Mafia Definitive Edition Review

Μετά την μάλλον αχρείαστη remastered εκδοχή του Mafia 2 που προκάλεσε περισσότερα προβλήματα από όσα έλυσε, η 2Κ επιστρέφει μετά από 18 χρόνια στον τίτλο που τα ξεκίνησε όλα. Το Mafia Definitive Edition είναι μια ολοκαίνουργια παραγωγή που βασίζεται φυσικά στην ιστορία και στο gameplay του πρωτότυπου αλλά διαθέτει καινούργια μηχανή γραφικών με εντυπωσιακά visuals, μερικώς βελτιωμένο script που εμβαθύνει περισσότερο

στους χαρακτήρες και στα κίνητρα τους και μια πιο αληθοφανή εκδοχή της Lost Heaven, της πόλης του παιχνιδιού που βασίζεται στο Σικάγο της δεκαετίας του 30′. Παρόλο όμως που το Definitive Edition είναι και δείχνει καινούργιος τίτλος βασίζεται σε ένα παρωχημένο πια videogame που είναι αμφίβολο αν θα πει πράγματα σε νεότερο κοινό.

Υπό αυτήν την έννοια, το remake αυτό θα μπορούσε να συγκριθεί περισσότερο με το N.Sane Trilogy ή και με την πρόσφατη επανακυκλοφορία του Medievil παρά π.χ. με το Final Fantasy Remake και τις όποιες δημιουργικές ελευθερίες αυτό είχε. Τουτέστιν, Mafia 1 αγοράζετε, Mafia 1 θα πάρετε.

Και αν  είναι κάτι to πρώτο Mafia αυτό δεν είναι σίγουρα ένας open-world  τίτλος. Αν και εκ πρώτης όψεως διαφαίνονται συγγένειες με το αντίπαλο δέος του GTA, το Mafia είναι ένα γραμμικό παιχνίδι που εξελίσσεται σε 20 κεφάλαια – επίπεδα αν θέλετε. Κάποιες φορές ανάμεσα στα objectives, σας δίνετε μια σχετική ελευθερία για να γυρίσετε με το αμάξι σας την πόλη ενώ υπάρχει και ένα ξεχωριστό Free Ride mode στο κεντρικό μενού, αλλά δεν συντρέχει ιδιαίτερος λόγος να το κάνετε. Δεν υπάρχουν άλλες δραστηριότητες, ούτε υπο-αποστολές με παράπλευρες ιστορίες και τα όποια collectibles που έχουν μορφή comic και tradable καρτών, μπορούν να συλλεχθούν ούτως ή αλλιώς εύκολα στην κανονική διάρκεια του παιχνιδιού.

Έτσι και αλλιώς ο αυτοσκοπός κατά κύριο λόγο είναι η αφήγηση μιας γκανγκστερικής ιστορίας στην Αμερική της δεκαετίας του 30′. Η υλοποίηση γίνεται με τρόπο που θυμίζει Σκορτσεζική παραγωγή με μια αλληλουχία σκηνών που αποτελούν αναδρομή στο παρελθόν. O κεντρικός ήρωας Tommy Angelo παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον κυρίως γιατί είναι ένας διχασμένος άνθρωπος που η  τυφλή υποταγή του στον Don Salieri πάει περίπατο όσο ζορίζει το πράγμα και μπαίνει σε κίνδυνο η ακεραιότητα της οικογένειας του και των φίλων του. Νέες σκηνές και προσαρμογές στους διαλόγους βελτιώνουν αρκετά το ήδη εξαιρετικό για την εποχή του script, αν και κάποιοι χαρακτήρες έχουν μάλλον περισσότερο κωμικό χαρακτήρα από ότι τους αναλογούσε τις παλιές ημέρες.

Σε κάθε περίπτωση η ατμόσφαιρα της περιόδου της Μεγάλης Ύφεσης αποτυπώνεται φανταστικά. Τα δυσκίνητα αυτοκίνητα-λιμουζίνες, τα Ζέπελιν στον ουρανό και η προσθήκη δύο ραδιοφωνικών σταθμών όσο οδηγάτε με τραγούδια από καλλιτέχνες όπως ο Duke Ellington και ο Django Renihardt ή ακόμα και μαγνητοφωνήσεις από τον Αμερικανό πρόεδρο Roosevelt μέχρι και εκπομπές με οικονομική ανάλυση των τότε γεγονότων – η παρουσίαση είναι εξαιρετική σε όλους τους τομείς, με μόνο ψεγάδι τις λεπτομέρειες των προσώπων που δείχνουν προηγούμενης γενιάς, εκτός βέβαια από τα cutscenes.

Στον τομέα του gameplay βέβαια τα πράγματα είναι κάπως παλαιολιθικά και το όλο στήσιμο είναι κάπως ασταθές. Κατά κύριο λόγο βρίσκεστε πίσω από το τιμόνι με κύριο σκοπό την μετάβαση από το ένα σημείο στο επόμενο της Lost Heaven. Υπάρχει φυσικά η περιβόητη αποστολή με τον αγώνα ταχύτητας (στον οποίο προτείνουμε να αλλάξετε την δυσκολία  στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο πρόκλησης για να τελειώνετε μια με καλή με αυτήν) και μετά τα πρώτα εισαγωγικά κεφάλαια, αρχίζει να μπαίνει στην εξίσωση και η μάχη.

Δυστυχώς, δεν είναι ιδιαίτερα ευχάριστη, με A.I. που αντιδρά απίστευτα προβλέψιμα και όπλα που δεν έχουν την απαραίτητη ισχύ και ανάδραση. Η μάχη κατά βάση θυμίζει την αντίστοιχη του L.A. Noire. Άσχημα σκηνοθετημένη και με παράξενο animation ειδικά σε σκηνές κυνηγητού, αποτυγχάνει να προσφέρει ιδιαίτερες συγκινήσεις και δείχνει τα χρονάκια της. Θα ήταν πολύ καλύτερα αν η Hangar 13 είχε διαλέξει το σύστημα μάχης του Mafia 2 παρά που προσπάθησε να αναπαραστήσει την αντίστοιχη του πρώτου τίτλου.

Επιπλέπον, το Mafia έχει και κάποια stealtlh sections τα οποία καταλήγουν λειτουργικά και μη ενοχλητικά κυρίως λόγω της περιορισμένης αντίληψης των εχθρών. Φυσικά αυτά τα προβλήματα υπήρχαν και στον original τίτλο, απλά εδώ δείχνουν ακόμα πιο διογκωμένα μετά από τόσα χρόνια.

Συνοψίζοντας το Mafia Definitive Edition απευθύνεται κατά κύριο λόγο στους νοσταλγούς του πρωτότυπου, αν και θα αποζημιώσει και αυτούς που ψάχνουν μια πιο story-driven εμπειριά. Ο τεχνικός τομέας είναι σχεδόν αψεγάδιαστος, ειδικά για όσους δουν το παιχνίδι σε δυνατό σύστημα PC, αν και σε καμία περίπτωση δεν είναι παραγωγή επιπέδου Rockstar ή Ubisoft.

Ανάπτυξη: Hangar 13 Έκδοση: 2K Games Διάθεση: CD Media

The post Mafia Definitive Edition Review appeared first on gameslife!.