Ο δόλιος στόχος της εσωτερικής υποτίμησης

Του Γιάννη Σπ. Παργινού, Οικονομολόγου – Δημοσιογράφου

Ήταν καθαρός και σαφής ο άλλοτε κραταιός επικεφαλής του ΔΝΤ, Ντομινίκ Στρος Καν, στην πρώτη κρυφή και παρασκηνιακή νύξη του Γιώργου Παπανδρέου για υπαγωγή της χώρας στον διεθνή οργανισμό.
«Το ΔΝΤ

εφαρμόζει την τακτική της αναδιάρθρωσης χρέους με στόχο να το καταστήσει βιώσιμο και διαχειρίσιμο και, ταυτόχρονα, υποτιμά το εθνικό νόμισμα ώστε να καταστήσει ανταγωνιστική την οικονομία. Η Ελλάδα, ως χώρα της ευρωζώνης, δεν διαθέτει εθνικό νόμισμα, άρα θα καταφύγει στην εσωτερική υποτίμηση με πολλούς κινδύνους για την ελληνική κοινωνία. Η προσφορότερη λύση για την Ελλάδα θα ήταν να προσφύγει στους εταίρους της».
Ο τότε πρωθυπουργός κώφευσε παντελώς στον έμπειρο και φιλέλληνα τεχνοκράτη και έπραξε το εντελώς αντίθετο. Όποιος πρότεινε αναδιάρθρωση, χαρακτηριζόταν εθνικός προδότης, η δε τρόικα –που έκτοτε ανέλαβε τα ηνία της χώρας– προχωρά ανά τακτά διαστήματα σε βίαιες μειώσεις μισθών και συντάξεων.
Στα απλά οικονομικά, αυτός είναι ο ορισμός της εσωτερικής υποτίμησης και, μάλιστα, στρεβλός, καθώς παραμένουν προκλητικά υψηλές οι τιμές των αγαθών, εάν δεν επιχειρείται επιπλέον αύξηση στις τιμές αγαθών και υπηρεσιών, όπως εσχάτως επιχειρείται στις τιμές των εισιτηρίων στις αστικές συγκοινωνίες ή του ρεύματος. Οι εν λόγω μειώσεις εισοδημάτων θα μπορούσαν να καταστήσουν την ελληνική οικονομία ανταγωνιστική μόνον στην περίπτωση που η βιομηχανία της παρήγαγε προϊόντα χαμηλού κόστους ανταγωνίσιμα με άλλα ομοειδή σε χώρες του εξωτερικού. Σε αυτή την περίπτωση, το ξένο συνάλλαγμα που θα εισέρεε θα εξισορροπούσε τις απώλειες εισοδήματος των εργαζομένων με την ανταπόδοση σε παροχή υπηρεσιών υγείας, παιδείας και λοιπές κοινωνικές φροντίδες.
Στην Ελλάδα, όμως, δεν μπορεί να συμβεί αυτό γιατί η οικονομία της δεν παράγει, ενώ σε μεγάλο βαθμό είναι δομημένη στην παροχή υπηρεσιών. Το κυκλοφορούν χρήμα ανακυκλώνεται μεταξύ των υπηρεσιών και ανάμεσα στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Συνεπώς, η όποια κατάρρευση εισοδημάτων οδηγεί σε αναπόφευκτη ύφεση, η οποία με τη σειρά της ανακυκλώνεται σε ολόκληρο το φάσμα της όποιας παραγωγής υπάρχει. Τελικό αποτέλεσμα, η περιδίνηση της ύφεσης με ανεξέλεγκτες κοινωνικές και πολιτικές διαστάσεις.
«Αυτήν την απλή πραγματικότητα δεν τη βλέπουν οι δανειστές μας;» θα ρωτήσει και, ταυτόχρονα, διερωτηθεί ο όποιος καλοπροαίρετος… Τη γνωρίζουν άριστα. Απλά επιδιώκουν τη μετατροπή της Ελλάδας σε μια Ειδική Οικονομική Ζώνη, στην οποία θα υπάρχουν φτηνά εργατικά χέρια προς όφελος του ευρωπαϊκού βορρά και προς συνετισμό του νότου! Ιδού ο πολιτικός δόλος…