ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΠΕΙΝΑΣ

Του Γκάρυ Ρος με τους Τζένιφερ Λόρενς, Τζος Χάτσερσον, Ελίζαμπεθ Μπανκς, Στάνλεϊ Τούτσι, Γουές Μπέντλεϊ, Λένι Κράβιτζ.

Να το γράψω από την αρχή: αν είστε κάτω από τριάντα ετών τρέξτε να την δείτε, υπάρχουν ισχυρές πιθανότητες να την λατρέψετε. Αν πάλι ανήκετε στην περιζήτητη ηλικιακή ομάδα των 18-24, μπορεί και να καθορίσει για πάντα τις αισθητικές και ιδεολογικές σας αναζητήσεις. Οι υπόλοιποι πάρτε μικρό καλάθι μαζί σας, μην την αγνοήσετε όμως: μάλλον θα τα έχετε ξαναδεί όλα αυτά, σε καμία περίπτωση όμως δεν σας αφήσουν ασυγκίνητους.

Με

δυο λόγια: η νέα αυτή χολιγουντιανή τριλογία, που βασίζεται στα μπεστ σέλερ της Σούζαν Κόλινς, θα μας απασχολεί για καιρό. Αποφεύγοντας τις παγίδες του προκάτ εφηβικού φραντσάιζ, σχηματοποιεί μια εξαιρετική μυθολογία και την ολοκληρώνει με απλά, αλλά ενδιαφέροντα, κινηματογραφικά σύμβολα.

Η αρχική της ιδέα εδράζεται στον μύθο του Θησέα και του Μινώταυρου: από τα ερείπια μιας μελλοντικής Αμερικής έχει αναδυθεί το έθνος των Πάνεμ, η λαμπερή πρωτεύουσα των οποίων, η Κάπιτολ, απαιτεί από τις δώδεκα υποταγμένες περιοχές να στέλνουν κάθε χρόνο ένα αγόρι κι ένα κορίτσι για τους Αγώνες Πείνας- ένα κυνήγι θανάτου που μεταδίδεται ζωντανά από την τηλεόραση.

Οι 24 νέοι αφήνονται ελεύθεροι στο δάσος με ελάχιστα εφόδια και στοιχειώδη όπλα και εντολή να εξοντώσουν ο ένας τον άλλο. Μόνο ένας από αυτούς έχει τη δυνατότητα να μείνει ζωντανός στο τέλος.

Η δεκαεξάχρονη Κάτνις (Τζένιφερ Λόρενς) προσφέρεται οικειοθελώς να αγωνιστεί, σε αυτό το απάνθρωπο παιχνίδι που θυμίζει ρωμαϊκή αρένα. Το όνομα Πάνεμ εξάλλου είναι δανεισμένο από το λατινικό «Panem et Circenses» (άρτος και θεάματα).

Η σύγχρονη αυτή αρένα όμως έχει όλα τα στοιχεία της κοινωνίας των βάρβαρων θεαμάτων: εκατοντάδες κάμερες καταγράφουν τους αγώνες των μονομάχων, ενώ οι ίδιοι οφείλουν να γίνουν αρεστοί στο κοινό για να εξασφαλίσουν επιπλέον εφόδια από διάφορους χορηγούς που θα συγκινηθούν από την προσωπικότητά τους.

Και το άγριο ριάλιτι αρχίζει με συμμαχίες και προδοσίες, δημαγωγικά τρικ και συνεχές κλείσιμο του ματιού προς τους τηλεθεατές. Η μόνη διαφορά από τα συνήθη τηλεοπτικά ριάλιτι είναι το αληθινό αίμα.

Επιλέγοντας μια ρεαλιστική κινηματογράφηση –κάμερα στο χέρι, πλάνα κοφτά και μοντάζ με ανάσες- ο Γκάρυ Ρος επικεντρώνεται στην περιπέτεια του μοναχικού ατόμου που έχει μετατραπεί σε αναλώσιμο είδος, σε «φόρο υποτέλειας» όπως λένε κάποια στιγμή. Στην πραγματικότητα οι Αγώνες Πείνας δεν είναι παρά η απόδειξη της κυριαρχίας της Κάπιτολ πάνω στις περιοχές των υποτελών της και οι νέοι που αγωνίζονται πληρώνουν με τη ζωή τους μια εξέγερση που είχε γίνει στο παρελθόν. Ο φόβος θα τους κρατά για πάντα υποταγμένους.

 

Αντί όμως να τους θυσιάσουν γρήγορα σε ένα σύγχρονο Λαβύρινθο- όπως έκαναν οι Μινωίτες- τους αφήνουν στην πλαστή ελπίδα του Αγώνα. «Η ελπίδα» λέει κάποια στιγμή ο Πρόεδρος της χώρας «είναι το αμέσως ισχυρότερο, μετά τον φόβο, όπλο για να εξουσιάσεις κάποιον». Αλλά προσοχή: «λίγη ελπίδα