Επιτακτική η ανατροπή και η αλλαγή πορείας

Όσα έκρυψαν οι κάμερες και η προδοσία εκ των έσω...
«...Πρέπει να συνεχίσεις.
Θα συνεχίσω. Πρέπει να λες λέξεις, για όσο υπάρχουν λέξεις - ώσπου να με βρουν, ώσπου να με πουν. (Παράξενος πόνος, παράξενη αμαρτία!) Πρέπει να συνεχίσεις. Ίσως έχει ήδη γίνει. Ίσως με έχουν ήδη πει. Ίσως με κουβάλησαν στο κατώφλι της ιστορίας μου πριν απ' την πόρτα που ανοίγει στην ιστορία μου. (Θα με εξέπληττε, αν άνοιγε).
Θα είναι εγώ; Θα είναι η σιωπή, εκεί που είμαι; Δεν ξέρω, ποτέ δεν θα ξέρω. Στη σιωπή δεν ξέρεις.
Πρέπει να συνεχίσεις.
Δεν μπορώ να συνεχίσω.
Θα συνεχίσω».
Samuel Beckett, Ο ακατονόμαστος, 1953.
Θλίψη, απογοήτευση, σάστισμα, αμηχανία, άδειασμα….μα και οργή για να φύγει η οικογένεια Βαρδινογιάννη από τον Παναθηναϊκό και να πάψει να τον κρατά δέσμιο της εκδικητικότητας, της αδιαφορίας και των εγωισμών της. Έτσι καταγράφονται από χιλιάδες φιλάθλους του Παναθηναϊκού τα συναισθήματά τους την επομένη του προχθεσινού ντέρμπι στο ΟΑΚΑ. Αλλά και υπερηφάνεια! Περηφάνια για την οργισμένη αντίδραση σε κάθε τι κάλπικο, προκλητικό, νοσηρό.

Θαρρώ πως, πλέον, κατάλαβε και ο τελευταίος φίλαθλος ότι με την παρούσα διοίκηση και με τον προκλητικά αδιάφορο μεγαλομέτοχο η ομάδα και οι οπαδοί της είναι απροστάτευτοι από παντού. Ο σύλλογος που εδώ και δεκαετίες δοξάζει τη χώρα μας εκτός συνόρων, που έχει σκορπίσει ανεπανάληπτα συναισθήματα χαράς και περηφάνιας σε όλη την υφήλιο και που έχει κάνει εκατομμύρια καρδιές να πάλλονται στο άκουσμα του ύμνου του, βάλλεται από παντού, εντός και εκτός γηπέδων και μαζί με αυτόν οι οπαδοί του.

Η προσπάθεια εξίσωσης των επεισοδίων κρανοφόρων – αστυνομίας με αυτά της Ριζούπολης 2003, όπου προπηλακίστηκαν ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού, υπήρξε οργανωμένο σχέδιο τρομοκρατίας με αγαστή συνεργασία ΠΑΕ Ο.Σ.Φ.Π., αστυνομίας, παρατηρητή αγώνα, όπου δεν τιμωρήθηκε ουδείς, δεν υπήρξε αφαίρεση βαθμών για το προμελετημένο έγκλημα, δε στηλιτεύτηκε καθολικά από τα κατευθυνόμενα Μ.Μ.Ε., αποδεικνύει ότι η ομάδα μας είναι έρμαιο των κελεύσεων του εκάστοτε ισχυρού του συστήματος και του παρακράτους.

Η ηγεσία της δεν έδειξε ποτέ διατεθειμένη να προστατεύσει τους φιλάθλους, δε σεβάστηκε ποτέ τον κόσμο της, δεν δέθηκε με την ομάδα. Οι οργανωμένοι περιφρούρησαν εξαιρετικά την κερκίδα τους και δεν μπόρεσαν να παρεισφρήσουν τα ταραχοποιά στοιχεία από κει. Ομοίως, στάθηκαν όρθιοι έναντι της απροκάλυπτης άμεσης επίθεσης από ΜΑΤ, γι’ αυτό και είχαν την αποδοχή και συμπαράσταση των υπόλοιπων φιλάθλων.

Η επιλεκτική κάλυψη των συμβάντων, οι κρανοφόροι που, εφόσον απεκρούσθησαν από τους οργανωμένους και δεν μπόρεσαν να εισβάλλουν στο πέταλο, βρίσκονταν άνω της μισής ώρας στην εξέδρα των επισήμων δίχως καμία ενόχληση, ο Τσιρώνης που περιφερόταν στο ταρτάν δίδοντας εντολές και συντονίζοντας την ασφάλεια (με τον Γόντικα και τον Σιωπήλη να παρακολουθούν αμέτοχοι), η ανικανότητα των δυνάμεων καταστολής, η ανεξέλεγκτη βία συνθέτουν την εικόνα των γεγονότων που έχουν στοιχειώσει το νου των οπα