Οι «τυχεροί» και οι απόντες για το Μάτι

Μάτι, 23 Ιουλίου 2018. Νεκροί 104. Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών. Υπεύθυνοι (θεωρητικά) 23. Χθες, 29 Απριλίου 2024, ακριβώς 5 χρόνια και 9 μήνες μετά, καταδικασθέντες 6. Ελεύθεροι κάθε κατηγορίας, και με τη βούλα της Δικαιοσύνης, απαλλαγμένοι κάθε κατηγορίας, 17. Οι «τυχεροί». Εξασφάλισαν ύπνο ελαφρύ, χωρίς τύψεις, χωρίς ενοχές. Χωρίς τις φρικτές ερινύες να τον συνταράσσουν και να τον τροφοδοτούν ταραγμένα όνειρα από φρικιαστικές εικόνες όπως των 25 απανθρακωμένων στο οικόπεδο του θρήνου, το οικόπεδο της σφαγής. Απόντες από

το «προσκλητήριο» των ενόχων πολιτικοί. Ολοι οι αρμόδιοι υπουργοί, γραμματείς και φαρισαίοι, και κορυφαίος μεταξύ όλων, Απών, ο τότε πρωθυπουργός Τσίπρας. Οι υπουργοί του ξέφυγαν γιατί κανείς δεν είπε να στήσει μια Προανακριτική να καθίσουν στο σκαμνί για τις συγκεκριμένες ευθύνες τους για το έγκλημα. Γιατί κανείς δεν κίνησε τη διαδικασία και για τον ίδιο τον Τσίπρα. Οχι μόνο για το θέατρο που έπαιξε εκείνο το βράδυ της σφαγής των αθώων, αλλά και για την έμμεση βαριά του ευθύνη, που τα πυροσβεστικά εναέρια μέσα ήταν αλλού, κι όχι εκεί που έπρεπε να επιχειρούν από την πρώτη στιγμή. Στο Μάτι.

Οπως κι εκείνος αλλού βρισκόταν. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και όταν επέστρεψε, όπως επέστρεψε, το μόνο που τον ένοιαζε ήταν το πώς εξελίσσεται η φωτιά στην… Κινέττα, όταν στο Μάτι κάπνιζαν ακόμη τα σώματα των αθώων. Κι ύστερα, για να ξεσκάσει, ένα δεκαήμερο μετά τη φωτιά μπήκε στο σκάφος της Παναγοπούλου για να κάνει κρουαζιέρα στο Ιόνιο. Ο Τσίπρας. Που κοιμάται κι αυτός κάθε βράδυ τον ύπνο του δικαίου και ποντάρει στη λήθη της κοινωνίας επειδή ετοιμάζεται να επανέλθει στο προσκήνιο…

Ο θάνατος έχει και χρώμα και κόμμα

Για τους 104 που χάθηκαν στο Μάτι η χθεσινή απόφαση ήταν μια χλεύη, μια ντροπή στη μνήμη τους, ένα «φτύνω στους τάφους σας» κατά το ομώνυμο βιβλίο. Τα ονόματά τους δεν θα τα γράψει κανείς μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη. Γι’ αυτούς δεν έγινε και δεν θα γίνει καμία διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας. Δεν θα πέσουν μολότοφ ούτε και δακρυγόνα στις μάχες με τα ΜΑΤ. Γι’ αυτούς δεν θα γίνει καμιά συγκέντρωση διαμαρτυρίας μπροστά στα δικαστήρια, όπως δεν έγινε στον έναν και παραπάνω χρόνο που διήρκεσε η δίκη. Ούτε εκδήλωση στο Ευρωκοινοβούλιο θα γίνει ποτέ. Κανείς δεν θα μάθει έξω για το πώς χάθηκαν και για το ποιος ευθύνεται που χάθηκαν. Γιατί ο δικός τους θάνατος δεν μοιάζει με τον θάνατο των άλλων, στα Τέμπη. Ο θάνατος στις μέρες μας έχει και χρώμα και κόμμα. Αν είσαι από τους από δω είναι τελείως διαφορετικός με των άλλων, των από κει. Οι από εκεί θα έχουν μια Καρυστιανού να τους εκπροσωπεί και να απαιτεί δικαιοσύνη. Οι από δω θα έχουν τον πόνο τους να τους συντροφεύει για το υπόλοιπο της ζωής τους. Είχαν και την ελπίδα ότι τουλάχιστον η Δικαιοσύνη θα δικαιώσει αυτούς που χάθηκαν, αλλά φευ, χθες εξαφανίστηκε κι αυτή.

