ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΥΡΟΣ

Aντρέας Πίρλο-Αζουρίτης

Υπάρχουν πολλά μνημεία του Αγνώστου Στρατιώτη, πολλά μνημεία ηρώων και πεσόντων, πολλά μνημεία αφανών. Δεν υπάρχει κανένα μνημείο του Αγνώστου Ποδοσφαιριστή κι ας θυμίζουν σε πολλούς μερικοί αγώνες τα έπη των πολέμων. Ακόμα κι όταν πρόκειται για τις εθνικές ομάδες, με σημαίες κι εθνικούς ύμνους, με φορτία συμβολισμών και ιστορικών αντιπαραθέσεων, όταν οι θυσίες αποκτούν διάσταση ξεχωριστή, πάλι δεν υπάρχει χώρος για τον Αφανή Μαχητή. Όλα τα μέλη της ενδεκάδας φορούν φανέλα μ’ έναν αριθμό στην πλάτη, όπου εδώ και χρόνια έχει προστεθεί και τ’ όνομα του καθενός. Μια

κορδέλα στον αριστερό βραχίονα δείχνει τον επίσημο αρχηγό. Στην περίπτωση της Σκουάντρα Ατζούρα, η παράδοση ευνοεί τους τερματοφύλακες, από την εποχή του Ντίνο Τζοφ ή του Βάλτερ Ζάνγκα μέχρι τον Λουίτζι Μπουφόν, σήμερα. Αλλ’ ο αληθινός αρχηγός, στην ομάδα που έγινε συνώνυμη του κατενάτσιο, είναι πάντοτε ο ηγέτης της αμυντικής γραμμής, από τον Φακέτι ως τον Σιρέα κι από τον Μπαρέζι ως τον Καναβάρο. Ο τελευταίος σήκωσε, ως αληθινός κι επίσημος, ταυτόχρονα, αρχηγός το κύπελλο της παγκόσμιας πρωταθλήτριας το 2006, μέσα στη Γερμανία. Το ιταλικό ποδόσφαιρο, βουτηγμένο στο σκάνδαλο των στημένων αγώνων, συγκέντρωνε τότε τη διεθνή περιφρόνηση, αλλ΄ οι αμαρτωλοί πήραν την εκδίκησή τους, όπως μόνον οι ξεγραμμένοι πιστολέρος των ουέστερν-σπαγγέτι ήξεραν να κάνουν.

Δίπλα στον Καναβάρο, οι Μπουφόν, Γκατούζο, Ιντσάγκι, Γκρόσο, Τότι, Ντελ Πιέρο, Τζιλαρντίνο. Δίχως λάμψη ιδιαίτερη, σχετικά βραδύς, δίχως ρώμη κι ανασταλτικά προσόντα, ένας μέσος της Μίλαν. Μπροστά απ’ τους αμυντικούς, για την πρώτη πάσα και την αποσυμφόρηση της περιοχής. Παντού, για την οργάνωση του παιχνιδιού, για τα ελεύθερα κτυπήματα, για την καλή κυκλοφορία της μπάλας, για τις απαραίτητες ανάσες και για την απαραίτητη ηρεμία. Μακρινή μεταβίβαση ακριβείας, τρέξιμο και σέντρες, έξυπνες και απλές λύσεις, εκμετάλλευση του κενού χώρου, καθαρό μυαλό κι αυτοπεποίθηση.

Ο Αντρέα Πίρλο δεν υπήρξε ούτε στην Μίλαν αρχηγός. Επίσημος κι εκεί ένας αμυντικός, ο Μαλντίνι. Στην επίθεση, τα μεγάλα αστέρια, ο Κακά, ο Ιντσάγκι κι ο Σεβτσένκο. Με την άνοδο της Ίντερ και την παρακμή της συμπολίτισσας, φάνηκε πως πλησιάζει κι η δική του έκλειψη. Πέρυσι, σκέφτηκε να δοκιμάσει το τελευταίο του χαρτί. Ο Πίρλο, που έφυγε νωρίς από την Ίντερ δίχως να πείσει για την αξία του, αφού κέρδισε πρωταθλήματα Ευρώπης κι Ιταλίας με τους ροσονέρι του Μπερλουσκόνι και του Αντσελότι, κατέληξε στην Γιουβέντους για να την αναδείξει πρωταθλήτρια αμέσως με τον ερχομό του, έξι μόλις χρόνια από τον ντροπιαστικό υποβιβασμό της και τον θρίαμβο των Ατζούρι στο Μουντιάλ..

Στα 33 του, ο Αντρέα Πίρλο δεν είναι αφανής, ποτέ δεν ήταν. Χλωμός ήταν, δεύτερο βιολί για τους περισσότερους, για όσους χειροκροτούν τους ελκυστικούς, τους γκολεαδόρ τους φανφαρόνους ή τους σκληροτράχηλους αγωνιστές. Αλλ’ ως γνωστόν, εάν καταλαβαίνεις μόνον από ποδόσφαιρο, τότε ούτε από ποδόσφαιρο καταλαβαίνεις. Στην ανανεωμένη Σκουάντρα Ατζούρα, με τον Μπουφόν επίσημ