τους. Τους περισσότερους δεν τους ενδιαφέρουν πραγματικά τα παιδιά, αλλά κυρίως η εντύπωση που θα κάνουν στους δασκάλους, εκείνο είναι το κοινό τους. Αν είναι τυχεροί, κι ανοίξουν για λίγο την καρδιά τους, μπορεί να φύγουν εκείνοι μ’ ένα δανεικό χαμόγελο- μέχρι να το ξεχάσουν αφηρημένοι σε κάποια γωνιά του δρόμου. Ποτέ δεν κατάλαβα εκείνους που πηγαίνουν στα σχολεία, για να μεταφέρουν απλώς τη δυσθυμία τους, τα εμπειρικά αδιέξοδά τους. Ευτυχώς τα παιδιά θα τους τοποθετήσουν στην λήθη και θα προχωρήσουν στη ζωή χωρίς τη δική τους διεκπεραιωτική παρουσία .

Μα όταν εκείνη ανέβηκε στην σκηνή – τη λένε Ζωρζ Σαρρή, μας είπαν και είναι συγγραφέας- τότε όλα άλλαξαν.

Θυμάμαι πως ερωτεύτηκα από το πρώτο δευτερόλεπτο μια άγνωστη ηλικιωμένη κυρία. Ναι, την ερωτεύτηκα! Όχι, όπως είχα ερωτευτεί την Κατερίνα στις διακοπές. Ήταν ένας διαφορετικός έρωτας. Δε μου άρεσε το πρόσωπό της, τα μαλλιά της, το κραγιόν και τα ρούχα της. Ερωτεύτηκα το φως που κουβαλούσε γύρω της. Ήταν ο φωτισμός της σκηνής; Ήταν η αύρα της; Ήταν η ακαθόριστη συγγένεια που ένιωθα πως είχα μαζί της; Ήταν, μήπως, η μυωπία μου που άρχιζε να μου τα δείχνει όλα θολά και ολίγον τι μαγικά; Τι ήταν; Δεν ξέρω. Συνεχίζω μέχρι σήμερα να μη μπορώ πάντοτε να ξεχωρίσω το φυσικό από το μεταφυσικό, το φανταστικά αληθινό από το αληθινά φανταστικό.

Η μία ώρα που στάθηκε μπροστά μας ήταν η πιο ζωντανή παράσταση που έχω δει ποτέ μου. Δεκάδες διδακτικά θεατρικά, εκπαιδευτικά κηρύγματα και διαλέξεις, νουθεσίες και υποχρεωτικές συζητήσεις δεν πιάνουν τίποτα μπροστά της. Μόνο όταν αγαπάς κάτι μπορείς να το διδάξεις. Όχι αναγκαστικά με τις λέξεις σου και τις τεχνικές σου. Μα με το πάθος και τη λάμψη που έχουν τα μάτια σου. Όσοι είναι έτοιμοι μέσα τους να διδαχθούν, αφομοιώνουν αμέσως αυτήν την ύλη.

Εκείνο το απόγευμα έτρεξα στο βιβλιοπωλείο και πήρα όσα βιβλία χωρούσαν στην αγκαλιά μου.

Εκείνο το απόγευμα συνειδητοποίησα πως ο αγαπημένος μου «Θησαυρός της Βαγίας» που έπαιζε στην ΕΡΤ, ήταν γραμμένος από την γυναίκα που μας είχε μιλήσει στο σχολείο.

Εκείνο το απόγευμα, ένα μικρό παιδί γύρισε ευτυχισμένο στο σπίτι του.

Εκείνο το απόγευμ