Γιατί έτσι συμβαίνει με την ελπίδα. Εμφανίζεται ξαφνικά και μέχρι να εγκατασταθεί για τα καλά μέσα σου εξαφανίζεται το ίδιο ξαφνικά όπως ήρθε. Και δίνει τη θέση της στην απογοήτευση, την οργή, τον θυμό, τη μελαγχολία, την κατάθλιψη.

Τίποτα δεν νικά το σύστημα

Με την ελπίδα αγκαλιά προσήλθαν χθες, ημέρα της έκδοσης της απόφασης, στην αίθουσα του δικαστηρίου οι συγγενείς των θυμάτων. Μόνοι αυτοί. Κανείς άλλος. Αυτοί ξέσπασαν, αυτοί φώναξαν, έκλαψαν, έβρισαν, ούρλιαξαν για το άδικο και κανείς δεν βρέθηκε να τους συμπαρασταθεί. Ούτε δικαιωματιστές, ούτε ημι-αστικά κόμματα. Κι ας τους σκότωσαν τους 104 η κρατική αδιαφορία, τα κρατικά λάθη, η ανικανότητα, η αναξιοκρατία, η λογική του ρουσφετιού, ακόμη και η πολιτική αδιαφορία. Ηταν κάποιοι ανώνυμοι που απλώς έχασαν τη ζωή τους. Ας πρόσεχαν, που τους είπε ο άλλος, υπουργός κιόλας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, επειδή «έχτισαν αυθαίρετα ενώ δεν έπρεπε». Οι ανώνυμοι. Κανείς δεν τους έφταιξε που δεν έγιναν στη ζωή τους επώνυμοι. Διότι η ζωή είναι για τους επώνυμους. Απλά. Αυτοί είναι που μπορούν να απαιτήσουν από αυτούς που «ταΐζουν» με κάθε τρόπο να σπεύσουν να τους σώσουν, αν ποτέ κινδυνεύσουν. Κι εκείνους και τις περιουσίες τους. Για τους ανώνυμους δεν υπάρχει σωτηρία στο κράτος των δυο ταχυτήτων. Καθαρά πράγματα, καθαρές εξηγήσεις.

6 μόνο ένοχοι, λοιπόν, για 104 φόνους. Περίπου 17 φόνοι στον καθένα αντιστοιχούν. Παιδιών, ηλικιωμένων, νέων, γυναικών. Θα καθαρίσουν με 40 χιλιάρικα, διάβασα κάπου. Για φυλακή ούτε λόγος.

Το σύστημα τα κατάφερε για άλλη μια φορά τέλεια…

Τίποτε δεν μπορεί να το νικήσει.

Ο Αρης και ο «καραμανλισμός»

Η καλή είδηση της ημέρας, η ωραία είδηση της ημέρας είναι ο Αρης, ο Αρούλης για τους φίλους του, Σπηλιωτόπουλος. Εντάχθηκε λέει στο επιτελείο του προέδρου Στέφανου Κασσελάκη. Ο Αρούλης, και δικός μου φίλος, χθες με στεναχώρησε. Του τηλεφώνησα δυο-τρεις φορές για να μιλήσουμε για το μεγάλο γεγονός της νέας καριέρας που ξεκίνησε, αλλά απαξίωσε να μου μιλήσει. Ως και μήνυμα του έστειλα, αλλά τίποτε. Σιωπή. Η σιωπή του προς απάντησή μου. Σκληρός μαζί μου, ενώ δεν θα έπρεπε. Τόσα χρόνια γνωριζόμαστε.

