Ο προσδιορισμός της Γερμανίας

Του ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

Διαβάζω τα αποτελέσματα της τελευταίας δημοσκόπησης στη Γερμανία, σύμφωνα με τα οποία Μέρκελ και Σόιμπλε καταγράφουν συντριπτικά ποσοστά αποδοχής από τους συμπατριώτες τους και, ως εκ τούτου, οι εκλογές του Σεπτεμβρίου αποτελούν κάτι σαν περίπατο στην εξοχή για το χριστιανοδημοκρατικό κόμμα. Το 68% των Γερμανών επικροτεί την πολιτική της Μέρκελ,

δείχνοντας έτσι ότι επικροτούν την πολιτική εξόντωσης των ευρωπαϊκών λαών, πράγμα στο οποίο απέτυχαν δεκαετίες νωρίτερα με τους δύο παγκόσμιους πολέμους.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα διαφορετικές πολιτικές κρίσεις από έναν λαό που έκλεισε τα μάτια του στη «Νύχτα των Κρυστάλλων» του 1938, όταν ξεκίνησε το Ολοκαύτωμα των Εβραίων. Δεν περίμενα διαφορετική συμπεριφορά από έναν λαό που υπερψήφισε τον Χίτλερ δύο φορές και αιματοκύλισε την Ευρώπη. Όσα δεν κατάφεραν με τις κάννες, τα πετυχαίνουν με τα spreads, τα εξοντωτικά προγράμματα λιτότητας, τις παράνομες αποφάσεις «κουρέματος» των καταθέσεων ή των ομολόγων και τις ανίερες συμμαχίες με Ρώσους και Αμερικανούς. Η γερμανική υπερδύναμη βρίσκεται στο ανώτατο επίπεδο της κυριαρχίας της. Το κακό γι’ αυτούς είναι ότι έχουν μεθύσει από την εξουσία της παντοκρατορίας και αδυνατούν να σκεφτούν την επόμενη μέρα. Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα, κυρίως δε όταν αυτή η ιδιότυπη οικονομική κατοχή παράγει μόνο εχθρούς.
Ο καπιταλισμός βάλλεται ανεπανόρθωτα από τη στιγμή που ο ωμός παρεμβατισμός στο τραπεζικό σύστημα διαλύει τις συμβάσεις των συμβαλλόμενων και αντισυμβαλλόμενων μερών. Ήδη οι φωνές κατά της τρόικας και εναντίον του ΔΝΤ έχουν αρχίσει να πολλαπλασιάζονται και εντός Γερμανίας. Το γράφω από τον Νοέμβριο του 2009, όταν για πρώτη φορά οι χαρτογιακάδες του Ταμείου ήλθαν στην Αθήνα δήθεν για παροχή τεχνικών συμβουλών στην είσπραξη φόρων. Όπου πήγε το ΔΝΤ, επέφερε ερημοποίηση και αβάσταχτο κοινωνικό πόνο. Μόνο που τώρα ρίζωσε για τα καλά στον ευρωπαϊκό Νότο και χτυπά ανελέητα 170 εκατομμύρια ανθρώπους. Είναι τεράστια τα μεγέθη για τον δυτικό πολιτισμό. Όχι πολύ μακριά από σήμερα, θα υπάρξουν αντιδράσεις. Κι αν δεν αποτυπωθούν εξεγερσιακά, είναι βέβαιο ότι θα λάβουν κάποια μορφή οικονομικής πολεμικής αντιπαράθεσης με τη Γερμανία.
«Ο θάνατος δεν είναι ο μοναδικός αφέντης της Γερμανίας» έγραφε τον 19ο αιώνα ο Χάινε. Κι εκείνοι που πίστεψαν τότε ότι η ρήση του αποτελούσε ευχή και όχι διαπίστωση σήμερα δικαιώνονται, καθώς ο θάνατος, σε όλες του τις μορφές, αποτελεί στοιχείο προσδιορισμού της.