Όταν πρασίνισε ο Πειραιάς

Ο Ar1stot3lis μας βάζει στην πράσινη Ντελόριαν και μας ταξιδεύει στον Πειραιά του 1949, σαν σήμερα 11 Απριλίου. (Επαναδημοσίευση παλαιότερου κειμένου του GreenZone)...
Τα καινούργια ελαστικά της Ντελόριαν ήταν έτοιμα για ένα ακόμα ταξίδι στο χρόνο, πριν 64 ολόκληρα χρόνια.

Και αυτή τη φορά δεν επέλεξα τα σκληρά και ανθεκτικά Bridgestone, τα οποία ποτέ δε με άφησαν παραπονεμένο και που πάντα ήταν η πρώτη μου επιλογή. Προτίμησα τα Goodyear. Μπορεί στον Παναθηναϊκό να μην είδαμε goodyear ούτε και φέτος, ας το βλέπουμε τουλάχιστον στα «παπουτσάκια» της Λωρίτσας μας...

Γέμισα το ντεπόζιτο με πλουτώνιο, εννοείται ούτε από Avin ούτε από Shell. Και έφυγα για το 1949...

Δύσκολη εποχή για τη χώρα, που μαστιζόταν ακόμα από τον εμφύλιο. Από έναν εμφύλιο έφυγα, σε άλλον εμφύλιο πήγα...

Έθεσα προορισμό το λιμάνι του Πειραιά και έπεσα πάνω στη στιγμή που μεγάλες καμιονέτες σχημάτιζαν ουρά έξω από ένα αμερικανικό πλοίο και παρελάμβαναν κατά εκατοντάδες μεγάλα ξύλινα κιβώτια τα οποία πάνω έγραφαν «Σχέδιον Μάρσαλ».

Στην Ελλάδα του 2013 το «Μάρσαλ», με μία μικρή παραλλαγή έγινε «Μέρκελ». Ίσως να είναι το ίδιο με γερμανική αξάν. Στον Παναθηναϊκό πάντως παρόμοια οικονομική βοήθεια δε βλέπουμε ούτε με σφαίρες πλέον.

«Εφημερίδες! Έκτακτο παράρτημα!»

Ένα «χαμίνι» με ξυρισμένο κεφάλι και καφέ, λεκιασμένα ρούχα πουλούσε εφημερίδες και άδραξα την ευκαιρία να του αρπάξω από τα χέρια την Αθλητική Ηχώ της 11ης Απριλίου 1949. Μία μέρα πριν, στις 10 Απριλίου, ο Παναθηναϊκός είχε γυρίσει θριαμβευτής από τη Θεσσαλονίκη, κερδίζοντας τον ΠΑΟΚ με 1-0 για τον ημιτελικό του Κυπέλλου Ελλάδας.

Άνοιξα την εφημερίδα για να διαβάσω το ρεπορτάζ του αγώνα. Ο έξοχος ντριμπλέρ Γιάννης Παπαντωνίου, είχε κάνει και πάλι το θαύμα του, χαρίζοντας ακόμα μία νίκη στο Τριφύλλι με δικό του τέρμα. Την προσοχή μου όμως τράβηξε ένα δημοσίευμα που δεν αφορούσε το αγωνιστικό κομμάτι. Μεταξύ άλλων έγραφε:

«ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΑΔΡΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ 400 ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥΣ»
«Ενώ η σημαία με τριφύλλι κυματίζει στο μεσαίον άλμπουρο. Κέφι, καλαμπούρι και τραγούδι. Παναθηναικέ μεγάλε και τρανέ...

Τέσσερεις ακριβώς. Ο «Αδρίας» ξεκινά σιγά-σιγά... Στην πλώρη κάτασπρα μαντήλια χαιρετούν στην φιλόξενη Πειραική παραλία... Κι αυτή απαντά με μία εγκάρδια ευχή.
- Και με τη νίκη…
Και καθώς η ατμόσφαιρα συνταράσσεται από τα χειροκροτήματα μερικές ασπροπράσινες σημαίες εμφανίζονται. Οι ποδοσφαιρισταί δακρύζουν... Οι φίλαθλοι χειροκροτούν. Κι όλοι μαζί τραγουδούν.

«Παναθηναικέ... Παναθηναικέ... Παναθηναικέ, μεγάλε και τρανέ...»Για δέκα ολόκληρα λεπτά κοιτούσα αμήχανος την προκυμαία του λιμανιού. Ένας κάλαθος αχρήστων ήταν ακριβώς δίπλα μου. Δεν το σκέφτηκα καν. Έσκισα την εφημερίδα σε 100 κομμάτια, και την πέταξα όσο πιο βαθιά γινόταν. Ακούς εκεί να δακρύζουν οι ποδοσφαιριστές... Και οι φίλαθλοι να χειροκροτούν...

Και όλοι μαζί να τραγουδούν... Στον Παναθηναϊκό των του 2013 δε νομίζω να τα ξαναζήσω αυτά. Σε έναν άλλον Παναθηναϊκό ίσως... Για αυτό φρόντισα να ξεχάσω πως τα διάβασα.

Λίγο πριν μπω στην Ντελόριαν είδα έναν καλοντυμένο, ευθυτενή κύριο γύρω στα 50, με άσπρα μαλλιά, να περπατά χαμογελαστός, φορώντας ένα ασημένιο τριφυλλάκι στο πέτο και κρατώντας κι αυτός την Ηχώ παραμάσχαλα. Μόλις είχα ανοίξει την πόρτα της Ντελόριαν για να φύγω, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν μπορούσε κανένας να την δει, όπως δεν μπορούσε κανείς να δει κι εμένα. Ας περίμενε λίγο η χρονομηχανή...

Όσο πλησίαζα όλο και πιο γνώριμη μου φαινόταν η φυσιογνωμία του κυρίου. Φτάνοντας πλέον σε απόσταση αναπνοής τον αναγνώρισα εύκολα. Τον είχα δει για πρώτη φορά σε φωτογραφία στο διαδίκτυο. Αργότερα θα τον έβλεπα συχνότερα μέσα από παλιά, κιτρινισμένα φύλλα της «μεγαλυτέρας αθλητικής εφημερίδος των Βαλκανίων». Μία επεισοδιακή συνεδρίαση της ΕΠΟ, που είχε λάβει χώρα την προηγούμενη, ίσως στάθηκε αφορμή να βγει για έναν περίπατο με τον γιο του. Ο Ανδρέας Βγενόπουλος ως σύμβουλος της ΕΠΟ είχε δώσει σκληρές μάχες υπερασπιζόμενος τις ιδέες του.

Ar1stot3lis