Δεν του κρατάω κακία όμως, αντιθέτως χαίρομαι που βρήκε επιτέλους, μετά από τόσες περιπέτειες, κάτι να τον συγκινεί ψυχικά και επαγγελματικά, και να τον κινητοποιεί τόσο ώστε να προσφέρει αφειδώλευτα τις γνώσεις του περί την πολιτική.

Για την επικοινωνία δεν το θεωρώ απαραίτητο – ο πρόεδρος Κασσελάκης την παίζει στα δάχτυλα και δεν έχει την παραμικρή ανάγκη επ’ αυτού. Στην πολιτική παρουσιάζει κενά, και ο Αρούλης είναι ό,τι καλύτερο επ’ αυτού. Και επίσης έχει και κάτι ακόμη που δεν διαθέτει κανείς από όσους είναι δίπλα στον πρόεδρο: την απαραίτητη γνώση του «καραμανλισμού». Είναι κάτι που χρειάζεται ο πρόεδρος Στέφανος αν θέλει να κάνει καριέρα – ας ρωτήσει και τον Τσίπρα.

40′ η πτήση, 45′ οι αποσκευές

Δεν ξέρω τι κάνουν εκεί στο «Ελευθέριος Βενιζέλος», αλλά αν θέλουν πραγματικά να γίνει μεγάλο αεροδρόμιο της Ευρώπης και να μη θυμίζει… Βαλκάνια ή επαρχιακό αεροδρόμιο τριτοκοσμικής χώρας, ας κοιτάξουν να βελτιώσουν την άθλια κατάσταση στον τομέα των αποσκευών. Δεν γίνεται για μία πτήση που διαρκεί 45 λεπτά, η αναμονή για την αποσκευή σου να υπερβαίνει σε χρόνο εκείνον της πτήσης!

Και συστήνω να βελτιώσουν άμεσα τη σχετική υπηρεσία, διότι επέρχεται τουριστική περίοδος και η εικόνα είναι χαοτική. Ταξίδεψα Κυριακή μεσημέρι από Θεσσαλονίκη, η πτήση διήρκεσε 40 λεπτά. Ημασταν 2 παρά 20 στο αεροδρόμιο και παρέλαβα την αποσκευή μου στις 2.25!

Πώς διάολο γίνεται αυτό; Δεν έχουν καλή οργάνωση; Δεν πληρώνουν κόσμο, και προσπαθούν να τα φέρουν βόλτα με όσο λιγότερους υπαλλήλους γίνεται; Κάτι πρέπει να συμβαίνει. Δεν μπορεί.

Ασε το άλλο. Πέταξα Θεσσαλονίκη από Αθήνα την Παρασκευή με το δρομολόγιο της Aegean που ήταν προγραμματισμένο να αναχωρήσει από Αθήνα στη 1.05 το μεσημέρι. Το αεροπλάνο καθυστέρησε 40 λεπτά να αναχωρήσει γιατί κατά λάθος είχαν φορτώσει σε αυτό μια βαλίτσα που προοριζόταν για άλλη πτήση. Αλλόφρονες υπάλληλοι ξεφόρτωσαν το μισό αεροπλάνο μέχρι να βρεθεί η λάθος αποσκευή στη λάθος πτήση, κι αφού την εντόπισαν και την αφαίρεσαν, ξαναφόρτωσαν τις υπόλοιπες αποσκευές, και έτσι αναχώρησε η πτήση. Ο πιλότος μάς ανέφερε ότι δήθεν η καθυστέρηση οφειλόταν σε αυξημένη κίνηση του αεροδρομίου, αλλά όσοι ήμασταν σε παράθυρο είδαμε ακριβώς τι είχε συμβεί.

Επανέρχομαι: κάντε κάτι τώρα εκεί στο «Βενιζέλος» πριν ξεκινήσει για τα καλά η τουριστική περίοδος και χάσει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα…