Αντίο φίλε, θα σε θυμάμαι για πάντα

Με τον Θανάση γνωριστήκαμε στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, όταν οι «λοχαγοί του Καραμανλή» έφτιαχναν το Ίδρυμα Κωνσταντίνος Τσάτσος, ως φόρο τιμής σε αυτήν τη μεγάλη προσωπικότητα της πολιτικής και του πνεύματος που, δυστυχώς, όπως και ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, δεν έχουν ακόμα τύχει της δέουσας ιστορικής αναγνώρισης. Ο Νάκος επέμενε για τη δημιουργία του ιδρύματος, αναφερόμενος συχνά - πυκνά στο φιλοσοφικό έργο του Τσάτσου και επικαλούμενος πολλά από τα ανάλεκτά του. Δεθήκαμε με φιλία αμέσως. Θαύμαζα τη δωρικότητα του λόγου

του, την ικανότητά του να διαβάζει πίσω από τις γραμμές, την αφοσίωσή του στη δημιουργικότητα της πολιτικής και το πρακτικό του μυαλό. Ο Θανάσης μπήκε στην πολιτική, όντας καταξιωμένος επαγγελματίας. Δεν ήταν τυχαίο ότι από το 1993 μέχρι και τις κάλπες του περασμένου Ιουνίου, εκλεγόταν πρώτος βουλευτής Μαγνησίας. Είκοσι χρόνια γεμάτα προσφορά και αμεσότητα, ειλικρίνεια και ευθύτητα.
Τον εκτιμούσα και γιατί δεν αφομοίωσε τον ξύλινο πολιτικό λόγο. Απέφευγε τις κακοτοπιές με τη δύναμη του δικού του λόγου, ο οποίος πολλάκις έβγαλε από αδιέξοδα τον Καραμανλή. Ως υφυπουργός Εσωτερικών, διαχειρίστηκε με εξαιρετική ικανότητα το πρόγραμμα «Θησέας». Χωρίς υπερβολή, επί των ημερών του, η περιφέρεια άκμασε στον τομέα των κατασκευαστικών έργων. Ακριβώς επειδή ήταν μηχανικός αιχμής, γνώριζε την παραμικρή λεπτομέρεια στα τεχνικά και στα διαδικαστικά, με αποτέλεσμα να θεωρείται αναντικατάστατος στον τομέα του, γι’ αυτό και παρέμεινε στην ίδια θέση επί πεντέμισι χρόνια.
Επιπλέον, στη διάρκεια της θητείας του έλυσε το θέμα των παράνομων χωματερών, κλείνοντας 2.500, σχεδόν το σύνολο αυτών για τις οποίες τα προηγούμενα χρόνια πληρώναμε έναν σκασμό πρόστιμα στην Ε.Ε. Και αυτήν την περίοδο, ως αντιπρόεδρος της Βουλής, πέτυχε να διατηρήσει τις ισορροπίες και πολλές φορές να αποτρέψει τα χειρότερα από τις ακρότητες που εκδηλώνονταν.
Η απώλειά του κοστίζει. Η πολιτική χάνει έναν πραγματικό άνθρωπο των έργων. Έναν από τους ελάχιστους που διέθετε. Η Μαγνησία, ο τόπος του, χάνει ένα άξιο τέκνο της. Η εγκόσμια ζωή έναν αληθινό μαχητή. Κι εγώ έναν πραγματικό, έναν ενάρετο φίλο. Όπως, όμως, έλεγε ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, «η αρετή δεν χρειάζεται τίποτα που είναι έξω από τον εαυτό της. Ακόμη και η ελπίδα μιας αναγνώρισης τη μειώνει». Αντίο φίλε, θα σε θυμάμαι πάντα.

Νίκος Καραμανλής