Ο διακαής πόθος του Νετανιάχου

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΑΛΙΜΗΣΗ

Αυτό που εξάγεται ως συμπέρασμα από την αεροπορική επιδρομή της ισραηλινής αεροπορίας (IAF) ήταν η έμπρακτη απόδειξη της διάθεσης των Ισραηλινών να συγκρουστούν με όλους και με όλα. Ακόμα και με τους Ρώσους, αφού το περιεχόμενο του στόχου είχε πιθανότατα ρωσικής προέλευσης όπλα, αλλά και η αντιαεροπορική προστασία της περιοχής λέγεται ότι αποτελείτο από σύγχρονους ρωσικούς πυραύλους που μάλλον δεν χρησιμοποιήθηκαν. Στην ευρύτερη περιοχή φημολογείται ότι υπάρχει κρυμμένη μέσα σε βουνό τεράστια εγκατάσταση παραγωγής ουρανίου, που προορίζεται για εξαγωγές… Και αυτό είναι

που προκαλεί τον μεγαλύτερο πονοκέφαλο στους Ισραηλινούς, αφού δεν υπάρχει βόμβα για καταστροφή τέτοιων κρησφύγετων σε μεγάλα βάθη.
Όπως και να έχει, ο Νετανιάχου φαίνεται να πέτυχε δύο βασικούς στόχους. Ο πρώτος είναι η αποφασιστικότητα και προειδοποίηση που έστειλε προς τη διεθνή κοινότητα ότι ο επόμενος θα είναι η Τεχεράνη. Άλλωστε, κάθε φορά που τα ισραηλινά αεροπλάνα χτυπούν έμμεσα ή άμεσα στόχους της Χεσμπολάχ, ταυτόχρονα δίνουν χαστούκι και στο Ιράν. Συγχρόνως, πέτυχε –όπως όλα δείχνουν– να πείσει την αντιπολίτευση να στηρίξει την απόφαση για επιδρομή, σε μια εποχή μάλιστα που η πολιτική δύναμη του κόμματός του στην Κνεσέτ δεν είναι στα υψηλά επίπεδα της προηγούμενης θητείας του.
Διακαής πόθος του Νετανιάχου είναι να τραβήξει μέσα στον χορό και τους διστακτικούς Αμερικανούς, έτσι ώστε να ανοίξει ο δρόμος για το Ιράν. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Νετανιάχου βγήκε κερδισμένος από τις τελευταίες εξελίξεις, μέσα και έξω. Ωστόσο, η παρατεταμένη χρήση βίας ίσως αλλάξει τη γνώμη της καχύποπτης αντιπολίτευσης στο Ισραήλ και βρεθεί απότομα ο Νετανιάχου με δεμένα χέρια.