Eurovision: Δηλαδή εσείς με τι χορεύετε; Με Μπαχ;

Star alert: Γιουροβίζιον: γιατί πλήττουμε με όποιον τη χλευάζει!

Είναι θέμα ετικέτας! Πως θες να σε βλέπουν οι άλλοι; Προλαβαίνεις και τη κολλάς μόνο σου στον εαυτό σου, στο κούτελο και απαιτείς οι άλλοι να σε δουν έτσι. Σε ταλιμπανικές κοινωνίες –σε λίγο θα φέρνουμε λίγο μη σου πω και πολύ- απαγόρευαν ανάμεσα σ αλλά, τα δικαιώματα των γυναικών, αυτό της σεξουαλικής αυτοδιάθεσης, στη μόρφωση, τα χρώματα και η μουσική! Οι πρώτοι χριστιανοί όταν βρέθηκαν στην εξουσία, απαγόρευσαν το θέατρο

για παράδειγμα! Όλα πρέπει να ναι σοβαρά! Αγέλαστα! Η στις μέρες μας, να εξυπηρετούν έναν υψηλό στόχο! Να ανήκουν σε μια σφαίρα που μονό η πνευματική ελίτ κατανοεί. Ας πούμε, δε θα βρεις «κουλτουριάρη», « καλλιεργημένο», «μορφωμένο» να σου πει πως του αρέσει η Γιουροβίζιον. Δεν είναι του γούστου τους! «Δεδομένου ότι το γούστο είναι έννοια υποκειμενική και το κακό γούστο από μόνο του δεν είναι μομφή γι αυτόν που στερείται γούστου και δεδομένου ότι το καλό γούστο δεν είναι έμφυτη ικανότητα αλλά αποκτάται με την αγωγή, την παιδεία και τη συνήθεια, τότε το κακό γούστο γίνεται Κιτς όταν συνοδεύεται με το ψέμα και όταν κάποιος φανερά άσχετος άνθρωπος με το αισθητικό γεγονός, επιμένει να έχει στενές σχέσεις με την τέχνη, προσπαθώντας να την πλασάρει ως τέχνη» αντιγράφω απ την Wikipedia. Και ω ναι συμφωνώ! Κάποιος που δεν έχει γούστο, θεωρεί πως έχει και σ αυτό δεν περιλαμβάνεται η ανοχή στα γούστα του άλλου! Δεν του αρέσουν επιτυχίες του «πανηγυρικού» με συμμέτοχες όλα αυτά τα χρόνια απ’ το Βολάρε ή τους ΑΒΒΑ μέχρι τον Άντρει Λόιντ Βέμπερ ή την Πατρίσια Κας! Δεν χορεύει! Δεν του αρέσουν τα πάρτι! Ωραία αδελφάκι μου, εσύ το καις το τσαρδί σου με Νέο Κύμα, άσε με εμένα να κάνω κέφι την Χαρά Βέρρα στα κλαρίνα! Αμέτι χαμέτι μου, να ‘ναι ωραίο μόνο το δικό σου;

Και από τους δικούς σου καλλιτέχνες που είχαν συμμέτοχη σ’ αυτό, από την Μαρινέλλα, τον Χατζή με το υπέροχο «Η καρδιά μου φύλλο φύλλο, ματωμένη τριανταφυλλιά» που δεν πέρασε, την Τσανακλίδου, τον Χατζηγιάννη, την Κωχ, δε γουστάρεις κανέναν; Μα τότε εσύ δεν είσαι ουσιαστικά κιτς;

Δέκτες οι αντιρρήσεις σου και τα δικά σου γούστα, αλλά τόσος λίβελλος, πια;

Και εμπορικά και λεφτά έχει ο διαγωνισμός, μιας και συνήθως είχε σπόνσορες και αν όχι φταίει η κακοδιαχείριση της κρατικής τηλεόρασης και διαφήμιση και υψηλή τηλεθέαση. Και για όσους λένε πως αν και ανέλαβε φέτος τη χορηγία το MAD, η ΕΤ δεν έπρεπε εν τω μέσω κρίσης να πετάξει λεφτά, απαντώ με παλαιότερο κείμενο μου, μιας και δεν άλλαξαν οι απόψεις μου:

