ΚΩΣΤΟΥΛΑ ΤΩΜΑΔΑΚΗ

Γαμήλια ναυάγια

Την είδα. Μου διατυμπάνιζε τη συζυγική ευτυχία της και τα νούμερα που έφερνε ο ευτυχισμένος γάμος της στο κανάλι.

Ποιος είπε ότι ο γάμος περνάει κρίση;

Τότε γιατί εδώ και σαράντα χρόνια , ο γάμος χάνει το κύρος του, χωρίζουμε πιο εύκολα και παντρευόμαστε δυσκολότερα;

Γράφοντας στα παλιά μας τα παπούτσια κοινωνιολόγους και συμβούλους συνεχίζουμε να αναζητάμε το ιδανικό ταίρι και να ονειρευόμαστε τον «τέλειο» γάμο.

Στο φραουλί χαμόγελο της ερωτευμένη συζύγου διακρίνω τον διακαή πόθο.

η ευτυχία της να κρατήσει για πάντα.

Όμως, ο χρόνος σκοτώνει

«Αυτό το μαγεμένο παλάτι της αμοιβαίας τρυφερότητας» που κατά τον Πασκάλ Μπρυκνέρ, «αποδείχτηκε ένα χαμόσπιτο παραδομένο στους ανέμους».

Παρακμή του θεσμού του γάμου ή του πολιτισμού;

Από τον απαγορευμένο έρωτα περάσαμε στον υποχρεωτικό. Παλαιότερα ο γάμος γινόταν από οικονομικό συμφέρον ή για κοινωνικούς λόγους.

Κάποτε, «ο “τέλειος” έρωτας ήταν αλυσοδεμένος. Μόλις τον απελευθερώσαμε, έφερε μαζί του, εκτός από τις χαρές, καταστροφές…. Θελήσαμε να συγχωνεύσουμε τον έρωτα με το γάμο, να κάνουμε τον έρωτα “κατοικίδιο”». Το αποτέλεσμα ήταν να χωρίζουμε περισσότερο και να παντρευόμαστε λιγότερο.

Ο γάμος από έρωτα αποτυγχάνει εξαιτίας της εκρηκτικής φύσης του «φτερωτού θεού». Πώς να υποτάξεις την ερωτική έξαψη, το πάθος που δε γνωρίζει όρια μπροστά στην καταλυτική δύναμη του χρόνου;

«Ο έρωτας δεν είναι σπάνιος. Σπάνιος είναι ο αμοιβαίος έρωτας και ο έρωτας που διαρκεί. Η μεγαλύτερη επανάσταση που συντελέστηκε στην Ευρώπη είναι ότι παλιότερα ιερός θεωρούνταν ο γάμος, ενώ τώρα θεωρείται ο έρωτας», θα γράψει ο Μπρυκνέρ, ο οποίος αναρωτιέται: «πώς ο έρωτας που δεν γνώρισε ποτέ νόμο, μπορεί να τοποθετηθεί σε ένα νομικό πλαίσιο;»

Το οξυγόνο του δεν είναι η υπέρβαση και η παράβαση;

Η κρίση του γάμου είναι η κρίση του ζευγαριού και η κρίση του ζευγαριού στην ουσία είναι κρίση πολιτισμού. Ξαφνικά ο έρωτας έγινε αυτοσκοπός. Μετατράπηκε σε ιδεώδες. Ο έρωτας έγινε μαζί με την ευτυχία το άλφα και το ωμέγα των δυτικών κοινωνιών.

Όμως, «όταν αναδεικνύεται ένα ιδεώδες», σύμφωνα με τον Μπρυκνέρ, «γεννιούνται αυτομάτως εκατομμύρια άνθρωποι που δεν μπορούν να το αγγίξουν, θεωρώντας έτσι ότι μειονεκτούν».

Η δυστυχία είναι δίπλα. Οι σύζυγοι είναι προορισμένοι να παίξουν ένα ρόλο.

Ο ρόλος της τέλειας συζύγου, της φλογερής ερωμένης, της στοργικής μάνας και της φιλόδοξης εργαζόμενης που είναι υποχρεωμένη να παίξει η γυναίκα και οι αντίστοιχες συμπεριφορές που υιοθετούνται από τους άντρες είναι το σύγχρονο τοξικό, η βόμβα στο συζυγικό κρεβάτι.

Ο «αγαπημένος» είναι ένα ακόμη «αντικείμενο» που ικανοποιεί μια πρόσκαιρη ανάγκη…. κάτι που έχει ημερομηνία λήξης προορισμένο να αντικατασταθεί από κάποιο καινούργιο απόκτημα. Για τον συγγραφέα και αρθρογράφο της «Νουβέλ Ομπζερβατέρ» , Πασκάλ Μπρυκνέρ, η εμπορευματική λογική της κοινωνίας της απόλαυσης διαπερνά και το θεσμό του γάμου.To αποτέλεσμα ήταν η κυρι