Καθάρισε η Μάγδα για μας. Αλλά ας μην κοιμηθούμε ήσυχοι

Δεν θα αρχίσω τα επικολυρικά για την τεράστια νίκη ενάντια στο ναζισμό, στη βία και την επιβολή, στα χειρότερα ένστικτα που όχι μόνο πρέσβευαν αλλά έκαναν και πράξη καθημερινά οι φασίστες της Χρυσής Αυγής.

Είναι ανακούφιση. Είναι ένα «ουφ επιτέλους τελειώνουμε μ’ αυτούς». Είναι χαρά, -μουδιασμένη ακόμα, αλλά χαρά- για όσους έζησαν από πρώτο χέρι τον τραμπουκισμό των ξυρισμένων φουσκωτών μπράβων της χρυσής αυγής.

Είμαι με όσους κατέληξαν στο νοσοκομείο ξυλοδαρμένοι άγρια από χρυσαυγίτες επειδή περπατούσαν στου Ψυρρή και κρατούσαν αγκαλιά έναν άνθρωπο του ίδιου φύλου. Είμαι μ’ αυτούς που έφαγαν ξύλο ή στοχοποιήθηκαν επειδή βοήθησαν συνανθρώπους μας πρόσφυγες, με τους αλλοδαπούς που κυνηγήθηκαν ανελέητα επειδή δεν ήταν της Αρίας φυλής. Μ’ αυτούς που έφαγαν ξύλο επειδή πίστευαν σε άλλο Θεό. Θα χω χρόνο να το χωνέψω…να ξεπεράσω την αρχική χαρά και να συλλογιστώ όλους όσους υπέφεραν στην πράξη από την δράση των χρυσαυγιτών ιδιαίτερα την χρονική περίοδο που αυτοί φόρεσαν κοστούμια και κάθισαν στα έδρανα της Βουλής.

Από χθες σκέφτομαι και γω όπως όλοι μας τη μάνα Φύσσα. Την Μάγδα. Την σκέφτομαι τη στιγμή που έκλεισε την πόρτα του δωματίου της αργά το βράδυ και έμεινε μόνη με την νίκη της και το πουκάμισο που φορούσε ο γιος της όταν τον έσφαξαν αυτοί. Την έβλεπα στο δικαστήριο και βούρκωνα. Για το κουράγιο της. Για το πείσμα της. Για τις αντοχές της. Για την ψυχή της. Για τον μοναχικό ανήφορο που ανέβηκε. Κάθε μέρα εκεί. Στο δικαστήριο. Να ζει τις τελευταίες στιγμές του παιδιού της ξανά και ξανά. Μόνη της 453 ημέρες.

Και χθες να ξεσπά μπροστά σε 15 χιλιάδες ανθρώπους τον πόνο της «Παύλο τα κατάφερες… Γιε μου».

Όμως δεν μπορώ να μην σκεφτώ και το πώς φτάσαμε ως εδώ! Ποιοι γέννησαν τη Χρυσή Αυγή. Πώς και γιατί έφτασε να είναι το 3ο σε δύναμη κόμμα στη Βουλή. Από που άντλησαν τη δύναμή τους και κατά πόσο έχουν εκλείψει πλέον οι λόγοι ύπαρξης ακραίων δυνάμεων.

Θα σας γυρίσω πίσω στο 2010-2012. Τότε που γονατίσαμε από τις μνημονιακές πολιτικές. Απαξιώσαμε το πολιτικό σύστημα. Αναζητήσαμε και δεν βρήκαμε νέες ψύχραιμες φωνές με όραμα και υλοποιήσιμο σχέδιο. Αγανακτήσαμε. Πιάσαμε πάτο. Αισθανθήκαμε μόνοι, Τότε που έγινε το κρακ.

Σ’ εκείνη τη ρωγμή βρήκαν χώρο να μπουν όπως τα αγριόχορτα στα ερείπια, οι τραμπούκοι με την κρυφοφανερή σβάστιγκα. Να αλωνίσουν και να αποκτήσουν την αλαζονεία που υιοθετούν ως συμπεριφορά όσοι εύκολα ανεβαίνουν σε αξιώματα χωρίς να ιδρώσουν τη φανέλα της ζωής. Όσοι αποκτούν εξουσία από το πουθενά και όσοι δεν αντιλαμβάνονται πως ο ρόλος τους είναι να υπηρετούν την κοινωνία και να προστατεύουν τα πιο αδύναμα μέλη της.

Κάποιοι τους άφησαν τον χώρο να αναπτυχθούν.

Και αυτοί σήκωσαν το δάκτυλο και στοχοποιούσαν. Μετά αναλάμβαναν οι πιο μπρατσωμένοι να καθαρίσουν. Να τους καθαρίσουν. Κυριολεκτικά. Να τους φάνε. Όπως έκαναν με τον Λουκμάν και με τον Παύλο Φύσσα. Μόνο που τότε έμπλεξαν με το παιδί που είχε τη λάθος -γι’ αυτούς- μάνα.

Τότε η κοινωνία ξύπνησε. Όλοι καταδίκασαν. Όμως ελάχιστοι πέρασαν τις 453 ημέρες δίπλα στη γυναίκα αυτή που σήμερα κοιτάμε βουρκωμένοι ακόμα.

