Θα φάμε δηλητηριώδη μανιτάρια;

Τα μανιτάρια είναι μια νοστιμότατη αλλά και υγιεινή τροφή. Ωστόσο, δεν προσφέρονται όλα για το πιάτο μας, αφού υπάρχουν πολλά δηλητηριώδη είδη ανάμεσά τους κι έτσι η συλλογή τους από την ύπαιθρο ενέχει κινδύνους, κυρίως για άτομα που δεν είναι «ειδικοί» στην αναγνώριση των ειδών.

Τα πολιτικά κόμματα;

Βγήκαμε, λοιπόν, στη γύρα για να μαζέψουμε μανιτάρια. Δεν ξέρουμε πως διαλέγονται, ξέρουμε -ίσως- πως μαγειρεύονται και, άρα, το ρισκάρουμε. Η πιθανότητα να δηλητηριαστούμε είναι μια στις δυο –λένε οι ειδικοί-.

Βγήκαμε στη γύρα για να επιλέξουμε το κόμμα που θα στηρίξουμε

στις επερχόμενες εκλογές. Ξέρουμε –χρόνια τώρα- πώς διαλέγονται, ξάφνου όμως φαίνεται ότι έχουμε ξεχάσει. Οι επιλογές μας, πολλές μεν, λίγες δε. Μα πώς γίνεται αυτό; Πασχίζουμε να δηλητηριαστούμε ή απλά δεν έχουμε επιλογές;

Νεοσύστατοι πολιτικοί σχηματισμοί έρχονται λίγο πριν από τις εκλογές να διεκδικήσουν ψήφο. Από πού ξεφύτρωσαν; Τι «κινδύνους» εγκυμονούν; Οι «πολλές, διαφορετικές φωνές» φαντάζουν, τελικά, μύθος. Οι επιλογές δεν είναι πολλές, μα λίγες και παρόμοιες. Οι ποικιλίες αμφιβόλου ποιότητας και χρήσης.

Οι άρτι αφιχθείσες παρατάξεις, δυστυχώς, δεν αποτελούν τίποτα παραπάνω από τη «διαιώνιση» ενός πολιτικού, ξεπερασμένου είδους. Μικρά αντίγραφα – συνέχειες μεγάλων ή και μικρών κομμάτων που εξερράγησαν και διασκόρπισαν συντρίμμια ανά πάσα κατεύθυνση: Δεξιά, Αριστερά, πάνω ή κάτω από την γραμμή που οριοθετεί τις αντοχές του ψηφοφόρου.

Ενδεικτικά, οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» του Πάνου Καμμένου συγκροτούνται από «ξεχασμένους απ’ τη Δεξιά» (αν όχι απ’ τον Θεό) Νεοδημοκράτες που ξάφνου ανακάλυψαν μια νέα κοιτίδα ιδεών να κουρνιάσουν. Μόνο που, μαζί με τις έδρες τους, μεταφέρονται και οι -ανά περίπτωση- διαδρομές τους, κάποιες εκ των οποίων είναι κατεξοχήν συνυφασμένες με πολιτικές που «διαολόστειλαν» τη χώρα. Ιδού, ένα ξινό «μανιτάρι».

Αντίστοιχα, η «Κοινωνική Συμφωνία» της Λούκας Κατσέλη στοιχειοθετείται από «απογοητευμένα πράσινα στελέχη» που εν μία νυκτί αυτοανακηρύχθηκαν «αντιμνημονιακοί» για να εκφράσουν τον πολίτη που «το γύρισε» πολιτικά. Με μια διαφορά: ο πολίτης ίσως επέλεξε κατά καιρούς λάθος πολιτικό εκπρόσωπο, ουδέποτε όμως εφήρμοσε πολιτικές που έπειτα έσπευσε να καταδικάσει. Κι όμως, τα πρακτικά της Βουλής αποτελούν αδιάσειστο πολιτικό τεκμήριο. Ιδού, ένα πικρό «μανιτάρι».

Η «Δημοκρατική Αριστερά» του Φώτη Κουβέλη δεν είναι νεογέννητο κόμμα, αλλά πλησιάζει τη νηπιακή ηλικία. Ξεκίνησε δυναμικά εκφράζοντας μια σειρά απογοητευμένων ψηφοφόρων της ευρύτερης Κεντροαριστεράς, εξελίχθηκε όμως σε έναν «χλιαρό» ιδεολογικό κοιτώνα που, όσο τα ποσοστά του ανεβαίνουν, τόσο επίμονα αναζητά που θα τοποθετήσει εαυτόν τελικά. Ιδού κι ένα άγευστο «μανιτάρι».

Είναι, οι παραπάνω «ποικιλίες», η αντιπρόταση απέναντι στον «δικομματισμό»;

Απ’ ό,τι τουλάχιστον φαίνεται, σε αυτό το γεύμα, ο ψηφοφόρος – καταναλωτής δεν «θα φάει» ό,τι βρει μπροστά του, αλλά θα σκεφτεί και τις «διατροφικές» επιπλοκές.

Τα πολιτικά κόμ