«George… Τu me ridicule!»*

Από τη ΝΟΡΑ ΡΑΛΛΗ
Είναι φορές (και όσο περνάει ο καιρός, του μνημονίου ο χρόνος… τόσο οι φορές αυτές αυξάνονται) που η πραγματικότητα σού δίνει τη δυνατότητα να γράψεις το καλύτερό σου χρονογράφημα, να ζήσεις στην καθημερινότητά σου την πιο απίστευτη φαντασίωση. Και επειδή όσο περνάει ο καιρός, του μνημονίου

ο χρόνος, οι φαντασιώσεις, μαζί και τα όνειρα, διαλύονται, όποτε σου τυχαίνει μία τέτοια ευκαιρία, την αρπάζεις και δεν την αφήνεις να κουνήσει ρούπι. Ακριβώς το αυτό μου συνέβη τις προάλλες, όταν διάβασα τα ακόλουθα:
(Ο διάλογος είναι πραγματικός, αλλά τα ονόματα, για προφανείς λόγους αιδούς της γράφουσας απέναντι στους Έλληνες –κάτι που δεν συμβαίνει και στους πρωταγωνιστές του διαλόγου– αναφέρονται μόνο με τα αρχικά τους)
Όταν ο κος Π. αποφάσισε να μιλήσει για δημοψήφ… (ούτε εμείς δεν τολμάμε να αναφέρουμε τη λέξη ολόκληρη!), ο κ. Β. επικοινωνεί με τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών, ο οποίος δηλώνει ενοχλημένος από τις πρωτοβουλίες της Αθήνας. Τότε, ο Π., ενώ συνομιλεί με τον πρόεδρο της Κομισιόν, δέχεται ένα γραπτό μήνυμα στο κινητό του «έχουμε χάσει τη δεδηλωμένη»… Ακολουθεί διάλογος του Π. με κορυφαία στελέχη (λες και βλέπουμε σαπουνόπερα του Φώσκολου! Και οι πρωταγωνιστές είναι ακόμα οι ίδιοι!)
Γ. Π.: «Το πολιτικό πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί χωρίς δημοψήφισμα.»
Ρ. Β.: «Δεν έχουμε στρώσει χαλί, πρόεδρε. Η κοινή γνώμη θα αιφνιδιαστεί.»
Γ. Π.: «Ρ μου, είμαι αποφασισμένος.»
Χ. Κ.: «Το ασφαλέστερο θα ήταν να καταθέσουμε τη δανειακή σύμβαση στη Βουλή και να ζητήσουμε την κύρωσή της από 180 βουλευτές. Αν δεν ψηφιστεί από 180, τότε πάμε σε δημοψήφισμα. Είναι πιο ασφαλές αυτό».
Γ. Π.: «Θα ήθελα να έχω τη δυνατότητα να πάω σε δημοψήφισμα και πριν από την ψηφοφορία στη Βουλή. Χ μου, μπορείς να το εξασφαλίσεις;»
Χ. Κ.: «Ναι, μπορώ.»
Δ. Ρ.: «Έχει ενημερωθεί ο διεθνής παράγοντας;»
Γ. Π.: «Έχω ενημερώσει εδώ και αρκετές εβδομάδες τη Μέρκελ, η οποία μου είπε ‘‘ναι’’, αλλά ζήτησε να το κρατήσω μέχρι τις 26 Οκτωβρίου.»
Φ. Π.: «Έχετε υπολογίσει αν θα έχουμε τους 151 βουλευτές, οι οποίοι χρειάζονται για να αποφασίσει η Βουλή δημοψήφισμα; Μπορεί ορισμένοι να μην ψηφίσουν.»
Χ. Κ.: «Πράγματι. Οπότε η μόνη λύση, πρόεδρε, είναι να ζητήσεις από τώρα ψήφο εμπιστοσύνης.»
Γ. Π.: «Πράγματι, αυτή είναι η λύση. Αύριο θα ανακοινώσω δημοψήφισμα και θα ζητήσω ψήφο εμπιστοσύνης, έτσι ώστε μέσα από την ψήφο εμπιστοσύνης οι βουλευτές να δεσμευτούν ότι θα ψηφίσουν και το δημοψήφισμα»
Το αποτέλεσμα: Τα όσα ζούμε και ένα «George, tu me ridicule» (Γιώργο, με εξευτελίζεις), φράση με την οποία ο Ν. Σ. «υποδέχθηκε» στις Κάννες τον Π. το 2011! Κι εμείς πάλι στη Βουλή τους βάλαμε… Τύφλα να ’χει το χρονογράφημα!