Αφήσαμε τη δικαιοσύνη -θα μου πείτε- να κάνει τη δουλειά της όπως ακριβώς πρέπει. Ανεξάρτητη. Σωστά. Συμφωνώ θα απαντήσω. Αν και κανένας δεν συγκεντρώθηκε έξω από τα δικαστήρια να ζητήσει ενοχή των “χρυσαύγουλων” όταν σκότωναν αλλοδαπούς. Έπρεπε να χυθεί αίμα ελληνικό για να αφυπνιστούμε.

Αυτή η νίκη κατά του φασισμού ανήκει σ’ αυτή τη γυναίκα. Μόνο! Η Μάγδα Φύσσα μόνη της τα κατάφερε. Ευτυχώς!

Και όλοι εμείς ναι… καλά κάνουμε και πανηγυρίζουμε και χαιρόμαστε και μιλάμε για ιστορική νίκη κατά του φασισμού και τη συγκρίνουμε με τη Δίκη της Νυρεμβέργης. Είναι ανθρώπινο να αισθανόμαστε ότι ξεμπλέξαμε μ’ αυτούς.

Ας δούμε, όμως, γύρω μας την μεγάλη εικόνα. Ας κοιτάξουμε τα τείχη που χτίζει χώρα – χώρα στην Ευρώπη. Τους πρόσφυγες που ζούνε σε δομές που ούτε σκυλιά δεν θα έπρεπε να ζούνε… Ας σκεφτούμε την φτώχεια και την ανέχεια που ο κορονοϊός φέρνει μαζί του το χειμώνα που έρχεται… Και ας δούμε κατάματα μια πιθανότητα να μην έχει κλείσει τελείως αυτή η ρωγμή που τότε το μακρινό πια 2012 είχε ανοίξει.

Τελειώσαμε μ’ αυτούς;

Ή αφήνουμε ακόμα χώρο να βγούνε οι επόμενοι παρόμοιοι. Και να μην τους αντιληφθούμε καν γιατί αυτή την φορά δεν θα είναι φουσκωτοί με ξυρισμένα κεφάλια. Μπορεί να είναι με κοστούμια και γραβάτες και εμφάνιση σαν τη δική μας. Αλλά θα έχουν τα ίδια ένστικτα. Θα μισούν το διαφορετικό. Θα επιβάλλουν τις ίδιες βρωμερές ιδέες.

Πολύ φοβάμαι πως αν δεν αποφασίσουμε να αλλάξουμε βαθιά, να μπαζώσουμε ρωγμές και κενά σε μια κοινωνία που θα υποφέρει όσο θα διευρύνεται το χάσμα των τάξεων μετά την ισοπέδωση της μεσαίας τάξης, θα ξαναζήσουμε φασιστικές επιθέσεις.

Αν δεν χτυπήσουμε στη ρίζα το πρόβλημα θα το ξαναβρούμε μπροστά μας.

Και το πρόβλημα είναι μεγάλο. Είναι η φτώχεια. Η ανοχή. Η εξαθλίωση. Αυτά οδηγούν στην απόγνωση που μπροστά στην κάλπη σε κάνει να πεις «μπουρλότο και όποιον πάρει ο χάρος» και να αναδείξεις 3ο κόμμα, την Χρυσή Αυγή!

Δεν έφτασαν σήμερα οι 20.000 ή ακόμη περισσότεροι έξω από το Εφετείο.

Πρέπει κάθε μέρα 10 εκατομμύρια Έλληνες να αναπνέουμε και να κινούμαστε υποψιασμένοι πως οι επόμενοι καιροφυλαχτούν. Και να τους πατάμε στο κεφάλι πριν ξεμυτήσουν.

Σήμερα η δημοκρατία σημείωσε μια νίκη. Μεγάλη. Τεράστια. Ο πόλεμος όμως είναι διαρκής. Και κρίνεται στις καθημερινές συμπεριφορές μας. Τη δική σου και την δική μου. Στις επιλογές μας και στην κάθε μας ενέργεια.

Όσο κυκλοφορούμε στους δρόμους σκυθρωποί, κοιτώντας μόνο την πάρτη μας, σκεπτόμενοι το μεροκάματο που μπορεί να χάσαμε ή κινδυνεύουμε να χάσουμε, αδιαφορώντας για τον διπλανό μας, τόσο πρέπει να ανησυχούμε.

Αυτό το συναίσθημα ότι έγινε κάτι σπουδαίο, κάτι ιστορικό ας μην το αφήσουμε να σβήσει.

Ας κερδίσει η ανθρωπιά ρε παιδιά.  

Τώρα, λοιπόν, ελπίζοντας πως και οι ποινές θα είναι ανάλογες και δεν θα βγούνε από τη φυλακή σε 2 χρόνια… ας ελπίσουμε την ίδια δικαίωση να νιώσουμε και για τους νεκρούς της Μαρφίν και για όλους τους άλλους που περιμένουν ακόμα.

Διάβασε πρώτος όλα τα θέματα του iPop.gr στο Google News

Το άρθρο Καθάρισε η Μάγδα για μας. Αλλά ας μην κοιμηθούμε ήσυχοι εμφανίζεται στο iPop.