ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΛΟΓΙΑ

Χθες, έγραψα για τα Ελληνόπουλα που λιποθυμούν, λόγω υποσιτισμού, στα σχολεία. Ορισμένοι αναγνώστες με χαρακτήρισαν υπερβολικό ή ακόμη και ρέποντα στο λαϊκισμό.

Αποδέχομαι και τις δύο κατηγορίες, υπό την προϋπόθεση ότι θα διαβάσουν τις σχετικές εκθέσεις που έχουν συνταχθεί ή συντάσσονται από επίσημες αρχές και οργανώσεις, εγχώριες και διεθνείς, με τελευταία αυτήν της UNICEF.

Παγκόσμια ημέρα υποσιτισμού η χθεσινή, παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της φτώχειας η σημερινή, και νομίζω αξίζει τον κόπο να αφιερώσει κάποιος λίγο χρόνο για να πληροφορηθεί τα αποκαλυπτικά άμα και συγκλονιστικά στοιχεία για την πραγματικότητα και τα επερχόμενα.

Δεν έχει νόημα να αναφέρω εγώ πως 500.000 παιδιά στην Ελλάδα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας!!! Ούτε θα προσθέσω κάτι καινούργιο αν πω ότι σκαρφάλωσε στο 23% η παιδική φτώχεια!!! Και βέβαια μικρή αξία έχει να υπενθυμίσω τα ποσοστά και τους αριθμούς που καταδεικνύουν τον …πρωταθλητισμό της χώρας μας, στην ευρωζώνη και γενικά στον αναπτυγμένο κόσμο, σε ρυθμούς φτωχοποίησης.

Είναι πιο σημαντικό αν κάποιος κάνει μία μικρή έρευνα μόνος του. Εύκολο είναι. Γράφεις στο google “στοιχεία για τη φτώχεια” και η αποκρουστική εικόνα θα σου παρουσιαστεί ανάγλυφη στην οθόνη του υπολογιστή. Μετά μπορούμε να συζητήσουμε. Και νομίζω ότι πρέπει να αρχίσουμε να συζητάμε τέτοια συγκεκριμένα θέματα.

Κακώς η δημόσια συζήτηση έχει σχεδόν τρία χρόνια επικεντρωθεί στο αν θα μείνουμε στο ευρώ, αν θα πάρουμε τη δόση του δανείου από την τρόικα, αν θα ψηφίσουν και ποιοί βουλευτές τα μέτρα, αν φταίει περισσότερο ή λιγότερο η Μέρκελ για την ελληνική κρίση, και όλα τα συναφή που έχουν κουράσει.

Όσο πιο γενική είναι η ατζέντα της δημόσιας συζήτησης, τόσο χάνουμε την ουσία των προβλημάτων και τόσο ευκολότερα ξεγλιστρούν οι υπεύθυνοι για την κρίση, αλλά και το σπουδαιότερο δεν αναζητούνται και δεν εξευρίσκονται λύσεις.

Ξέρω ότι το να γράφεις για δυσάρεστα πράγματα δεν είναι δημοφιλές. Ίσως σε ορισμένους να προκαλεί αμηχανία, ενώ κάποιοι ενδεχομένως και να ντρέπονται ή να αρνούνται να δουν την πραγματικότητα. Μπορεί και για λόγους αυτοάμυνας.

Όμως η πραγματικότητα υπάρχει, ανεξάρτητα από τις δικές μας επιθυμίες και απόψεις. Και είναι ζοφερή. Και το αύριο, πιστέψτε με, θα ‘ναι χειρότερο. Όχι μόνον στις λεγόμενες λαϊκές τάξεις ή στις υποβαθμισμένες περιοχές, αλλά στη μεσαία τάξη που είναι η ραχοκοκκαλιά της κοινωνίας.

Μπορεί ορισμένοι να μην το βιώνουν άμεσα ή να μην υπάρχει, σε μεγάλη έκταση, στο περιβάλλον τους, όμως τα σύννεφα βαραίνουν. Και πρέπει να βρούμε κατάλυμα για την καταιγίδα που έρχεται.

Θέλουν κάποιοι να παραδεχτώ ότι τα χρώματα, της χθεσινής περιγραφής μου, ήταν πιο μελανά από ότι είναι; Να το δεχθώ. Συνειδητά το έκανα. Για να ενεργοποιήσουμε αντανακλαστικά.

Θέλουν να μου προσάψουν ότι έβαλα στο κείμενο περισσότερο συναισθηματισμό από ότι έπρεπε. Να το δεχθώ κι αυτό. Ασυνείδητα μου βγήκε. Ακόμη κι ένα παιδί να λιποθυμούσε από ασιτία θα με πείραζε. Και πρέπει όλους να μα