Περί αναδιπλώσεως της πολιτικής ζωής στην Ελλάδα…

Για το αν όλο αυτό – τούτο το σύμπλεγμα θέσεων, αντιπαραθέσεων και γεγονότων γύρω από το περίφημο «αντιρατσιστικό νομοσχέδιο» αποτελεί την ευκαιρία που αναζητούσαν οι «συστημικές δυνάμεις» -ήγουν, το ηγεμονικό κομμάτι του εγχώριου κοινωνικοπολιτικού status-, για μερική ή ολική αναδίπλωση της πολιτικής ζωής επί τω συντηρητικώ, ο καιρός και, προπαντός, η ιστορία θα το δείξει. Ένα χρόνο, πάντως, μετά τις εκλογές που στάθηκαν η αφορμή να θεωρηθεί και να

ειπωθεί εντελώς μεγαλοστόμως ότι κατέρρευσε το κυρίαρχο μεταπολιτευτικό σκηνικό, καταδεικνύεται με ενάργεια ότι ο πρωθυπουργός της χώρας Αντ. Σαμαράς, όχι μόνο ελέγχει το πολιτικό παιχνίδι, αλλά, επιχειρεί, από τα ίδια τα πράγματα, να διαμορφώσει μια νέα ηγεμονία Συντηρητικών θέσεων και κατευθύνσεων : είναι καταφανές, δηλαδή, το γεγονός ότι οι πρότερες υποψίες ή αναλυτικές διεισδύσεις περί επαναφοράς της πολιτικής ζωής στα, πριν από εκλογές και κρίση, χαρακτηριστικά, είναι πλέον κεντρικές οροθετήσεις.

Ο Αντ. Σαμαράς αφού αισθάνεται ότι οι άλλοι δυο κυβερνητικοί εταίροι (βλ. ΠΑ.ΣΟ.Κ και ΔΗ.ΜΑ.Ρ), έχουν με την στάση τους εκτεθεί απέναντι στο εκλογικό σώμα και τους ψηφοφόρους (δεν μπορούν να κάνουν πίσω, αλλά, ούτε και να χειραφετηθούν και να πάνε μπροστά), μετακινεί τώρα τον κεντρικό άξονα της πολιτικής στην Ελλάδα προς τα δεξιά. Και αυτό, ασφαλώς, δεν αποτελεί άλλον έναν τακτικό ελιγμό στην σωρεία των ελιγμών που δίδονται για τις εντυπώσεις: είναι γραμμική στρατηγική του ιδίου και του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας και αφετηρία νέων κρίσιμων επαναοριοθετήσεων στο εσωτερικό πολιτικό γίγνεσθαι. Όθεν, ο πρωθυπουργός εμπεδώνει στην ελληνική κοινή γνώμη, ότι αυτός είναι εκείνος που αποφασίζει και… «μοιράζει τα χαρτιά» και ας κραυγάζει ο κ. Βενιζέλος ότι «χωρίς το ΠΑ.ΣΟ.Κ δεν γίνεται τίποτα» ή ο κ. Κουβέλης ότι «η ΔΗ.ΜΑ.Ρ κάνει την ποιοτική διαφορά και ως τέτοια δύναμη είναι ο κύριος ανασχετικός παράγοντας πιο σκληρών αποφάσεων».

Ανεξάρτητα, τώρα, αν στο τέλος οι ιδέες και θέσεις του «αντιρατσιστικού νομοσχεδίου» θα περάσουν αυτοτελώς σαν «νομοσχέδιο» ή όχι, γίνεται ξεκάθαρο ότι στην Ελλάδα η Ιστορία επαναλαμβάνεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο: η αναδίπλωση της πολιτικής ζωής μετά από κρίση (οικονομική, κοινωνική, πολιτική), γίνεται με αιχμή του δόρατος την Δεξιά Παράταξη. Και τούτο, διότι, είναι η μόνη παράταξη που υπό ομαλές συνθήκες ή συνθήκες Ανάπτυξης περνάει σε… «δεύτερο ρόλο», καθώς, ο λόγος της παραμένει αυστηρά συντηρητικός (άρα μόνο διορθωτικός), και δεν ασκείται ιδιαίτερα με την ευρύτερη κοινωνική πολιτική, τις πρόνοιες και τις όποιες ανησυχίες της. Βεβαίως, τα τελευταία χρόνια η Παράταξη αυτή για λόγους επιβίωσης ή και αντίδρασης στην ιδεολογικοπολιτική κυριαρχία των δυνάμεων του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού και της Αριστεράς, δοκίμασε και φιλελεύθερες θέσεις, αλλά, πέραν αυτού, η πολιτική κατάληξη ήταν πάντα προς τα συντηρητικά. Έχειν καλώς ή έχειν κακώς τούτο, αποδεικνύει ότι η «Δεξιά» στην Ελλάδα αντέχει. Δηλαδή, όχι μόνο αντέχει, αλλά, όταν την ευνοούν οι συνθήκες … «προς την δόξα και πάλι τραβά»…