Δεκαεπτά χρόνια χωρίς την εθνική μας σταρ

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη αγαπήθηκε όσο λίγοι ηθοποιοί στη χώρα μας, ενώ οι κινηματογραφικές ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε, μεγάλωσαν τέσσερις διαφορετικές γενιές και συνεχίζουν να αποκτούν νέο κοινό, ακόμα και μετά τον θάνατό της.

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου 1933 στο Μαρούσι Αττικής στην Αθήνα από τους Ιωάννη Βουγιουκλάκη, πρώην Νομάρχη Αρκαδίας και νομικό, και Αιμιλία Κουμουνδούρου. Η οικογένειά της κατάγεται από το χωριό Λάγια της Μάνης. Κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής ο πατέρας της δολοφονήθηκε

και η μητέρα της ανέλαβε μόνη της να μεγαλώσει τα τρία παιδιά, την Αλίκη, τον Αντώνη και τον Τάκη Βουγιουκλάκη.

Το 1952 έδωσε κρυφά από την οικογένειά της εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου από την οποία αποφοίτησε τρία χρόνια μετά με Λίαν Καλώς. Προτού ακόμη αποφοιτήσει από τη Σχολή ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της από το θέατρο. Ο πρώτος της θεατρικός ρόλος ήταν στο έργο «Κατά Φαντασίαν Ασθενής του Μολιέρου» το 1953 και η πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση έγινε στην ταινία «Το Ποντικάκι» το 1954.

Σύντομα καθιερώθηκε στο χώρο και λόγω της εξαιρετικής δημοτικότητας που απέκτησε στο ευρύ κοινό ονομάστηκε (από τον Φιλοποίμενα Φίνο αρχικά) «Εθνική Σταρ» της Ελλάδας.

Το 1960, κέρδισε το βραβείο ερμηνείας Α’ Γυναικείου ρόλου στο 1ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία της στην ταινία Μανταλένα, σε σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου, ενώ η ίδια ταινία εκπροσώπησε την Ελλάδα στο διεθνές κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών, όπου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις.

Το 1961 η Αλίκη Βουγιουκλάκη συγκρότησε τον δικό της θίασο, ανεβάζοντας τα έργα «Καίσαρ και Κλεοπάτρα», «Χτυποκάρδια στο θρανίο» κ.α. Αργότερα γνωρίστηκε με τον Φιλοποίμενα Φίνο και άρχισε μια μόνιμη συνεργασία με την εταιρία του, τη Φίνος Φιλμ. Μαζί έκαναν μερικές από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες του ελληνικού κινηματογράφου.

Οι κινηματογραφικοί της ρόλοι, άλλοτε της χαριτωμένης σκανδαλιάρας μαθήτριας, άλλοτε του πλουσιοκόριτσου που επαναστατεί εναντίον του πλούσιου πατέρα της, άλλοτε της φτωχής και ασήμαντης κοπέλας που καταφέρνει να ανέβει κοινωνικά, να επιτύχει και να δοξαστεί, είχαν και συνεχίζουν να έχουν, μεγάλη απήχηση στο κοινό εξασφαλίζοντας στην ηθοποιό σπάνια δημοτικότητα ενώ η ταινία «Υπολοχαγός Νατάσσα» ήταν η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου για τρεις δεκαετίες.

Παρά την τεράστια επιτυχία που γνώρισε στη μεγάλη οθόνη, οι όποιες θεατρικές της προσπάθειες να εμφανιστεί διαφορετική και αποκομμένη από την κινηματογραφική της εικόνα, απέτυχαν εισπρακτικά.

Η ίδια η Αλίκη έχει δηλώσει σε τηλεοπτική της συνέντευξη ότι η Βουγιουκλάκη «καπέλωσε» όλους τους ρόλους που υποδύθηκε.

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη είναι το φωτεινό και αγέραστο πρόσωπο μιας μεταπολεμικής Ελλάδας, που προσφέρει την χαρά, το όνειρο και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, ξορκίζοντας με ένα χαμόγελο, όλα τα άσχημα και δύσκολα χρόνια που προηγήθηκαν. Με την πάροδο των χρόνων, η Αλίκη Βουγιουκλάκη ξέφυγε από την σφαίρα του απλού ηθοποιού-καλλιτέχνη και έγινε το διαχρονικό σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής.

Μετά από δυο μήνες νοσηλείας στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών και αφού είχε επιστρέψει από τις ΗΠΑ, η Αλίκη Βουγιουκλάκη πέθανε στις 23 Ιουλίου 1996 νικημένη από τον καρκίνο. Ο θάνατός της, μόλις τρεις μέρες μετά τα γενέθλιά της, βύθισε στο πένθος την Ελλάδα.

Ακολούθησε διήμερο λαϊκό προσκύνημα της σορού της στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών. Στις 25 Ιουλίου 1996, η νεκρώσιμη ακολουθία εψάλη στον Καθεδρικό Ναό Αθηνών και η ταφή της πραγματοποιήθηκε από το Α’ Νεκροταφείο Αθηνών δημοσία δαπάνη, παρουσία πολλών συναδέλφων της αλλά και πλήθος κόσμου.