ΟΙ ΣΑΛΤΑΔΟΡΟΙ

Επί Κατοχής, ομάδες νεαρών σάλταραν στα γερμανικά καμιόνια για να κλέψουν τις ρεζέρβες με τη βενζίνη, προκειμένου να πουλήσουν το περιεχόμενο στους μαυραγορίτες για ένα κομμάτι μπομπότα. Ο Μιχάλης Γενίτσαρης, ένας συνεπής ρεμπέτης έγραψε ένα τραγούδι με τίτλο «Ο ΣΑΛΤΑΔΟΡΟΣ». Σε κάποιο σημείο των στίχων που αποτύπωναν την αποφασιστικότητα των πιτσιρικάδων να κλέψουν τις ρεζέρβες, ο Γενίτσαρης γράφει: «Οι Γερμανοί μας κυνηγούν μας εμείς δεν τους ακούμε, εμείς θα …τη σαλτάρουμε μέχρι να σκοτωθούμε». Τώρα στρατιωτική κατοχή δεν έχουμε. Έχουμε, όμως, μια ιδιότυπη εισπήδηση των Γερμανών μαζί με τα

τρία ΑΛΦΑ της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα πολύ εσωτερικά μας, στα μύχια της εθνικής μας υπόστασης, λένε οι πιο…ετοιμοπόλεμοι. Επειδή είμαστε στην εποχή των μεγάλων αβεβαιοτήτων πρέπει να δούμε πώς θα…τη σαλτάρουμε. Οι λύσεις είναι συγκεκριμένες. Είτε ακολουθούμε, μέχρι κεραίας, τα κατά θυμόν και κατ’ αρέσκειαν των κρατούντων, είτε προβαίνουμε σε νομοτελείς αυταπαρνήσεις, όπως κάποτε οι Σουλιώτες στο Κούγκι. Μεσοβέζικη κατάσταση δεν μας επιτρέπουν, ούτε βεβαίως Φροϋδικές προσεγγίσεις.

Η πρώτη ακολουθία, έχει δρόμο, πόνο και μάλλον ατραπούς δύσβατες. Θέλει ανοχή στους τοποτηρητές, τους ανθύπατους, τους ραντιέρηδες των…συμμαχικών θησαυροφυλακίων. Η άλλη οδός είναι μονήρης, επώδυνη και εκείνη, κυρίως όμως επισφαλής. Οι νεοέλληνες για τους αλλογενείς δεν πήγαιναν ποτέ μαζί με τα τρία θαυμαστικά. Το αντίθετο. «He is back and has his eyes on European taxpayers’ money», έγραψαν οι TIMES του Λονδίνου, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου επέστεψε στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 στην εξουσία. Ο μύθος του οκνηρού Έλληνα, του τυχοδιώκτη, του παρείσακτου, πάντα είναι άριστο άλλοθι για την Εσπερία. Και να σκεφτεί κάποιος ότι η Ευρώπη, πρωτίστως, είναι ελληνική μυθολογία.

Τα δεδομένα είναι συντριπτικά εις βάρος μας. Εκείνοι μας δανείζουν, εκείνοι θέτουν τους όρους, εκείνοι επιλέγουν το δίκαιο που θα διέπει τις διακρατικές οικονομικές μας σχέσεις, το δίκαιο δηλαδή του ισχυρότερου. Δημιουργείται δε η αίσθηση ότι εκείνοι επιβάλουν ακόμη και τους κανόνες της εσωτερικής συνταγματικής μας Δημοκρατίας, μαζί και την κοινοβουλευτική μας υπόσταση. Οι Έλληνες στο παρελθόν έμαθαν να ζουν με δυνατές επιφάσεις, ίσως γιατί θεωρούσαν εαυτούς το άλας της γης και τον υπόλοιπο κόσμο περι-αστική των Δελφών επικράτεια. Οι καιροί άλλαξαν.

Για να μην χάνουμε και τη σειρά μας, πρώτα είναι οι δανειστές, μετά οι άλλοι δανειστές, ύστερα η τρόικα, κατόπιν η task force, η Μέρκελ, ο Σαρκοζί, ο Ολλανδός, ο Φινλανδός και στο βάθος…δεν βλέπω καλά στο βάθος, γιατί η εικόνα ξεθωριάζει. Το επόμενο διάστημα, για να μιλήσουμε με όρους real politiκ, είναι καθοριστικό για την πορεία της δανειο-κίνητης οικονομίας μας. Υπάρχουν υπογραφές πολιτικών μειωμένης υπερηφάνειας σε κείμενα δεσμευτικά. Υπάρχουν αποφάσεις που περιορίζουν δραματικά το μέσο βιοτικό μας επίπεδο. Υπάρχει αβεβαιότητα, ανασφάλεια, οικονομικοί δείκτες αποκαρδιωτικοί. Μέσα στον μπουχό αυτό πάμε σε εκλογές. Είναι απορίας άξιο τι θα σκαρφιστούν οι