ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΗΛΟΣ

Ξεματιάσματα…

Μάλλον ανάποδα ξεκίνησε το βίο της η νέα κυβέρνηση. Με το πρωθυπουργό να εγχειρίζεται στο μάτι και  το κορυφαίο υπουργό της, πριν καν ορκισθεί, σε θεραπευτήριο για εξετάσεις, σα να στραβοπάτησε ματιασμένη στην εκκίνηση της διαδρομής της.

Ωστόσο, αυτά είναι μόνο για τους προληπτικούς  και όσους ρέπουν  προς τη βασκανία.  Το πολιτικό ζητούμενο, εν προκειμένω, αφορά τη σύνθεσή της.

Η αλήθεια πάντως είναι ότι μια τρικομματική κυβέρνηση δεν είναι ότι συνηθέστερο στο τόπο. Προέκυψε για λόγους επιτακτικούς

και αριθμητικούς με βάση τους στόχους πάνω στους οποίους είχαν δεσμευτεί προεκλογικά και τα τρία κόμματα. Δηλαδή , τη παραμονή στην ευρωζώνη και την επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου- αν και η ΔΗΜΑΡ τόνιζε τη προοπτική  “σταδιακής απαγκίστρωσης” από το τελευταίο.

Υπό αυτό το κοινό παρανομαστή ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ συγκρότησαν υπό το πρωθυπουργό Σαμαρά, ένα κυβερνητικό σχήμα που αριθμεί,  ούτε λίγο ούτε πολύ, 39 μέλη. Το ότι το ΠΑΣΟΚ υπέδειξε έξι μέλη και η ΔΗΜΑΡ  τρία στελέχη δεν αλλάζει σε τίποτα στη σούμα. Η συγκεκριμένη κυβέρνηση και φαίνεται και είναι μια δεξιά κυβέρνηση, παρά σύνθεση των τριών συνιστώντων κομμάτων.

Ο πρωθυπουργός  Αντώνης Σαμαράς αυτό το υλικό είχε, αυτό γνώριζε και εμπιστευόταν σε αυτό ανέθεσε τα περισσότερα κρίσιμα υπουργεία. Επέβαλε τέως υπουργούς της Καραμανλικής περιόδου ως βασικό μενού, με ελαφρά γαρνιτούρα καινούργιων βουλευτών. Λειτούργησε κατά τα συνήθη παλαιοκομματικά κριτήρια και δεν ενέδωσε στο πειρασμό να κάνει οποιαδήποτε υπερκομματική υπέρβαση που θα μπορούσε να εμπνεύσει ευρύτερους, πέραν της Ν.Δ, ψηφοφόρους. Ας πούμε ότι το δικαιούταν να επιλέξει τους δικούς του ανθρώπους μια και  το κόμμα του ήρθε πρώτο στις εκλογές αν και, εδώ που τα λέμε, τα συγκεκριμένα πρόσωπα δεν έγραψαν και τίποτα φοβερές περγαμηνές σε προηγούμενες θητείες τους. Πάλι καλά που δεν υπάρχουν πλέον «κουμπάροι».

Από την άλλη, ο Βαγγέλης Βενιζέλος μετά από ρητορικές παλινωδίες όχι μόνο αρνήθηκε τη προσωπική του συμμετοχή στο σχήμα αλλά  απέκλεισε από αυτό και το κυβερνητικά εμπειρότερο δυναμικό της κοινοβουλευτικής του ομάδας. Αντιθέτως,  κατά τη προσφάτως εγκαινιασθείσα τακτική της εισόδου «κηπουρών» στη κυβέρνηση πρωτοτύπησε επιβάλλοντας τους «συνδαιτυμόνες» του.  Στάση που κρίνεται μάλλον ως επιμελώς υστερόβουλη καθώς φυλάει τα νώτα του από πιθανόν επιτυχημένους ως υπουργούς εσωκομματικούς πρωτοκλασάτους  και ταυτόχρονα προφυλάσσεται από το περαιτέρω πολιτικό κόστος μιας ενδεχόμενης κυβερνητικής αποτυχίας.

Τέλος, ο Φώτης  Κουβέλης, κράτησε  μειλίχια μια «πισινή» στην διαμορφούμενη «στραβή» αντί μια τολμηρής και γενναίας για την αριστερά συνεισφοράς προβεβλημένων στελεχών της ΔΗΜΑΡ στο τρικομματικό κυβερνητικό σχήμα. Υποχρεωμένος από τις προεκλογικές του υποσχέσεις ότι θα στηρίξει ανάλογα με τη δύναμη που θα λάβει από την κάλπη είτε τον ένα είτε τον άλλο πόλο,  μάλλον αναγκάσθηκε απρόθυμα να στηρίξει το πόλο που κέρδισε τις εκλογές . Ωστόσο και αυτός, όπως ο Βενιζέλος, απόφυγε  να προσφέ