Στη χώρα της συνωμοσιολογίας

Του Αβέρκιου Λουδάρου

Εκτός από χώρα του φραπέ, είμαστε χώρα της συνωμοσιολογίας και, φυσικά, των διαδηλώσεων. Όποιος θέλει, όπου και όποτε θέλει, μπορεί να μαζέψει τους συναδέλφους ή τους ομοϊδεάτες του και να πραγματοποιήσει μία συγκέντρωση. Έτσι κι αλλιώς, δεν θα λογοδοτήσει σε κανέναν για το πού βρέθηκαν τα χρήματα για την προβολή της συγκέντρωσης ή τις μικροφωνικές εγκαταστάσεις (εάν υπάρχουν). Ούτε θα λογοδοτήσει για την ταλαιπωρία των πολιτών και πολύ  περισσότερο για την προσβολή της νοημοσύνης τους, στην περίπτωση που η διαδήλωση

γίνεται με αιτίες, αιτήματα ή στόχους που κινούνται στη σφαίρα του Άλογου (το Παράλογο το έχουμε προσπεράσει προ πολλού…).
Όμως, ο συνδυασμός συνωμοσιολογίας και διαδήλωσης έχει άλλη χάρη. Δημιουργεί μόδα. Ανοίγει νέους ορίζοντες στη συντεχνία των επαγγελματιών διαμαρτυρόμενων. Έξω από το Πεντάγωνο (χώρος που τείνει να υποκαταστήσει την Πλατεία Συντάγματος), συγκεντρώθηκαν οι φίλοι της Ομάδας Δράσης Αττικής για να διαμαρτυρηθούν κατά των από αέρος ψεκασμών με χημικά και να καταγγείλουν τη «γενοκτονία κατά της ανθρωπότητας».
Μία και μοναδική απορία έχουμε: Ποιοι είναι αυτοί που ψεκάζουν τους λαούς με χημικά και γιατί έχουν συμφέρον από τη «γενοκτονία»; Δεν μπορεί παρά να είναι και εκείνοι άνθρωποι και, μάλιστα, ηγέτες της ανθρωπότητας. Όμως, χωρίς την ανθρωπότητα δεν μπορεί να είναι ηγέτες. Συν τοις άλλοις, αυτοί πώς γλυτώνουν, αφού ως άνθρωποι τον ίδιο αέρα εισπνέουν; Μήπως δεν τους «πιάνουν» τα χημικά;
Όλα αυτά αποτελούν έναν αντεστραμμένο αριστερισμό που υποστηρίζει ότι «για όλα «φταίει το σύστημα» ή «φταίνε οι τράπεζες». Λες και το «σύστημα» είναι απρόσωπο και δεν κάνει τίποτε άλλο από το να εξυφαίνει σχέδια εξόντωσης των ανθρώπων…Tweet