«… Και εν πάση περιπτώσει, είναι ένα βράδυ το χρόνο, ενώ απ’ την κρατική τρώνε για χρόνια και δεκαετίες πολύ περισσότερα παρουσιαστές, στελέχη και παραγωγοί, έχοντάς την καταντήσει οικογενειακή υπόθεση. Και ενώ τα μπεκρουλιάσματα του «Στην Υγειά Σας», με την Νίνα Λότσαρη -για παράδειγμα- να τραγουδάει Μπαγιαντέρα είναι υψηλή αισθητική και ένας πανευρωπαϊκός διαγωνισμός όχι;

Σε όσους δε τόλμησαν να ψελλίσουν πως είμαστε τουριστικής οικονομίας κράτος και δεν είναι κακό να διώξουμε το κέφι μας, τα μεράκια μας, τις ομορφιές μας, πέσανε να τους φάνε! Δεν έρχεται τουρισμός απ’ αυτά! Όχι! Ενώ; Άμα διαφημίσουμε τα μοιρολόγια -που αγαπάμε- της Μάνης και τα πολυφωνικά της Ηπείρου -που επίσης αγαπάμε- θα σπρώχνονται οι Σκανδιναβές και οι Ολλανδέζες ποια θα πρωτοπάει στο Πάπιγκο. Τον Σάκη ημίγυμνο πάλι, να κάνει φούρκες συρτάκι στην Σαντορίνη, ούτε ζωγραφιστό να τον δούνε! Δωσ’ τους Πλιάτσικα στα μαύρα και παρ’ τους τα φιορδ και τις τουλίπες…

Λοιπόν; Πολύχρωμες λίκρες, επιθετικά προσφερόμενες σεξουαλικότητες, γύμνια, αστεία, συχνά κοροϊδία, φτερά, πούπουλα, στρας, στραφταλιζέ υφάσματα, γκλίτερ, καπνοί, χορευτικά, ξεπατικουτούρες μεγάλων μουσικών επιτυχιών, συμπαθητικά τραγουδάκια, κάποιες τερατωδείες που πέρασαν στην μουσική ιστορία της Ευρώπης, όμορφα κορίτσια, όμορφα αγόρια, όμορφα αγόρια σαν κορίτσια και όμορφα κορίτσια σαν αγόρια. Ανταγωνισμός. Ατμόσφαιρα πάρτι. Εκατοντάδες χιλιάδες, μπορεί και εκατομμύριο μπροστά απ’ τους δέκτες σε ένα πανηγύρι pop μουσικής να αφόρα στην ευρωπαϊκή νεολαία ή σε όσους επιμένουν να ανήκουν σ’ αυτήν. Στην υπόλοιπη Ευρώπη όσοι δεν ενδιαφέρονται δεν βλέπουν. Όχι στην Ελλάδα.

Στην Ελλάδα, ανήκεις στο διανοουμενίστικο κατεστημένο των «δήθεν» ποιοτικών μόνο αν καταφερθείς τουλάχιστον μια φορά δημοσίως εναντία στο μουσικό διαγωνισμό της Eurovision. Η δική μας διανόηση δεν περιορίζεται στο «δε μ’ αρέσει, δεν το βλέπω», αλλά εξαπολύει μύδρους, χολερικά, ιεροεξεταστικά στέκεται επικριτική και καταδικαστική απέναντι σε οτιδήποτε έχει γέλιο, χαμόγελο, πάρτι, τραγούδι, νιότη που δεν υπηρετεί σιτεμένους κοιλαράδες του συστήματος του «αντί». Άμα πεις πως σ’ αρέσουν τα μιούζικαλ τα χολιγουντιανά, η Ντάνα Ιντερνάσιοναλ και το gay pride που γίνεται στους δρόμους κάθε χώρας που φιλοξενεί αυτό το πανηγυράκι ναι -εμένα πολύ μ’ αρέσουν τα πανηγύρια προσωπικά- ή το παρτάκι των εκατομμύρια όμως τηλεθεατών και της άψογης κάλυψης –επίσης λατρεύω τα πάρτι- είσαι αυτομάτως γελοίος. Διότι μέση λύση δεν υπάρχει. Το ζήσε με τα δικά σου γούστα και πιστεύω και σεβάσου των άλλων, επίσης!

