Θέλουμε να μείνουμε μόνο με τον «ποιοτικό» Μάρκο Σεφερλή;

Η ανακοίνωση των επιχορηγήσεων του Θεάτρου από το υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού τάραξε τα νερά. Ο Θανάσης Παπαγεωργίου, σκηνοθέτης και ιδιοκτήτης του θεάτρου «Στοά», μέσω μίας ανοιχτής επιστολής αρνήθηκε την επιχορήγηση των 20.000 ευρώ που εγκρίθηκε για το θέατρό του. Η απόφασή του αυτή ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων.

Οι «κρατικοδίαιτοι» καλλιτέχνες μπήκαν στο στόχαστρο. Οι παντός τύπου εξοργισμένοι  κάνουν λόγο για «προνομιούχους διαματυρόμενους». Αναρωτιούνται, μάλιστα, γιατί θα πρέπει ο φορολογούμενος να πληρώνει θέατρα τα οποία «έχουν περατώσει τον κύκλο τους όπως αποδεικνύουν τα

ταμεία τους»; Καταλήγουν ότι όποιος θίασος δεν μπορεί να επιβιώσει από μόνος του, ας κλείσει.

Διαφοροποιούμενη από το κλίμα της εποχής πιστεύω ότι το κράτος οφείλει να στηρίζει οικονομικά τον Πολιτισμό. Ακόμα και σε χαλεπούς καιρούς, είναι απαραίτητο να συμβάλει στη δημιουργία κινηματογραφικών ταινιών και θεατρικών παραστάσεων. Το επιχείρημα «εδώ η σύνταξη κόβεται, θέατρο θα πληρώνουμε;» δεν με πείθει. Μου θυμίζει, μάλιστα, τον αντίστοιχο ισχυρισμό του Λουκά Παπαδήμου ότι ο άνεργος δεν έχει καθόλου μισθό οπότε καλά θα κάνουμε να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε για την κατολίσθηση του βασικού μισθού. Χωρίς αμφιβολία, το βαρέλι δεν έχει πάτο. Πάντα δίπλα μας υπάρχουν τα χειρότερα. Δεν βαδίζουμε, όμως, βάση αυτών.

Η Τέχνη δεν είναι πολυτέλεια και δεν μπορεί κάποιος να έχει την απαίτηση να λειτουργεί αποκλειστικά με τους νόμους της ελεύθερης αγοράς. Αν είναι έτσι, ας αποδεχτούμε στωικά τον θάνατο πολλών ποιοτικών θεατρικών σκηνών και ας μείνει ζωντανός ο Μάρκος Σεφερλής ή όποιος άλλος έχει απήχηση στο ευρύ κοινό, αυτή την εποχή.

Η στήριξη της Τέχνης είναι κανόνας και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Στη Γερμανία, το κράτος είναι γενναιόδωρο, στηρίζοντας με δημόσιο χρήμα θέατρα και συμφωνικές ορχήστρες. Στην Ιταλία, το κράτος δαπανά μεγάλα ποσά. Εάν, δηλαδή, η Σκάλα του Μιλάνου έχει έλλειμμα θα πρέπει να κλείσει;

Θεωρώ αναγκαία την κρατική χρηματοδότηση, αλλά πιστεύω ότι οφείλει να αλλάξει ριζικά για να πιάσει τόπο. Τα επιχορηγούμενα θέατρα δεν νοείται να χρωστάνε στην εφορία, στο ΙΚΑ και στους εργαζόμενους. Επιπλέον, το επιχορηγούμενο θέατρο οφείλει να είναι ακόμα πιο προσιτό στο κοινό, μειώνοντας τις τιμές των εισιτηρίων και προσφέροντας ευκαιρίες σε κοινωνικά αποκλεισμένους. Το σημαντικότερο είναι ότι η χρηματοδότηση πρέπει να γίνει με αξιοκρατικά κριτήρια και όχι με τη λογική της «κοινωνίας των κολλητών», ή κομματικών διασυνδέσεων. Κοινώς, να μην μπορεί ο εκάστοτε υπουργός και κάθε παρατρεχάμενός του να επηρεάζει τη ροή των επιχορηγήσεων. Αυτό πρακτικά σημαίνει αξιόπιστη σύνθεση των επιτροπών και, κυρίως, διαφάνεια. Μαζί με τα ονόματα των επιχορηγούμενων πρέπει να δημοσιοποιούνται και τα στοιχεία όσων το αίτημα απορρίφθηκε. Μόνο έτσι θα υπάρχει η δυνατότητα να κρίνονται και όσοι λαμβάνουν τις αποφάσεις.

Κλείνοντας, δεν μπορώ να μην σχολιάσω το μένος μίας κυρίας που σπεύδει να κατασπαράξει τον Θανάση Παπαγεωργίου και το θεάτρo «Στοά». Προσωπι