Νταλάρας, Νταλάρας, Νταλάρας…‏

Nα ξεκαθαρίσω προκαταβολικά τη θέση μου. Μιά, εκ του προχείρου, ομολογία πίστεως για λόγους στοιχειώδους επικοινωνίας μεταξύ μας.

Ο Γιώργος Νταλάρας δεν ανήκει στη χορεία των αγαπημένων μου καλλιτεχνών. Το αντίθετο μάλιστα. Λατρεύω να «ταξιδεύω» με ορισμένα από τα τραγούδια του αλλά αντιπαθώ τον ίδιο τον καλλιτέχνη.

Ίσως είναι αυτή η προσποιητή ευγένεια και η γλυκερή καλοσύνη που αναδύει η χροιά της φωνής του, ίσως και όχι. Ομολογώ πως δεν ασχοληθήκα ποτέ μου στα σοβαρά με τα γιατί της αντιπάθειάς μου αυτής

και δεν σκοπεύω, σίγουρα, να το πράξω αυτό σήμερα, εδώ μπροστά σας.

Επίσης, να δηλώσω εξαρχής πως αντιπαθώ μετα βδελυγμίας τη βία από όπου και αν προέρχεται και όποια μορφή και αν λαμβάνει. Είτε, δηλαδή, αρπάζει κάποιος το δοκάρι και το προσγειώνει με γεωμετρική ακρίβεια στο κεφάλι του άλλου είτε αρπάζει ένα πληκτρολόγιο και αρχίζει το ανώνυμο «τάκα τάκα του μαλάκα» με τη γνωστή κατάληξη, για μένα προσωπικά δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφορά.

Μετά τις απαραίτητες αυτές συστάσεις θα επιχειρήσω να υπερασπιστώ το δικαίωμα του Νταλάρα να υπάρχει και να τραγουδάει όπου του κάνει κέφι, με ότι αντίτιμο γουστάρει και σε όποια στιγμή του χρόνου αυτός επιλέγει.

Θα υπερασπιστώ, επίσης, το δικαίωμα του κάθε θαυμαστή του Νταλάρα να μπορεί να ακούει τον αγαπημένο του καλλιτέχνη όποτε του κάνει κέφι και με όποιο αντίτιμο αυτός κρίνει κατάλληλο για το βαλάντιό του.

Θα υπερασπιστώ, ακόμα, το δικαίωμα του κάθε Τζίμη να λοιδωρεί το φαινόμενο Νταλάρα και να εκτοξεύει μύδρους εναντίον του προσώπου του και της μουσικής του, εφόσον αυτό γίνεται με λόγο συγκροτημένο και όχι με ακατάληπτο θόρυβο και ακατάστατη φωνασκία.

Και σίγουρα θα υπερασπιστώ το δικαίωμα του κάφρου να συμπεριφέρεται ως κάφρος στο σπίτι του και στην οικογένειά του. Όχι, όμως, σε έναν δημόσιο χώρο και σίγουρα όχι σε χώρο Τέχνης και Πολιτισμού.

Για την υπεράσπιση των αναφαίρετων αυτών δικαιωμάτων δεν θα επικαλεστώ το Βολταίρο. Την ατάκα του, εξάλλου, την έχουμε βιάσει όλα αυτά τα χρόνια παρα φύσιν και κατά φύσιν και την έχουμε μεταχειριστεί με τέτοια ελαφρότητα που θεωρώ πως έφτασε ο καιρός να την αφήσουμε λιγάκι στην ησυχία της και να αναζητήσουμε κάποια άλλη επώνυμη φράση για να κρύβουμε πίσω από τις ηχηρές της λέξεις τις αθόρυβες πομπές μας.

«Διαφωνώ με όσα λές αλλα θα υπερασπίζομαι μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λές».

Τρίχες κατσαρές. Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις. Το «διαφωνώ με όσα λές» προϋποθέτει ότι άκουσες ή διάβασες τα όσα λέει ο απέναντί σου, τα επεξεργάστηκες με τη λογική που σου χαρίστηκε και τα έβαλες αντίκρυ στα δικά σου για να τα συγκρίνεις, κάνοντας πράξη την παραίνεση του Τοκβίλ «χωρίς συγκρίσεις το πνεύμα δεν ξέρει πώς να προχωρήσει».

Διαδικασία που απαιτεί, όσο και να το κάνεις, έναν εύλογο χρόνο προκειμένου να ενεργοποιηθούν τα εκατομμύρια των εγκεφαλικών σου νευρώνων.Και όμως.

Στην Ελλάδα το «διαφωνώ με όσα λές» περιστοιχισμένο από χαριτωμενιές του τύπου: «τι λέει ο μαλάκας», «κοίτα πο