Όχι! Η Eurovision δεν είναι rock, δεν αφορά στη συμφωνική μουσική, δεν είναι περιχυμένη εγκεφαλική κατασκευή ή πειραματισμός στην Τέχνη, είναι όμως όπως κάθε μουσική συνάντηση νέων και λαών, γιορτή. Και εγώ δεν πίνω ελληνικό το πρωί με Μπέλα Μπάρτοκ, ούτε στα μεράκια μου ρίχνω μια Λένα Πλάτωνος να το ρίξω έξω και να κάνω τσακίρ κέφι, δεν θεωρώ όμως όποιον ακούει τα παραπάνω φλώρο, χλεχλέ και «δηθενιάρη». Τι με νοιάζει, ρε αδελφέ;

Η υπερβολή είναι που μας φταίει σε όλα. Είτε είναι τα δημοτικά της Χούντας που μας έκαναν να μισήσουμε τα παραδοσιακά ακούσματα είτε τα καψούρικα μπουζουκοπόπ, είτε οι κλεμμένοι αμανέδες και τα μοιρολόγια του αγέλαστου έντεχνου που αυτοβαφτίστηκε «ποιότητα». Είναι δυνατόν ακόμα και για τη μουσική να διχαζόμαστε και να επιχειρηματολογούμε;

Ο διαγωνισμός της Eurovision αγκαλιάστηκε από τους γκέι της Ευρώπης και φυσικά είναι απενεργοποιημένα κιτς. Το πρώτο ενοχλεί τους νεοφασίστες όλης της Ευρώπης, το δεύτερο όσους κοιτάζουν γύρω τους και η υψηλή αισθητική τους …χαλάει απ’ τα τακούνια της Ντάνας Ιντερνάσιοναλ. Και τελικά τι είναι κιτς;

Στην «Κοινωνιολογία της Τέχνης», ο Άρνολντ Χάουζερ υποστήριξε πως το κιτς διαφέρει από άλλες προσφιλείς μορφές τέχνης, ως προς την τάση του να εκλαμβάνεται σοβαρά ως Τέχνη ή να θεωρεί πως εκφράζει το ευγενές γούστο. Υπό αυτό το πρίσμα μπορεί να οριστεί ως ένα είδος παρασιτικής Τέχνης με βασικό στόχο την κολακεία του θεατή και καταναλωτή της. Η Eurovision λοιπόν δεν παίρνει σοβαρά τον εαυτό της, δεν εκφράζει το ευγενές γούστο, ένα παρτάκι είναι που δεν χάνουμε και τίποτα αν δε πάμε!

Μόνο που το κιτς ελλοχεύει σε όσους είναι βαριά έντεχνοι, κάνουν υψηλών προδιαγραφών ποιότητα και κολακεύουν τους καταναλωτές του πως είναι αισθητικής για λίγους, φασιστικά ueber alles και ιδιαίτερα καλλιεργημένοι. Τίποτα. Σε κοινωνίες των άκρων και της μιζέριας θα κυριαρχήσουν οι αγέλαστοι Ροβεσπιέροι, οι αγέλαστοι υπερασπιστές του κάθε Στάλιν και του κάθε Γκέμπελς που αφορίζει μορφές έκφρασης στο όνομα του δικού του γούστου και που το διαφορετικό ακόμα και αν ψιθυρίζεται είναι επικίνδυνο. Στο όνομα ανελεύθερων καθεστώτων που καθετί χαρούμενο, γελαστό, αστείο είναι μη αποδεκτό. Απ’ τη ζωή στα μοναστήρια του Μεσαίωνα έως τα σοβιετικά καθεστώτα που περιγράφει ο Κούντερα στο «Αστείο» του. Και έτσι λοιπόν η Eurovision είναι η αφορμή να την πούμε στον άλλον, να επιτεθούμε, να βρίσουμε, να αισθανθούμε καλύτεροι για άλλη μια φορά!

