Η σύγκρουση με τους εργατοπατέρες

Του Ηλία Δ. Καλλιώρα
Κατά το παρελθόν έχω γράψει καλά λόγια για τους εργάτες-συνδικαλιστές. Σέβομαι πάντοτε τις γνήσιες λαϊκές κινητοποιήσεις, ενώ ωσαύτως υποστηρίζω ηθικά και τους απεργούς. Η παρούσα κρίση έδειξε περίτρανα ότι η Ελλάδα έχει μέτριες ηγεσίες και μεγάλες πληγές: που αρχίζουν από την σπατάλη και την διαφθορά και φτάνουν μέχρι τις μίζες και την ανικανότητα των ταγών της. Ωστόσο, μια ακόμη πιο μεγάλη πληγή αποτελούν πολλοί εργατοπατέρες. Η στρατηγική της σύγκρουσης του κ. Σαμαρά

με τους 50 περίπου εργατοπατέρες στην Χαλυβουργία Ελλάδος ήταν και είναι η ενδεδειγμένη. Ήδη πάνω από 100 εργαζόμενοι στην Χαλυβουργία είχαν δημοσίως ζητήσει τη νόμιμη παρέμβαση των αρμοδίων Αρχών. Το δικαίωμα στην δουλειά είναι σχεδόν ισοδύναμο με το δικαίωμα στην απεργία. Πέραν των άλλων, επιπροσθέτως, η εν λόγω πολύμηνη απεργία είχε κριθεί παράνομη από τα δικαστήρια. Εν τέλει, η Χαλυβουργία άνοιξε.
Σας θυμίζω ομοίως τους 16 μήνες των κινητοποιήσεων που έλαβαν χώρα στον ΟΛΠ (2008 και 2009). H λυσσώδης τότε αντίδραση των εργατοπατέρων κατά της COSCO, σήμερα «μεταφράζεται» σε: πάνω από 1.000 νέες θέσεις εργασίας, πάνω από 25 εκατ. ευρώ (κάθε χρόνο) για τα κρατικά ταμεία και μια εντυπωσιακή αύξηση των συνολικών εργασιών της τάξης του 130% (πρώτο εξάμηνο 2012). Για δεκαετίες, το κέντρο της Αθήνας των «εργατοπατέρων» γίνεται μια αβίωτη κόλαση, σε βάρος των άλλων επαγγελματικών ομάδων και των πολιτών. Οι εργατοπατέρες κλείνουν, όποτε θέλουν, λχ., τα μουσεία, τα λιμάνια, τους διακόπτες της ΔΕΗ, την Ακρόπολη. Ο αρχισυνδικαλιστής και «ιδιοκτήτης της Ακρόπολης», κ. Χιώνης, είπε επί λέξει: «ο Αμερικανός τουρίστας δεν χρειάζεται να επισκεφτεί την Ακρόπολη. Ας πάει αύριο…». Μήπως πρέπει ο κ. Υπουργός να μετατάξει τους «θερμόπληκτους» υπαλλήλους στην Βόρεια Ελλάδα, για περισσότερη δρόσο;
Στον δημόσιο τομέα, ο Πρωθυπουργός πρέπει να μας απαλλάξει (όπως πολύ σωστά έπραξε στην Χαλυβουργία) από τα τρωκτικά του σαπισμένου μας κράτους. Δεν είναι πλέον ανεκτό από τους Έλληνες, κάποιοι, στο όνομα δήθεν των άλλων, να δρουν εν τέλει μόνο προς ίδιον όφελος και σε γενικότερο βάρος των υπολοίπων. Κρατικοδίαιτοι, άσχετοι, αδίστακτα λαμόγια, λαθροδιορισμένοι και ιδιοτελείς εργατοκηφήνες πρέπει να φύγουν, να διαλυθούν πάραυτα. Όσοι αναμφίβολα γνησίως υπηρετούν τους εργάτες και τα συμφέροντά τους, αντιθέτως, να προστατευθούν. Στην «μικρή μας Ιερουσαλήμ», όλοι οι «κατεργαραίοι» γνωρίζονται ανάμεσά τους. Δεν μπορεί, είναι ανεπίτρεπτο, μέσα στην κρίση, η φτώχεια και πάλι να πληρώνει αδρά τους καρεκλοκενταύρους εργατοπατέρες.
Πρέπει επιτέλους να διαχωρίσουμε το κράτος και την πολιτική από τον ιδιοτελή «εργατοπατερισμό». Η Ελλάδα παραμένει η τελευταία «κομμουνιστική» χώρα στην Ευρώπη, αφού πάνω από το 70% της οικονομίας μας βρίσκεται στα χέρια του κράτους (και των εργατοπατέρων). Ακόμη μέχρι και η Μολδαβία αποκήρυξε πλέον, με νόμο και επίσημα, τον κομμουνισμό. Ξεφορτώθηκε τους εργατοπατέρες της. Δεν χρειάζεται ο τόπος μας ένα «σύγχρονο παράδειγμα κομμουνισμού» αλά Ζίζεκ και