Και για όποιον βάζει ταμπέλες στη μουσική και στη δημοφιλή της να θυμάται πως οι έντεχνοι κάθε εποχής είναι με τον Σαλιέρι, με τα ευρωπαϊκά, με τα ελαφρά, με τις ορχήστρες και τους Beach Boys και όχι με τον Μότσαρτ, τα ρεμπέτικα που ήταν τάχα για χασικλήδες και τα λαϊκά που ήταν τάχα για αμόρφωτους, τα blues που ήταν για μαύρους και όχι εκλεπτυσμένους, «ανώτερους» Λευκούς, τον Έλβις. Να θυμάται πως όταν ο Χατζιδάκις και ο Θεοδωράκης έβαλαν μπουζούκι στα έργα τους ήταν επανάσταση και όταν ο Χατζιδάκις είπε πως του αρέσει ο Φλωρινιώτης ή ο Κραουνάκης, τώρα, η Πάολα, έθιξαν το ιερατείο του politically correct αυτής της φασιστικής ντόπιας δήθεν διανόησης… Αυτά, λοιπόν, και πάω να ακούσω Ντάνα Ιντερνασιονάλ και «Βίβα Λα Ντίβα, Βίβα Βικτόρια»…»…

Ακόμη, να θυμηθώ να κρατήσω το κείμενο άθικτο για να το δημοσιεύσω και του χρόνου διότι κάθε χρονιά την ιδία συζήτηση έχουμε! Επιπλέον να πω για όλους αυτούς που φανατίζονται ειδικά στα κανάλια υπέρ της μιας η της άλλης συμμετοχής, πως τραγούδια και καλλιτέχνες είναι, όχι ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός!

Κατά τη γνώμη δε, οι επιθέσεις στην κ. Ηλιάδη και στο τραγούδι της είναι τουλάχιστον άδικοι. Κανένας καλλιτέχνης δεν ανεβαίνει στην σκηνή και δη σε μουσικό διαγωνισμό αν δεν είναι διατεθιμένος να δώσει τον καλύτερο του εαυτό του και δεν έχει τις καλύτερες προθέσεις! Τέλος για τα αστειάκια με τα κιλά της Τζορτζίνας που τραγουδά με μαγική φωνή το «Angel» αυτοί που τα κάνουν αδικούν τους εαυτούς τους και εμφανίζονται τουλάχιστον ως αδαείς και κοινότυπα άξεστοι. Τους καλλιτέχνες δε τους ζυγίζουν! Τα μοσχάρια πάλι, ναι –και ζήτω και συγγνώμη απ τα καημένα τα μοσχαράκια που τουλάχιστον προσφέρουν και κάτι σ αυτή τη ζωή! Τους παραπέμπω δε στις μεγάλες ερμηνεύτριες απ την Μαχάλια Τζάκσον και την Αρέθα Φράνκλιν, τις λυρικές ντίβες, τις σπουδαίες ελληνίδες μας, όπως η κ. Γαλάνη (ούτε αυτή τη ζύγισαν πριν μας συγκλονίσει με τη φωνάρα της, όσο κι αν ενοχλείται ο Βαλόντος, αισθητικά, που και αυτού ζυγίζεται με καντάρια άλλο χαρακτηριστικό του και σίγουρα όχι αρετή), έως την Αντζελα στο διεθνές στερέωμα!

Αυτά και του χρόνου, copy paste θα κάνω γιατί άρθηκα τη γκρίνια και την μιζέρια εις το όνομα της ατομικής μούχλας…